‘De ballade van slangen en zangvogels’ prequel bij De Hongerspelen

Gastrecensie van Astrid Habraken, schrijfster van ‘Verdwaald in Tirol’

Panem, Katniss en President Snow – denk jij nu ‘wat? Wie?’ Lees dan eerst de Hongerspelen-trilogie en laat dit boek nog even links liggen. Weet jij wel wat de Hongerspelen zijn? Wil je weten of je deze prequel moet lezen? Lees vooral verder!

Hoe Coriolanus Snow opgroeit

‘De ballade van slangen en zangvogels‘ van Suzanne Collins werd al een tijd geleden aangekondigd en ik dacht meteen ‘ja!’ Ik heb de Hongerspelen verslonden en de films inmiddels tientallen keren bekeken. Toen bekend werd, dat het boek zou spelen lang voor de Hongerspelen waar Katniss in strijd, was ik helemaal enthousiast. En nieuwsgierig – want wat zouden we leren over de jonge jaren van President Snow? 

De 10^e Hongerspelen: er moet iets veranderen

Het boek speelt in het jaar van de tiende Hongerspelen, dus ook tien jaar na het einde van de verwoestende oorlog in Panem. De spelmakers willen de bevolking meer betrekken bij de spelen. Ze kiezen ervoor om de kinderen uit de districten allemaal een mentor te geven: studenten uit het Capitool. Coriolanus Snow is een van de studenten en hij is verantwoordelijk voor de vrouwelijke kandidate uit district 12: Lucy. Er staat veel op het spel voor Snow, de winnende mentor krijgt een volledige beurs om mee naar de universiteit te gaan. En dat is nodig: zijn ouders zijn overleden en de familie Snow is bijna aan de bedelstaf.

Snow en Sejanus: vrienden?

Een van de andere mentoren is Sejanus en tussen hem en Snow ontstaat een bijzondere relatie, die voor mij het hele boek draagt. De vader van Sejanus is een machtige wapenhandelaar en heeft er voor gezorgd dat zijn familie van District 2 naar het Capitool kan verhuizen. Sejanus voelt zich daar niet thuis en steekt dit niet onder stoelen of banken. Hij vertelt het onder andere aan Snow – die daar op geheel eigen wijze mee om gaat.

Even terug in Panem en District 12

Ik heb ontzettend genoten van het boek. Je bent weer helemaal terug in Panem, District 12 en de wreedheid van de Hongerspelen. Je leert meer over hoe het Capitool was net na de oorlog. Ik vind het knap hoe Collins in De ballade van slangen en zangvogels zo veel subtiele verwijzingen opneemt naar de Hongerspelen-triologie, zonder dat het vervelend wordt. En: hoe ze van Snow een personage weet te maken waar je enerzijds een hekel aan hebt en aan de andere kant van denkt ‘ik snap ook wel dat je zo bent geworden.’

Ongeloofwaardig?

Ik las in andere reviews dat het boek dunner had gekund, dat Snow te veel heen en weer wordt geslingerd tussen zijn gevoelens. Het verhaal zou te veel alle kanten op gaan en Snow zou ongeloofwaardig zijn. Daar ben ik het niet mee eens – hij is nog jong en er gebeurt van alles en dan ook nog heel kort op elkaar. Dat hij af en toe niet weet waar hij goed aan doet, maakt hem voor mij juist geloofwaardiger. Van mij had het boek nog 500 pagina’s extra mogen tellen. Dan had Collins nog wat meer losse eindjes aan elkaar kunnen schrijven.

Enige minpuntje? Alle liedteksten. Dat had wat minder mogen zijn. Maar ach – daar lees je makkelijk over heen zonder belangrijke verhaalelementen te missen.

Wat vind jij: had Suzanne Collins deze prequel niet moeten schrijven? Of ben je net als ik blij om je weer even helemaal onder te dompelen in Panem?