‘Vlucht uit Parijs’ is een lange reis

‘Vlucht uit Parijs’ is geschreven door Mario Escobar en vertaald door Willem Keesmaat. Het boek gaat over twee Joodse broertjes die uit Parijs vluchten voor het naziregime van Frankrijk. Zij reizen richting Zuid-Frankrijk, op zoek naar hun ouders.

Vlucht uit Parijs

Het verhaal vangt aan in augustus 1942 als er een razzia plaatsvindt in de buurt van de woning van hun tante Judith waar de broertjes Jacob en Moses Stein logeren. De jongens ontsnappen in eerste instantie maar worden door een achtervolging van de politie toch in hun kraag gegrepen en met een grote groep mensen in een stadion ‘gedumpt’. De scènes in het stadion zijn ontluisterend. Niemand weet wat er aan de hand is en de hitte, honger en wanhoop zijn ondragelijk. Uiteindelijk weten de dappere jongens ook hier via een kelder en riool-gangenstelsel te ontsnappen en keren terug naar het huis van hun tante Judith. Zij blijkt er al niet meer te zijn en de jongens vinden een brief van de ouders aan tante Judith dat zij zich schuilhouden in Zuid-Frankrijk.

Waar zijn de ouders?

De ouders zijn een beroemd toneelschrijvers-echtpaar maar het is onduidelijk in het boek waarom zij al eerder zijn vertrokken zonder de jongens. Vermoedelijk dachten zij dat de jongens veilig zouden zijn bij de tante in Parijs, maar dit is echter niet het geval.

Met hulp van een bovenbuurvrouw ontmoeten zij een man die hun op weg helpt met de lange reis richting Zuid-Frankrijk. Op hun tocht worden ze geholpen door vele mensen uit het verzet en zijn de routes en schuilplaatsen goed georganiseerd. Maar er komt een moment dat ze alleen verder moeten en tot overmaat van ramp komen zij er ook nog eens achter dat de ouders inmiddels naar Argentinië zijn vertrokken.

Wijze kinderen in ‘Vlucht uit Parijs’

Het boek doet liefelijk aan, ondanks het afschuwelijke feit dat twee jonge jongens letterlijk moeten vluchten voor hun leven omdat zij van Joodse afkomst zijn. Het boek is doorspekt met vele dialogen met ‘grote mensen’ die bijna onwerkelijk lijken. Dit is echter precies het gevoel dat je krijgt als je het dagboek van Anne Frank leest. Kinderen in deze omstandigheden zijn vaak een stuk wijzer dan een kind dat onbezorgd opgroeit.

De lange tocht die de kinderen maken is hier en daar een beetje onwerkelijk qua uitputtende omstandigheden die geen mens aan zou kunnen. Maar de jongens slaan zich overal doorheen en op rijdende treinen springen is ook geen probleem. Deze elementen zijn nergens écht onrealistisch maar zijn soms iets te veel van het goede.

Tijdsbeeld

Ik heb het boek met plezier gelezen omdat het je erg nieuwsgierig maakt of de jongens ooit weer herenigd zullen worden met hun ouders. De schrijfstijl is vrij ‘down-to-earth’ en ik mis de literaire meerwaarde. In mijn ogen is dit een prima boek zijn voor jongeren. Het boek is spannend, hier en daar ontroerend, gemakkelijk te begrijpen en te lezen. Het geeft een duidelijk tijdsbeeld van een afschuwelijke tijd. Jacob en Moses zal je niet snel vergeten, ze hebben mijn hart veroverd.

Mario Escobar

Op de website van de schrijver Mario Esobar zie ik vele boeken staan vermeld met vooral hele mooie omslagen. Ik lees dat hij een Spaanse historicus is en dat is zeker te merken. Het tijdsbeeld is goed beschreven en de historische feiten kloppen. Ik hoop dat er nog vele vertalingen zullen komen van de boeken van deze schrijver en ik ga ook zeker ‘Het schooltje van Auschwitz’ lezen.