Interview met Macy Annabelle Pole

Het moderne sprookje ‘De Wonderen van de Kasa’ staat inmiddels mooi te zijn op mijn boekenplank. In gesprek met auteur Macy Annabelle Pole kwam ik meer te weten over haar achtergrond en schrijfmotivatie. Lees hier het interview met deze jonge, enthousiaste auteur!

Met veel plezier heb ik je boek ‘De Wonderen van de Kasa’ gelezen. Nu ben ik wel erg nieuwsgierig geworden naar de persoon achter dit verhaal. Wil je jezelf even voorstellen?

Haha natuurlijk! Mijn naam is Macy Pole en ik ben 28 jaar. Mijn moeder is Hindoestaans-Surinaams en mijn vader is half Nederlands en half Arubaans, dus ik ben opgevoed met invloed vanuit verschillende culturen. Ik ben geboren in onze prachtige hoofdstad, maar leef al bijna mijn hele leven in Den Haag. Na mijn opleiding heb ik twee jaar gewerkt als docent economie. Tijdens de pandemie voelde ik steeds meer behoefte om mijn passie te volgen: het schrijven van mijn boek. Dit boek kwam in september 2022 uit. Inmiddels werk ik al een aantal jaar als marketeer in het theater. In mijn vrije tijd vind je mij dan ook veel in het theater, kijkend naar andere kunstenaars, acteurs en theatermakers.

Wanneer dacht je voor het eerst: ik wil wel een boek schrijven?

Ik was volgens mij een jaar of 5, 6. In alle vriendenboekjes schreef ik dan ook: later word ik juffrouw en boekenschrijfster. Uiteindelijk werd ik op mijn 21e docent economie. En op mijn 25e boekenschrijfster. Het is in die zin echt een kinderdroom die is uitgekomen. Ik heb altijd van boeken gehouden. Mijn moeder las me iedere avond voor en dat vond ik geweldig. Vooral de levendigheid waarmee ze dat deed, het was een hele show. Haar fijne stem, uitbundige energie en de prachtige sprookjes die ze voorlas… de liefde die mijn moeder voor boeken heeft, heeft ze mij meegegeven.

Heb je een favoriete schrijfplek?

Ik ben in die zin een starre schrijfster. Het hele boek heb ik op één plek geschreven. ik woonde toen thuis en heb het boek geschreven op mijn slaapkamer. Hier had ik een werkhoekje met een groot bureau en (toen nog) een oude Dell laptop. Ik heb nooit op een andere plek geschreven, zelfs niet een andere plek in het huis. Nu heb ik lekker mijn eigen huisje, waar ik een mooie werkkamer heb ingericht. Een volgend boek zal ik waarschijnlijk daar schrijven. Of misschien wel op een tropisch eiland, dat zou wat zijn!

Hoe is je inspiratie voor ‘de Wonderen van de Kasa’ tot stand gekomen?

Op mijn 22e heb ik stage gelopen in Washington D.C.. Al was het een korte stage, voor mij was het echt een levensveranderende ervaring. De verre reis, die ik helemaal alleen moest maken, maakte indruk. En door het tijdsverschil was ik ‘s avonds echt afgesloten van mijn vangnet aan vrienden en familie in Nederland. Dat zorgde ervoor dat ik moest leren luisteren naar mijn innerlijke stem. Tot mijn grote verbazing begeleidde die stem me erg goed. Toen ik terugkwam van mijn reis was ik zelfverzekerder. Dankzij ontmoetingen met bijzondere, dappere kunstenaars geloofde ik meer in de mogelijkheid dat ik echt schrijver kon worden. In Brooklyn heb ik toen erg bijzondere mensen ontmoet die echt hun droom leefden. Die bijvoorbeeld hun reguliere baan hadden opgezegd om muziek te maken, of andere vormen van kunst. Ik vond het echt heel bijzonder en moedig dat er mensen waren die zich gewoon vol op hun kunst durfden te storten. Dat inspireerde me om zelf ook echt te kiezen voor mijn vorm van kunst, het schrijven.

Daarnaast heeft het boek erg veel autobiografische elementen. Allereerst dus de verre reis, die losjes gebaseerd is op mijn stage in de V.S.. Bessia maakt mee dat haar vader het gezin verlaat. Mijn eigen ouders zijn ook uit elkaar gegaan. Ik heb in mijn puberteit veel last gehad van angstaanvallen, net als Bessia. Ikara heb ik omschreven zoals ik mijn eigen moeder zou omschrijven: een sterke, mooie en bijzondere vrouw. De behoefte van Bessia om te reizen en de wereld te ontdekken en verkennen heb ik zelf ook. De reis die Bessia maakt lijkt in veel opzichten op de reis die ik zelf heb doorgemaakt om te komen waar ik nu ben.

Je boek ‘een modern sprookje’ noemen schept mogelijk best wat verwachtingen. Waarom besloot je het boek zo te noemen?

Haha, vind je? Ik heb daar nooit zo naar gekeken, dat het hoge verwachtingen zou scheppen! Ik vond het gewoon super goed passen. Het verhaal voelt voor mij als een sprookje. Allereerst omdat het zich afspeelt op een onduidelijke plek, voorbij landsgrenzen, talen en nationaliteiten. Het speelt zich ook af in een onduidelijk tijdperk dat tussen de oudheid en de moderne tijd lijkt te bungelen. Daarnaast sijpelt er wijsheid door het verhaal en een vleugje magie. Zo herinner ik mij de sprookjes uit mijn jeugd. Een bepaalde energie van verwondering, een positieve hoopvolle vibe stroomt er door het boek.

Het woord ‘modern’ heb ik daaraan toegevoegd omdat de kennis die in het boek besproken wordt erg actueel is. Geen oubollige kennis, maar moderne inzichten die relevant kunnen zijn voor het punt waarop wij nu staan als mensheid, en als individuen. Omdat sprookjes vaak gezien woorden als ‘voor kinderen’ hoopte ik dat het woordje ‘modern’ voldoende was om volwassenen te prikkelen.

Je vertelde ons dat vooral vrouwen van middelbare leeftijd zich herkennen in het verhaal, terwijl de hoofdpersoon in je boek een jonge vrouw is. Hoe verklaar je dit?

Het verhaal gaat over mens zijn, zoeken naar geluk, avontuur en liefde. Het ontwikkelen van zelfvertrouwen en het vinden van je passie en misschien zelfs jouw taak in dit leven. Dat is een onderwerp waar veel mensen zich tegenwoordig mee bezig houden. Waarom juist deze doelgroep reageert op mijn boek, dat weet ik niet. Maar ik vind het wel heel bijzonder. Het bewijst voor mij dat wij mensen onderling verbonden zijn door factoren die cultuur, nationaliteit en geografie overstijgen. Dat universele, dat raakt me. Er zijn immers bepaalde universele waarheden die gelden voor ons allen. Zijn we niet allemaal mensen op zoek naar geluk, vrijheid en liefde?

Kunnen we nog meer werk van je verwachten?

Jazeker. Er borrelt alweer een verhaal in me dat graag verteld wil worden. Maar alles in perfecte timing. Ik ben geduldig, het verhaal is namelijk nog niet af. Dat voel ik. Het verhaal is nog niet rijp, zeg maar. Misschien is het volgende week wel al zover en kan ik gaan beginnen met schrijven. Voor nu wacht ik rustig af en ben ik benieuwd hoe het verhaal dat nu in me borrelt zich zal ontwikkelen.

Wat zou je de lezers van onze Boekenblog nog mee willen geven?

Dat vind ik een moeilijke vraag. Om te weten welk zinnetje of welk inzicht toegevoegde waarde heeft in je leven moet ik je kennen, vind ik. Wel ben ik de laatste tijd een stuk geduldiger en liever voor mezelf geworden. Mijn levenskwaliteit is daardoor een flink stuk omhoog gegaan. Dus als ik wat mee zou geven, zou het misschien wel zijn: wees lief voor jezelf, je bent tenslotte een wonder!