De huisgenoot – Elizabeth Day

10 augustus 2022 Marga van der Vet

‘De huisgenoot’ is geschreven door de Engelse journaliste Elizabeth Day. In het Verenigd Koninkrijk is zij een zeer succesvolle schrijfster. Het boek is vertaald door Tjadine Stheeman en Lidwien Biekmann.

Vakwerk plot

Het boek viel mij op door de beschrijving die erg enthousiasmerend is.

‘Plottechnisch vakwerk is het. Zoals er wel meer bijzonder geslaagd is aan De huisgenoot, eigenlijk.’
Het Parool

In zo’n boek heb ik wel zin want de plot van het verhaal, vind ik altijd iets om naar uit te kijken, en zeker als deze zo goed is als wordt beweerd. Maar is dit ook echt zo?

Het verhaal

Op de cover van het boek kunnen we zien dat het boek over een huis gaat en als de titel ook nog eens ‘De huisgenoot’ is, dan weet je eigenlijk al meteen een paar dingen. De feiten zijn in dit geval, een jong stel en een huisgenoot, die samen in een groot mooi huis wonen.

In dit geval gaat het om het stel Marisa en Jake, die elkaar nog maar net kennen en besluiten samen te gaan wonen. Ze willen beiden heel graag een baby en daar doen ze dan ook de nodige moeite voor. Omdat het bij Jake op zijn werk niet zo goed gaat, hetgeen financiële gevolgen voor hen heeft, besluiten ze een huisgenoot te nemen. Jake kent toevallig een ene Kate die al gauw bij hen inwoont en nogal snel ook hun leven binnendringt.

Foute boel

Marisa wordt zwanger maar komt er achter dat Jake en Kate een relatie hebben. Ze raakt hierdoor compleet de kluts kwijt en besluit Kate te grazen te nemen.

Hierna gaat het boek verder met hetzelfde verhaal vanuit een ander perspectief. Kate komt bij van een enorme klap op haar hoofd en merkt dat ze vastgebonden op de grond zit, terwijl Marisa haar staat aan te kijken. Marisa is in een psychose en heeft Kate goed op haar sodemieter gegeven.

Net goed, denk je, maar het verhaal neemt dus ineens een compleet andere wending.

Spoiler-alert

Het is niet Kate, die ze niet allemaal meer op een rijtje heeft, maar Marisa die aan een psychische aandoening lijdt, waarvoor ze medicijnen moet slikken. Laat ze dit nu nèt al een paar weken niet hebben gedaan vanwege het feit dat ze zwanger is. Ze is zwanger van Jake, maar niet omdat zij een relatie hebben, maar omdat zij de draagmoeder is van de baby voor Jake en Kate.

Marisa woont bij hen in, dat is het minste wat ze voor haar kunnen doen omdat een draagmoeder niet betaald mag worden. Maar ze kunnen haar wel onderdak bieden en haar op die manier ook in de gaten houden en voor haar zorgen.

Kate is uiteindelijk degene die merkt dat Marisa zich steeds vreemder begint te gedragen. En op een dag komt ze in het donker thuis en krijgt ze dus een flinke klap op haar hoofd…

Elitaire bitch

Eén van de hoofdpersonages in dit verhaal is de moeder van Jake, Annabel genaamd. Zij woont samen met haar man in een poepie chique boerderij even buiten Londen on the country-side. De moeder overheerst haar man en vooral Jake. Hun relatie is op zijn zachts gezegd nogal intens waar Kate zich niet alleen over verbaasd maar zich ook enorm aan irriteert.

Dat de moeder een belangrijke rol speelt in de ontknoping kan niet missen, en zoals al werd gezegd over het plot: het valt voor de lezer niet te raden.

Het is een goed plot, dat wel, maar ik vind het geen vakwerkplot. Eerlijk gezegd, valt het een beetje tegen en krijg je het gevoel dat het een beetje afbreuk doet aan het hele verhaal. Mijn mening is dus het tegenovergestelde van de recensie van Het Parool. Het is maar net wat je van een boek verwacht en hoe je het ervaart. Door de lyrische beschrijving van het plot, lag wellicht mijn verwachtingspatroon te hoog…

Page-turner

Toch kan ik het boek iedereen wel aanraden, vooral als je zin hebt in een lang, hedendaags verhaal. De personages zijn goed uitgewerkt en is het een plezier om het te lezen. De schrijfstijl van Elizabeth Day is zorgvuldig, modern en erg gemakkelijk.

En iedereen kent vast wel ‘een Annabel’ in zijn of haar omgeving, die je het bloed onder je nagels vandaan haalt, en waar je je suf aan ergert. Herkenning werkt altijd relativerend en dat is prettig.

Eind goed, al goed. Gelukkig maar want een huisgenoot hebben om de kosten te delen, is in deze tijden van woningnood en inflatie, helemaal geen gek idee.