Einde aan de duisternis

4 februari 2022 Selina Jansen

Wat als je zoon worstelt met depressie en geregeld over de dood praat? Hoe blijf je staande als je kind steeds verder in de put dreigt te raken en het gezin met zich mee trekt? Desirée beschrijft in ‘Einde aan de duisternis’ haar proces als moeder van een depressief kind.

Een nieuw begin

Twee weken later is het eindelijk zover. De sering in mijn nieuwe achtertuin bloeit uitbundig als de jongens voor het eerst hun tas met spullen het huis in sjouwen en hun fiets in het schuurtje zetten.

Desirée verhuist met één van haar drie zoons naar een nieuwe woning, na een vriendschappelijke scheiding van haar man. Voor iedereen vraagt het nieuwe leven een aanpassing. Uiteindelijk lijken ze allemaal hun plekje te vinden, behalve Sven. Sven komt nauwelijks zijn bed uit en lijkt boos op de wereld. Hij eet nauwelijks meer en gaat niet naar school. Na een tijdje kan Desirée het niet meer aanzien en verhuist hem ook naar haar nieuwe huis. Zo kan ze beter voor hem zorgen. Al snel heeft Desirée een vermoeden dat Sven depressief is.

Ommekeer

De eerste paar weken fietst hij zo goed als elke dag de 17 kilometer van Pieters huis naar school en mist hij vrijwel geen les. Af en toe komt hij na afloop bij mij wat drinken voor hij verder fietst. Voorzichtig begin ik te hopen dat hij zich er doorheen gaat slaan.

Sven lijkt goed zijn best te doen om beter te worden. Tot hij op een dag bij Desirée op de bank zit en onbedaarlijk begint te huilen. En zo begint een getouwtrek met de depressie. Verschillende therapeuten proberen Sven te helpen. Telkens hoopt Desirée op verbetering. Elke positieve noot kan een ommekeer betekenen. Maar helaas gaat het juist slechter met Sven. Regelmatig moet Desirée haar bezigheden staken om een luisterend oor te zijn voor haar zoon. Ook een doodswens wordt hierbij steeds vaker geuit.

Beschouwing van een therapeut

Wees een luisterend oor, bagatelliseer het niet, maar wees betrokken. Zodat degene die depressief is kan zien: er in mijn buurt die er voor me zijn.

Bijzonder aan ‘Einde aan de duisternis’ is dat de nadruk wordt gelegd op de omgeving die te maken krijgt met een depressie bij een geliefde. Steeds vaker is er in de media aandacht voor depressies en zelfmoordpreventie, maar nog te weinig voor de mensen eromheen.
Naast de persoonlijke ervaringen van Desirée en haar gezin, bevat het boek waardevolle beschouwingen van therapeuten en psychologen. Ook coaches, psychiaters, lotgenoten en ervaringsdeskundigen geven hun tips en ervaringen in dit boek.

Oog voor depressie en familie

Ik mis Sven zo erg dat het haast fysiek pijn doet, omdat ik weet dat de Sven die ik zo graag terugzie bij me weg wordt gehouden door een grote zwarte wolk waar ik niet doorheen kan komen.

‘Einde aan de duisternis’ is een goede aanrader voor iedereen die, op welke manier dan ook, te maken heeft met depressie. Desirée vertelt volkomen eerlijk over haar gevoelens en gedachten. Haar ervaring met haar zoon Sven, haar zorgen en de zware keuzes waar ze voor gestaan heeft komen allemaal aan bod. Het boek leest heel gemakkelijk. De prettige schrijfstijl zorgt ervoor dat je volledig in het verhaal wordt meegenomen. Het onderwerp is natuurlijk erg zwaar, daar mag een lezer zich niet in vergissen. Dit boek zal wel een mooie toevoeging zijn voor een ieder die zich in dezelfde situatie als Desirée bevindt. Ze kan je herkenning en erkenning bieden, en misschien een helpende hand in je moeilijke en zware situatie.

Het boek is verkrijgbaar via de website Gezondeliefde.