‘Onze kinderen’ Renée van Marissing

‘Onze kinderen’ is geschreven door Renée van Marissing en gaat over rouw en verdriet. Het is een klein verhaal over familieverbanden, verlies en verdriet. Een treurig boek? Ja. Maar lees vooral verder:

Zwaar onderwerp

Ondanks dit zware onderwerp is het geen té emotioneel verhaal of tearjerker. Het is subtiel en gevoelig geschreven en zeer aansprekend voor iedereen die het verlies van een familielid meemaakt. Het verhaal vangt aan als Mia van de politie te horen krijgt dat haar vader is overleden. We volgen Mia slechts een korte tijd, de tijd waarin zij zijn huis opruimt, grotendeels alleen, om het klaar te maken voor de verkoop.

Mia en haar vader

Mia en haar jongere zus Iris hebben sinds de scheiding van hun ouders, een band met hun vader die bestaat uit logeerpartijen en uitjes. Een echte relatie hebben zij niet met hem opgebouwd. Mia is nu in de dertig en het is duidelijk dat zij wel haar best heeft gedaan om contact te houden met haar vader. Maar haar vader was alcoholist en ergens in een dorpje in Friesland gaan wonen. De afstand was letterlijk en figuurlijk groot en Mia had het bovendien erg druk met haar werk en met de zwangerschap van haar vriendin Sally.

Jeugdherinneringen

Terwijl Mia nu, na de crematie, alsmaar op en neer moet rijden naar Friesland om het huis van haar vader op te ruimen, komen de jeugdherinneringen naar boven. Inmiddels heeft ze een container kunnen regelen en begint ze langzaam het huis van kamer tot kamer leeg te maken. De jeugdherinneringen vullen haar dagen en verlammen haar. Ze probeert haar vader met terugwerkende kracht te begrijpen, maar het lukt haar niet en hij wordt steeds meer een vreemde voor haar.

Iris is kordaat

Haar jongere zus had nauwelijks een emotionele band met haar vader en nu al helemaal niet met zijn spullen. Zij komt een paar dagen langs om er een beetje vaart in te zetten. Maar als Mia weer alleen is en ook in Friesland blijft slapen, dreigt ze zichzelf helemaal te verliezen in haar jeugdherinneringen en het verdriet om het verlies van haar vader.

Het leven gaat door

Het verhaal eindigt nogal abrupt wanneer Mia eindelijk klaar is met het opruimen van het huis en de mannen uitzwaait, die na bijna twee maanden de container weer komen ophalen. Het leven gaat door, vul jezelf in als lezer, en je hoopt natuurlijk dat Mia nu snel naar huis gaat. En vooral dat ze haar hoogzwangere vriendin Sally weer alle aandacht geeft, die ze de afgelopen tijd tekort kwam. Dat ze samen een mooie baby krijgen waar ze zielsveel van zullen gaan houden. Maar dat laatste is allemaal mijn eigen invulling.

Is onze kinderen een aanrader?

Ik vond dit boekje van Renée van Marissing waardevol en mooi geschreven. Het is een ideaal boek voor iedereen, die zich in de levensfase bevindt van verlies van een dierbare, en de bijna onmogelijke klus om een huis van een ander op te ruimen. Deze zware klus, die je nauwelijks ruimte geeft om echt te rouwen, is namelijk geen kattepis. Het verhaal is, ondanks de specifieke personen en levensverhalen, vooral heel herkenbaar. En dat is fijn en helend.

Mijn persoonlijke ervaring:

In de afgelopen jaren heb ik dit ook meegemaakt. Het huis van mijn wijlen broer moest worden opgeruimd en onlangs het huis van mijn vader. Vele mensen zullen hier mee te maken krijgen en het is niet alleen een ongelooflijke tijdrovende klus, maar vooral ook emotioneel. Zodra je het huis van een ander opruimt, krijg je het gevoel dat je een heel leven ‘wegdoet’. Je krijgt het gevoel de persoon uit te wissen door zijn of haar geliefde spullen op te ruimen. Dit gevoel is nog tien keer erger als meer dan de helft in een container belandt. Net als in ‘Onze kinderen’ het geval is. Ik had er dan ook veel steun aan dat ik dit boek had gelezen en moest er vaak aan denken.

Dit is precies wat literatuur bij de mens kan doen: het heeft veel meerwaarde als je steun kan vinden in een verhaal. Al is het maar herkenning of een de gedachte aan de hoofdpersonage in het boek, die op dat moment als een vriend of vriendin voelt.

Ik wijs de lezer van deze blog ook graag even op een nieuw fenomeen: Swedish Death Cleaning. Dit houdt in dat je na je zestigste bewuster leeft en inkoopt. En vooral dat je begint met opruimen om je kinderen, of andere familie/vrienden, na jouw dood niet te belasten met een immense klus. Los van het feit dat dit een sociale gedachte aan ‘de ander’, is het ook prettig voor jezelf. Je schept ruimte, je schept rust in je hoofd. Aanrader!

Interessant Engels artikel hierover:

Meer boeken over rouw en verlies: