Rouwrandjes, verhalen die hun sporen nalaten

De titel van deze verhalenbundel ‘Rouwrandjes’ van Peter van Duijvenboden is veelzeggend. De verhalen zijn als een restje vuil dat onder je nagels is blijven zitten. Een rouwrandje is een klein fragment uit een groter verhaal. De korte verhalen in deze bundel geven kleine inkijkjes in mensenlevens. Je ziet fragmenten, nooit de hele film. En hoewel de verhalen onderling totaal verschillend zijn, hebben ze met elkaar gemeen dat je na afloop met veel vragen in je hoofd blijft zitten.

De meeste verhalen in deze bundel gaan over korte momenten in een mensenleven. Je kunt ze het best omschrijven als inkijkjes. We stappen als lezer op een bepaald moment in het leven binnen van de hoofdpersonen. Wat eraan vooraf ging is niet altijd helder en wat er daarna zal gaan gebeuren wordt evenmin duidelijk. We zappen langs de verschillende levensverhalen. En de schrijver heeft de afstandsbediening in zijn hand en schakelt (meestal onverwacht) door naar een ander verhaal.

Ontroerend en menselijk

Op die manier schotelt Van Duijvenboden ons allerlei fragmenten voor. Soms zijn de verhalen ontroerend, herkenbaar en menselijk. Een aantal gaan letterlijk over rouw en afscheid nemen. Zo leven we mee met een oude man die vanaf zijn sterfbed een gesprek afluistert in de keuken, waar zijn kinderen al bezig zijn de spullen te verdelen en op te ruimen. En is er het verhaal van een vrouw die er op de begrafenis van haar man achter komt dat hij vreemd ging.

“Haar handen zaten vol schrammen, sommige nagels waren beschadigd. Met een borsteltje had ze de rouwrandjes onder haar nagels vandaan geschrobd.”

Absurd en onsmakelijk

De verhalen zijn niet alleen herkenbaar, maar even zo vaak absurd of zelfs ronduit onsmakelijk. Met name het verhaal over de schuwe en verslonsde man die zijn jonge buurvrouw bespioneert is wat dat betreft illustratief. Je krijgt in eerste instantie medelijden met deze zielige man, maar vervolgens gaat het van kwaad tot erger en loopt alles uit de hand. De ongemakkelijkheid die er eerst nog vanaf droop heeft dan al plaats gemaakt voor pure afkeer en afschuw. Uiteindelijk krijgt het hele verhaal een absurde afloop.

“Op een broeierige ochtend was hij zoals gewoonlijk naar buiten gestapt om vast te stellen hoe de buurvrouw haastig de trap af tikte. Hij droeg niet meer dan een onderbroek die in zijn bilnaad plakte. In zijn kielzog vlogen tientallen vliegen mee die roekeloos de diepte in doken op zoek naar de oorsprong van die zoete vrouwengeur.”

Verhalen die sporen nalaten

Peter van Duijvenboden schreef met deze bundel een mooie serie verhalen. Niet om achter elkaar uit te lezen, maar om af en toe een verhaal uit te pikken. Hij schrijft beeldend en suggestief, waardoor je als lezer je eigen beeld kunt vormen. De “inkijkjes” die hij biedt zijn onderling verschillend. Soms vermakelijk, dan weer ontroerend of absurd. Maar in alle gevallen laten ze – net als echte rouwrandjes –  nog lang na het lezen hun sporen na.