Manhattan Beach
‘Manhattan Beach‘ is geschreven door de Amerikaanse schrijfster Jennifer Egan en vertaald door Thijs van Nimwegen en Arjaan van Nimwegen. Het boek was in oktober 2017 het boek van de maand van DWDD. De National Book Foundation vermeldde het boek in 2017 op de ‘National Book Award’ lijst in de categorie van Fictie. Time Magazine plaatste het boek in de top tien romans van 2017.
Vrouwendag – vrouwelijke schrijvers
Het boek is echter aan mij voorbij gegaan. Tot ik vorige maand op de achterflap van het boek van Maria Stahlie ‘Muilperen’ de naam Jennifer Egan tegenkwam. En omdat ik in onze blog over Vrouwendag en vrouwelijke schrijvers had beloofd meer boeken te gaan lezen van vrouwelijke auteurs, zocht ik haar boeken op en las vervolgens ‘Manhattan Beach ‘ in één ruk uit! Prachtig boek! Geweldige schrijfster!
Manhattan Beach
Eind 1934. Het verhaal begint op een dag dat de twaalfjarige Anna Kerrigan samen met haar vader Eddie een chique man Dexter Styles bezoekt, die in een groot herenhuis aan de kust van Manhattan Beach in Brooklyn woont. Anna gaat altijd mee op pad maar wat hij nu precies voor zijn werk doet, weet ze niet. Haar vader is voor de gangster en nachtclubbaas Dexter Styles gaan werken, nadat hij tijdens de grote crisis zijn baan als effectenmakelaar verloor. Eddie bezoekt zijn baas privé, omdat hij geld nodig heeft voor een rolstoel voor zijn andere dochter, en komt met een voorstel dat niet hardop wordt uitgesproken.
Anna en Lydia
Het jongere zusje van Lydia is zwaar geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Ze kan niets en communiceert via een paar woordjes met haar moeder en Anna, die haar zeer liefdevol verzorgen. Ze is een prachtige verschijning maar door hersenverlamming gaat het met de dag slechter met haar. Op een dag is Eddie echter verdwenen en staan haar moeder en Anna er alleen voor.
Oorlogstijden en vrouwen aan het werk!
1942. Anna is inmiddels 19 jaar en werkt bij de Brooklyn Navy Yard in een fabriek voor onderdelen van de oorlogsschepen. Maar ze wil ontzettend graag duiker worden en krijgt het voor elkaar om als enige vrouw in een team van duikers te worden opgenomen. Intussen ontmoet ze tijdens een avondje uitgaan met haar vriendin, Dexter Styles in een nachtclub. Hij herkent haar niet als de kleine Anna en Anna verzwijgt dat ze hem heeft herkend als de voormalige baas van haar verdwenen vader. Later ontmoetten ze elkaar opnieuw en vraagt Anna aan Dexter of hij haar wil helpen om Lydia in een rolstoel de zee te laten zien. Dit wordt een memorabele dag die veel indruk op hen alle drie maakt.
Gevaarlijke passie
Niet veel later sterft Lydia en vertrekt haar moeder naar een andere stad voor een nieuwe baan. Anna blijft alleen achter en voelt zich eenzaam. Gelukkig heeft ze haar duikersteam en een enkele vriendin. Maanden later ontmoet ze Styles opnieuw en neemt hij haar ‘s nachts mee naar zijn boothuis. Hier vrijen ze de sterren uit de hemel maar kan Anna het ‘s ochtends niet voor zich houden om te vertellen dat ze de dochter van Eddie Kerrigan is. Weet je wel, de man die spoorloos verdween hetgeen vast met duistere zaken van een gangsterbaas te maken heeft…
Spoiler-alert!
Door middel van het verhaal, dat wordt verteld vanuit de perspectieven van Dexter Styles en die van Eddie, vallen langzaam alle puzzelstukjes in elkaar. Niets is wat het lijkt en wellicht leeft Eddie nog en verdwijnt Dexter Styles op een dag… Anna is inmiddels zwanger en trekt haar plan. Met tranen in haar ogen verlaat zij haar geliefde stad, de havens, de Manhattan Beach en haar vrienden om een nieuw leven te beginnen met het nieuwe leven in haar buik.
Roman met hoofdletters
In deze roman gebeurt ontzettend veel, er zit veel vaart in en er zijn meerdere perspectieven. Ik heb dan ook de vergelijking van Maria Stahlie met Jennifer Egan niet begrepen. De verhalen van Maria Stahlie zijn het tegenovergestelde qua snelheid, aantal gebeurtenissen, perspectieven en psychologie. Beide schrijfsters kunnen er wat van, maar qua stijl en genre zijn ze, in mijn ogen, niet met elkaar te vergelijken.
‘Manhattan Beach’ is terecht een prijswinnaar. Het verhaal is zeer volledig en je kan merken dat Jennifer Egan grondig onderzoek heeft gedaan naar de locaties waar het verhaal zich afspeelt, de duikerswereld in die tijd, hoe het is om schipbreuk te lijden en de sfeer van New York tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Ik denk dat ik er een nieuwe favoriete schrijfster bij heb. Afgelopen zaterdag stond er een interview met haar in de Volkskrant over haar nieuwste roman ‘Het snoephuis ‘. Die ga ik zeker lezen!
Previous Post
