‘Huis der nevelen’ blijft indrukwekkend

In 2002 las ik het boek ‘Huis der nevelen’ van Majgull Axelsson. Het maakte veel indruk op mij. Zoveel dat ik mij altijd voornam om het nog eens te herlezen. En dat heb ik eindelijk gedaan!

Het herlezen van boeken

Over het herlezen van boeken schreven we al eens eerder een blog. Vaak ontdek je nieuwe details in het boek en word je alleen maar nóg enthousiaster. Maar er is ook een kans dat het boek tegenvalt. Je bent tenslotte weer een paar jaar verder in het leven en niets is zo veranderlijk als de smaak van een mens. Dit boek viel mij gelukkig niet tegen. Sommige dingen zaten nog scherp in mijn geheugen maar ik was ook al weer veel vergeten waardoor het las als een nieuw boek. Een erg goed nieuw boek!

Huis der nevelen

Het verhaal gaat over een 42 jarige vrouw Cecilia, die een paar weken bij haar stervende moeder in Zweden verblijft. Ze is net gescheiden van haar man en teruggekeerd uit de Filipijnen. Ze is diplomate en heeft veel gereisd voor haar werk. Tijdens de weken in Zweden komen zowel vele herinneringen aan haar jeugd naar boven als herinneringen aan haar verblijf in het buitenland. Het zijn spoken uit het verleden die haar achtervolgen.

Ze probeert één specifieke herinnering te vermijden, die heeft geleid tot haar grote geheim naar de buitenwereld. Maar het knaagt zo erg aan haar dat ze langzaam een zenuwinzinking krijgt. Haar omgeving denkt dat ze de klutst kwijt raakt door de stress van de scheiding en het naderende afscheid van haar moeder. Maar niets is minder waar: Cecilia kan zichzelf niet meer in de spiegel zien en gaat kapot aan schuldgevoelens. Dit laatste kun je ook letterlijk nemen; het laatste hoofdstuk is schokkend en intens zielig.

Dolores, een straatkind uit de Filipijnen

Cecilia kwam in de Filipijnen terecht in een gebied tijdens een vulkaanuitbarsting. Tijdens haar vlucht uit het gebied krijgt ze te maken met een paar mensen. Dolores, een straatkind dat zij had willen adopteren, haar chauffeur, een ex-gevangene en NogNog. De laatstgenoemde is een ‘outlaw’. Wat er gebeurt tijdens die vlucht is dé dramatische gebeurtenis en die haar tekent voor de rest van haar leven.

De hel wordt bevolkt door kinderen. Dat weet ik, ik ben er geweest. Mijn eerste herinnering is een fabriek in India. Midden in de grote ruimte ligt een berg lompen, hoog, hoger dan Eksjöberget thuis. Een berg van vodden, omringd door kleine bergen. Maar de berg beweegt. Eerst denk ik dat het gezichtsbedrog is, dat het komt door de kleuren die mij misleiden. Ik knipper met mijn ogen maar de beweging gaat door. Het zijn kinderen, krioelende kinderen. Kinderen die vodden sorteren. Ik tel: het zijn er vierentwintig, jongens en meisjes. Geen van hen kan ouder zijn dan een jaar of tien.

Uit ‘Huis der nevelen’

Pijn in je hart

Als je als lezer er langzaam achterkomt wat er precies is gebeurd in de Filipijnen, doet dat pijn in je hart. Cecilia heeft een keuze moeten maken die je je ergste vijand nog niet zou gunnen. Majgull Axelsson raakt je diep. Vooral omdat je beseft dat de beste mensen soms de slechtste keuzes maken.

Een kleine waarschuwing is wellicht op zijn plaats: van dit boek word je niet vrolijk en er is geen happy-end. Maar het maakt wel zo’n diepe indruk dat je waarschijnlijk net als ik je dit boek nog lang zult herinneren.

Meer over Majgull Axelsson: