Altijd vandaag

Altijd vandaag – Het leven als pelgrimsreis.

Sommige boeken laten zich lastig in een bepaald hokje plaatsen. Het boek ‘Altijd vandaag’ van Wim Diepeveen is als je het sec bekijkt een dagboek, een reisverslag van een voettocht naar Santiago de Compostella. Maar als je het boek gelezen hebt, besef je dat het veel meer is dan dat. Het is het verhaal van genezing en herstel. Het herontdekken van waar het werkelijk om draait: Het gaat niet om wat je wilt, maar wat je krijgt. En de ervaring dat wat je ontvangt eigenlijk hetzelfde is wat je wilt. Een ontroerend, persoonlijk verhaal vol universele levenslessen.

Altijd vandaag is gebaseerd op het dagboek dat Wim Diepeveen bijhield tijdens zijn reis van zijn woonplaats naar Santiago en Finisterra, het eind van de wereld. Op doktersadvies is hij na een zware burn-out begonnen met wandelen. Het teruggeworpen worden op jezelf, het alleen zijn en focussen op het lopen, moeten hem uiteindelijk uit het diepe dal trekken. En zo vertrekt hij op een dag van huis en zet hij de eerste stappen op zijn pelgrimsreis, zijn ‘camino’.

“Het begin is er. Ik wil verder komen. Ik wil lopen. Ik wil leren mijn tijd en energie goed in te delen. Ik wil proberen of ik dat kan. Of mijn lijf het kan. Of ik het volhoud. Een hele dag alleen zijn. De hele dag lopen. En ik wil erover schrijven, elke dag, omdat ik later wil weten hoe ik me nu voel. Ik ben benieuwd of ik verander door het lopen, door het alleen zijn.”

Het is altijd vandaag

Als lezer maak je alle etappes van de reis mee. Zo ben je deelgenoot van de onzekere passen in het begin en voel je het gebrek aan zelfvertrouwen dat ervoor zorgt dat bruggen of drukke wegen die overgestoken moeten worden tot haast onneembare obstakels uitgroeien. Je bent getuige van de duizelingen die hem soms overvallen, het overwinnen van angsten, de eenzaamheid, de regen en de vermoeidheid. Maar ook van de mooie ontmoetingen die hij onderweg heeft met andere pelgrims. Ieder met zijn of haar eigen reden om de voetreis te maken. Elk in zijn eigen tempo en elk met zijn eigen verhaal. En zo biedt elke ontmoeting weer een eigen levensles, motto of lijfspreuk. Die levenslessen komen door het hele boek terug. Steeds in een iets andere vorm, maar altijd prachtig verwoord.

“Ik leef nu, ik heb geen last van gisteren, denk niet aan morgen. Ik leer, ik ben, ik registreer. Mijn camino lijkt een enorm uitgerekte meditatie: het is altijd vandaag.”

Hoe verschillend de mensen en hun beweegredenen ook zijn, de kern van alle ontmoetingen is eigenlijk dat er een verandering plaatsvindt wanneer je gaat lopen. Een ander vertelt je niet hoe dat moet. Noch wat die verandering precies inhoudt. Dat moet je zelf ervaren. Het is jouw reis, jouw verandering.

“Lopen is mijn dagbesteding. Mijn tijdverdrijf, mijn medicijn. Ik wil lopen.’

Reis als metafoor voor het leven

Wim Diepeveen schreef een prachtig boek dat zich op meerdere niveaus laat lezen. Het is allereerst een reisverslag van een maandenlange tocht naar het Spaanse Santiago en met als eindpunt Finisterra. Je leest over de vele ontmoetingen, obstakels en ongemakken waarmee Wim onderweg geconfronteerd wordt. Het is in die zin ook een praktische gids met tips over de juiste uitrusting, overnachtingsplekken, etc. Met name handig voor wie ook aan een dergelijke reis wil beginnen.

Maar de echte kern van dit boek is toch wel dat het een verslag is van iemand die door een diep dal gaat en het vertrouwen in zichzelf moet zien te herwinnen. Want het leven is feitelijk een pelgrimsreis. Een pad dat letterlijk op en neer gaat. Het is het verslag van de moeizame weg naar herstel. Letterlijk en figuurlijk in etappes opgedeeld. Juist daardoor heeft het een intimiteit die je als lezer meetrekt in de reis. Nergens melodramatisch, maar klein, herkenbaar en vooral invoelbaar.

‘Lezen is als lopen’

‘Altijd vandaag‘ is een boek dat als je het uit hebt, nog lang in je hoofd blijft zitten. Want iedereen maakt in zijn leven een eigen reis. Met ups en downs. Iedereen wil ontdekken wat er nu werkelijk toe doet. Door te lezen over de ervaringen van Wim, zijn bijzondere ontmoetingen en de inzichten die het boek geeft, kun je dus ook al lezend een pelgrimstocht afleggen.

En als op de laatste bladzijdes het officiële einddoel, Finisterra bereikt is, stelt Wim dat de pelgrimsreis nooit echt ten einde is gekomen, maar dat die letterlijk en figuurlijk in zijn lijf is gaan zitten.

“Mijn camino heeft me geleerd mezelf te worden. Daar waren heel wat kilometers voor nodig.”