Het laatste huis
‘Het laatste huis‘ is geschreven door de Nederlandse schrijver Ludique le Vert. Hij is geboren en getogen in Groningen en oud-docent Hoger Onderwijs. Na zijn pensionering emigreerde hij naar Zuidwest Frankrijk waar hij samen met zijn vrouw, honden en katten op het platteland leeft. Hij schrijft romans die vaak de nadruk leggen op subtiele cultuurverschillen tussen Nederlanders en Fransen.
Het laatste huis
Op een boekenwebsite kwam ik dit boek tegen en ik was verbaasd dat er slechts één negatieve – niet onderbouwde – recensie stond. Dat maakte mij nieuwsgierig want de cover en de tekst op de achterflap, spraken mij juist wel aan.
Het verhaal – Het laatste huis
Het verhaal vangt aan als een stel, Reinder en Sarah, door dorpjes van het platteland van Frankrijk rijdt en op zoek is naar een specifiek adres. Ze komen er niet uit en krijgen al helemaal geen hulp van de plaatselijke bevolking. Reinder is een man met een kort lontje en komt bijzonder onaangenaam over. Sarah heeft wat meer geduld en het lukt haar uiteindelijk om op een plaatselijke brocante markt contact te leggen met een vrouw die vermoedelijk ‘dé Max’ kent die zij zoeken en ze krijgt een telefoonnummer.
Moeizaam en langzaam
Het nummer wordt gebeld en er zal een afspraak volgen in een restaurantje op een marktplein van één van de dorpen uit de omgeving. Reinder en Sarah ontmoeten daar uiteindelijk Max en er volgt een gesprek.
Géén spoiler-alert
Ik zou te veel spoileren als ik nu al vertel hoe de relatie tussen Reinder en Max is, want daar draait het om in het boek. Bovendien kom je hier pas halverwege het boek achter. Er komen vele verhaallijnen voorbij over het verleden van het gezin waarin Reinder is opgegroeid en ook van het leven van Max. De verhalen zijn herkenbaar en eerlijk.
Nederlanders versus Fransen
Daarnaast speelt er een rode draad door het verhaal dat telkens weer het (subtiele) verschil tussen de Nederlanders en Fransen bloot legt. De Nederlanders zijn to-the-point, hebben haast en hebben geen overdreven liefde voor eten en ‘genieten van het leven’. De Fransen daarentegen laten het achterste van hun tong niet zien, en dat is in deze roman een understatement. Daarnaast genieten zij (vooral Max en zijn vrouw) op een bourgondische manier van het leven op het platteland en zullen alles doen om te voorkomen dat hun leven als God in Frankrijk wordt verstoord.
De sfeer van de Franse dorpjes komt heel goed tot zijn recht. Het is allemaal erg beeldend en romantisch beschreven.
Saai of een aanrader?
Ik kan wel begrijpen dat deze roman niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Maar ik ben zelf verrast hoe mijn geduld op de proef werd gesteld en ik toch bleef doorlezen. De verhalen, die iedere keer vanuit een ander perspectief steeds meer kleur krijgen, zijn zeker interessant. Daarnaast is het plot sterk en verrassend. Opnieuw reist er een persoon door de dorpjes over het platteland van Frankrijk, op zoek naar Max…
Het begin van het boek is wel lastig. De traagheid van het verhaal, de vele dialogen en de onbehulpzaamheid van de dorpelingen zijn een beetje op het irritante af. Tegelijkertijd maakt dit juist het verhaal sterk, want je vraagt je als lezer steeds af wat de motivatie van het stel én de dorpelingen is om respectievelijk te zoeken en te zwijgen.
Als je een echte Francofiel bent dan is dit boek sowieso een aanrader! En voor ieder ander kan ik het ook zeker aanraden.
Next Post
