Wanneer de herten komen

Joke van Vliet is schrijver en beeldend kunstenaar. De verhalenbundel ‘Wanneer de herten komen’ is haar debuut. In dit boek schrijft Van Vliet verhalen over ontregeling, ellende, het natuurlijke verlangen naar liefde en erkenning. In elf verhalen leer je steeds iemand anders kennen, met een ander verlangen en een ander verleden. Toch zijn ze allen op zoek naar hetzelfde.

Wanneer de herten komen

Vader heeft hem dat geleerd. Zitten en waken. Een mens hoeft alleen maar te wachten om te krijgen wat hij verdient, zei hij altijd.

In het eerste verhaal leer je Mark kennen, die zijn vrouw heeft verlaten en in een leeg huis aan de rand van een bosweg gaat wonen. Het verblijf in het bos brengt herinneringen naar boven aan zijn jeugd, zijn vader en het jagen wat hij van hem geleerd heeft. Wanneer er ineens een hinde voor hem staat en naar hem kijkt, denk hij terug aan zijn moeder. Voor zichzelf zorgen kan Mark niet meer. Hij wordt compleet in beslag genomen door zijn herinneringen. Uiteindelijk kan zijn ex-vrouw de situatie niet meer aanzien en komt hem halen.

Het meisje en de dieren

Als ze toegeeft aan deze lichtheid zou ze kunnen zweven, maar dat wil ze niet, nóg niet. Iets weerhoudt haar, misschien hoop.

Het verhaal over een meisje dat haar toevlucht zoekt bij dieren, spreekt mij het meest aan. Anne leeft in luxe. Toch voelt ze zichzelf het meest thuis in de natuur, bij de dieren. In de schuur die haar vader ooit bouwde houdt ze kevertjes, wantsen en torren. Elke dag na school verzorgt ze de insecten. Anne gaat biologie studeren en verhuist naar een studentenflat. Op een dag is het broeierig warm. Op de weg voor haar stapt een wolf uit het gras. Anne heeft nog nooit eerder een wolf gezien en blijft staan. Wat Anne niet weet, en wat je als lezer niet verwacht, is dat deze wolf het laatste dier is waar ze ooit contact mee zal hebben. Anne is op haar manier één met de natuur.

Als een kunstenaar

‘Na lezing ben je vreemd ontroerd, je blik is veranderd, je waarneming verrijkt, je hebt intens geleefd in die andere wereld, daar alles geproefd, geroken, aangeraakt…’ – Manon Uphoff

In korte, krachtige zinnen worden de meest absurde situaties geschetst, waar je mogelijk wel even aan moet wennen. Als je het een kans geeft, zie je bijzondere dingen gebeuren. Ook eindigen alle verhalen abrupt op het moment dat je denkt dat je het begint te begrijpen. Joke van Vliet schrijft als een ware kunstenaar. Je moet moeite willen doen om het kunstwerk te doorzien. Maar wanneer je eenmaal zo ver bent, wil je niet anders meer.

Over herten gesproken… nog een mooi boek, maar wel anders:

Of wil je nog meer mooie verhalenbundels lezen?