Verveling als deugd
Rinus van Alebeek reist in februari 2020 van Berlijn naar Italië vertrok om met zijn cassettebandjes op te treden. Deze reis speelt zich af vlak voor de wereldwijde uitbraak van corona. Liggend op de bank, er was immers niks te doen in de wereld, schreef hij ‘Verveling als deugd’.
Geluidskunst
Rinus van Alebeek woont in Berlijn en houdt zich momenteel voornamelijk bezig met geluidskunst. De kunst van cassettebandjes wordt in het boek ‘Verveling als deugd’ mooi omschreven, net als een dag die altijd weer opnieuw begint. Gaat hij voor of achteruit? Dat is dan weer een interessante vraag. Draai hem om en je hebt opnieuw plezier. Op zijn reis door Italië neemt van Alebeek niet alleen zijn cassettebandjes mee, maar ook schrijfgerei. Hij besluit op te schrijven wat hij ziet, meemaakt en wie hij tegenkomt. Tijdens de coronapandemie blijkt dit schrijven een bron van inspiratie te zijn.
Onderwerp
Waar gaat het boek eigenlijk over? Dat vind ik een erg goede vraag. Regelmatig tijdens het lezen vroeg ik me af: wat lees ik eigenlijk? Niet dat het boek niet prettig geschreven is, integendeel. Maar wat lees je als je de waarnemingen van de schrijver leest? Lees je dan wel echt een verhaal? Nee, ‘Verveling als deugd’ zie ik niet echt als een verhaal. De waarneming, dat is wat je leest, wat je ervaart. Af en toe kan ik het gebrek aan een verhaal wel missen, maar eigenlijk brengt het uiteindelijk zelfs rust in het lezen. Ik hoef niet te weten hoe het verhaal afloopt. Er is geen spanning die opbouwt, misdaad die moet worden opgelost of liefde die moet ontluiken. Saai is het boek absoluut niet, maar de noodzaak om heel snel door te lezen is er ook niet.
Het was een losse verzameling klanken die deed denken aan een schaterlach, van iemand die niet zeker wist of hij aan de dood of aan de tijd was ontsnapt en daarom lachte in de overtuiging dat hij zong, want zo klonk het toch. Ik bleef zitten – ook toen de stilte was weergekeerd.
Verveling
Verveling kan ook rust brengen, dat blijkt maar weer tijdens het lezen van ‘Verveling als deugd’. Hoewel het boekje “maar” 112 pagina’s telt, vlieg je er absoluut niet doorheen. De rijke taal die Rinus van Alebeek neerpent is voor mij niet scannend te lezen. Rustig, letter voor letter, hoofdstuk voor hoofdstuk, kabbel ik door dit boek heen. Waar in veel boeken situaties zeer uitgebreid worden geschetst, besluit van Alebeek dit niet te doen. Je leest door zijn ogen wat er gebeurt, wat hij ziet, wat hij ervaart. Zonder de complete context te kennen, maken je hersenen er toch een plaatje van. Leuk vind ik dit!
Ze waren gewoontjes en toch uitzonderlijk – uitzonderlijk, omdat ze zeker tot aan het einde van deze eeuw zouden leven en misschien daarover, en uitzonderlijk omdat je wel heel erg sterk en vastberaden moest zijn om de ongewisse toekomst tegemoet te gaan.
Filosofisch
Rinus van Alebeek schrijft in ‘Verveling als deugd’ bijna filosofisch. Constant op zoek naar de situatie waar hij zich in bevindt, kan ik als lezer niet meer dan 2 of 3 hoofdstukken per keer lezen. Daarna wil ik er even over nadenken. Precies vertellen waar het boek over gaat, is dan ook wel ingewikkeld. Dit is een boekje om te lezen, niet om na te vertellen. Dat er op de achterflap geen samenvatting staat vind ik dan ook niet vreemd.
Ik ben blij dat ik ‘Verveling als deugd’ heb gelezen. Mij heeft het positief verrast.
Het boek is te bestellen via deze link.
