Van de Velde De Smet – Kobe Lecompte
Kobe Lecompte
Van auteur Kobe Lecompte heb ik al meerdere boeken mogen lezen en recenseren. Zo las ik in ‘Kiezen voor een nuchter leven’ over ontwenning van alcoholisme, schreef Lecompte samen met Joyce Thys met ‘Ons 45 graden’ een doorgeefboekje met boeiende gespreksopeners, en beschreef ik ‘Korniev’ als een roman voor de lezer die ervan houdt om tot nadenken te worden aangezet. Het nieuwste boek van Lecompte, ‘Van de Velde De Smet’, valt wat mij betreft ook in deze laatstgenoemde categorie.
Van de Velde De Smet
Het boek draagt als titel de naam van het hoofdpersonage, Van de Velde De Smet. Zijn moeder vond het namelijk grappig om hem als voornaam een achternaam te geven. En dat is niet het enige merkwaardige rondom dit hoofdpersonage. Zoals al tijdens het lezen van de kafttekst duidelijk wordt, groeit hij ook op in een bijzondere situatie. Al sinds hij een kleine baby was, woont hij namelijk helemaal alleen, in een caravan, op een terrein waar enkel daklozen in gammele tentjes wonen. Buiten deze caravan komt hij niet. Zijn moeder komt regelmatig langs om hem te voeden en de caravan te voorzien van kleurvolle plastic bloemen.
Dat groen rood was
De Smet groeit dan ook op met alleen zijn moeder als bron van informatie, waardoor alles wat zij hem verteld zijn waarheid wordt. Pas later, als hij uiteindelijk door de bemoeienis van een medebewoner van het terrein, eindelijk naar school mag, komt hij er achter dat zijn klasgenoten en docenten een hele andere waarheid er op na houden.
“Ze manipuleerde me. Ze leerde me alles verkeerd aan. Niet zomaar af en toe, maar consequent altijd. Ze loog over kleuren, vormen, woorden en hun betekenissen. Ze maakte me wijs dat rood groen was. Dat geel zwart was, dat een cirkel een vierkant was, dat een hond een giraf was, dat diezelfde giraf brulde en zeker niet blafte, dat een huis een boom was, dat een caravan een zwembad was. Dat lachen verdriet was, dat een traan een druif was, dat een klets op je kaak een schop onder je gat was. Dat koud, warm was, dat groot klein was, dat recht krom was, dat ietsiepietsie het grootst was. Dat treinen auto’s waren, dat fietsen acht wielen hadden, dat dansen liggen was en dat het niet voor iedereen was weggelegd, dat spreken zwijgen is, dat wandelen enkel naar beneden kan, dat kaka pipi was, dat limonade koffie was, dat fruit vlees was, dat brillen motorboten waren en dat kuchen bij het groenafval moest.”
Verkeerde dingen…
Lecompte neemt de lezer mee in de strijd die omgaat in het hoofd van De Smet. Waar hij eerst alleen maar het gevoel heeft dat de hele wereld tegen hem is en hem voor de gek probeert te houden, komt steeds meer het besef dat zijn moeder hem zijn hele leven lang bewust verkeerde dingen heeft geleerd. En dat is nog maar het begin van alle ontdekkingen die De Smet over niet alleen zijn moeder, maar later ook andere personen die een grote rol in zijn leven (gaan) spelen, ontdekt…
Ijzersterk
Met ‘Van de Velde De Smet’ heeft Lecompte weer een ijzersterke roman op papier gezet. Het boek is alleen, net als ‘Korniev’, geen eenvoudige, lichte roman. ‘Van de Velde De Smet’ zet de lezer aan het denken door een combinatie van soms bizarre elementen (Wie laat zijn baby nu vanaf dag één in een caravan achter en vertelt zijn kind dat rood groen is?), met ook een enorme hoeveelheid moederliefde, sterke personages, soms op het randje zittende passages, een lading humor en een slot waardoor je als lezer met een glimlach op je gezicht het boek sluit.
Next Post
