In ‘Dorst’ is Jezus Christus aan het woord

In haar in 2019 uitgegeven roman ‘Dorst’ laat de Franstalig Belgische auteur Amélie Nothomb háár Jezus aan het woord. Jezus Christus kennen we natuurlijk allemaal. Hij is de vleeswording Gods die, althans volgens het Nieuwe Testament, de mensheid te hulp is komen schieten. Toch weet niemand wat de man in feite heeft gedacht.

Nothomb schrijft in een aangrijpende monoloog het fictieve verhaal over de laatste dagen van Jezus, en de wijze waarop hij zijn levenseinde persoonlijk heeft doorstaan.

De beschuldiging

Het boek ‘Dorst’ vangt aan met het tafereel waarin het proces van Jezus wordt beschreven. De getuigen à charge blijken mensen, die ironisch genoeg, door de beklaagde zijn geholpen. Het betreft onder meer de voormalige blinde, melaatse, bezetene, alsook het bruidspaar van Kana: de eerste mensen voor wie Jezus een wonder had verricht. Allen voelen zich verongelijkt en zij eisen hierop de dood van hun Verlosser. Deze laatste weet niet wat hij te horen krijgt, maar kiest ervoor zich hoe dan ook stoïcijns te houden.

“Ik lijk kalm, maar schijn bedriegt. Het kostte me de grootste moeite om die litanie van klachten aan te horen zonder te reageren.”

Een mens als een ander

In de nacht vóór de terechtstelling kan de door angst bezeten Jezus de slaap slechts moeilijk vatten. Zoals de meeste mensen plegen te doen, tracht Jezus dan maar zijn gedachten te verzetten. Hij bezint over zijn leven, met al zijn grote en zijn kleine kanten. Hij blikt ook terug op de liefde die hij voelde voor zijn beminde Magdalena. O wat had hij graag een volstrekt eenvoudig en anoniem bestaan met haar willen delen! Ondanks zijn nakend levenseinde, blijkt Jezus nog in staat tot romantische reflectie.

“Ze zeggen dat liefde blind maakt. Ik constateerde het tegenovergestelde. De universele liefde is een daad van edelmoedigheid waarvoor een pijnlijke helderheid van geest nodig is. Verliefdheid opent je ogen voor een pracht die voor het blote oog onzichtbaar is.”

De Kruisiging

Nadat hij de slaap – godzijdank- toch eventjes heeft kunnen vatten, ontwaakt hij, de dag erop, in een verzengende hitte. Jezus besluit om op voorhand niet te drinken zodat hij zich tijdens de geseling  kan richten op zijn dorst, om zo de pijn van de geseling te verdragen. De kruisdraging verloopt moeizaam, maar hij krijgt algauw steun van de behulpzame Simon. Eenmaal aan het kruis blijkt de pijn niet te harden. Jezus ziet dan ook geen heil in zijn offer en laat al helemaal geen profetische woorden vallen. Het enige wat hij zou hebben gewenst, is het ledigen van een simpel glas water.

“Lucas zal schrijven dat ik heb gezegd: ‘Vader, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.’ Onzin.”

‘Dorst’ is een interessant gedachte experiment

De passie zoals uiteengezet door schrijfster Amélie Nothomb, is een buitengewoon interessant gedachte experiment. In een ware monologue intérieur is een bij wijlen diepzinnig aandoende Jezus aan het woord. Hij wordt niet beschreven als onze Heiland, maar als iemand die voor lichtheid durft kiezen en zijn kruisiging prozaïsch lijkt te aanvaarden.

“Ze hebben je je lendendoek laten aanhouden. Het had nog erger gekund.” Dat zinnetje vat de hele condition humaine samen: het had nog erger gekund.”