De Kuil: Lennart, Kasja en de natuur

Laura van der Haar is de auteur van ‘De Kuil’, een unieke roman over bedrog en de wisselwerking tussen mens en natuur. Vooral dit laatste maakt deze roman anders dan andere romans. Laura van der Haar heeft een achtergrond als archeoloog en dit is wel te merken. Haar kennis over de natuur komt in grote delen van het boek naar voren. Enige interesse in natuurprocessen helpt bij het lezen van dit boek, maar ook als leek kun je absoluut een liefhebber zijn van deze roman. Selina en Astrid lazen samen ‘De Kuil.’

Lennart

De bodem neemt wat hij nodig heeft. Eigenlijk is de bodem altijd al bezig met nemen. Oogleden gaan hangen, net als takken en bladeren en buiken en wasgoed, alles maakt die diepe buiging, alles degradeert, knakt, valt en hoort daar eigenlijk al, het is die neiging naar beneden, de aantrekkingskracht van de diepte van dat zwart, van het grote niks, heel subtiel fluistert het. Kom maar. Kom maar. Soms luisteren mensen.

Het zusje van Lennart ligt in coma na een val van grote hoogte uit een boom. Volgens de politie is het waarschijnlijk een zelfmoordpoging, maar Lennart kan zich hier niet bij neerleggen. Steeds vaker zoekt hij in het bos naar een reden voor het ongeluk en steeds vaker legt hij de schuld bij de natuur zelf.

Selina

In het begin van ‘De Kuil’ vond ik de zoektocht van Lennart nogal vergezocht. Wel was meteen duidelijk wat de drijfveer voor zijn onrust en zoektocht was. Maar de hoeveelheid natuurfeitjes en de obsessie voor gaten in de bosgrond ging mij iets te ver. Helemaal aan het einde van de roman kwamen de verhaallijnen samen, wat iets meer duidelijkheid gaf, maar alsnog ging het doel van veel stukken tekst aan me voorbij.

Astrid

Net als Selina vond ik de zoektocht van Lennart lastig om te snappen. Zijn zusje valt, maar Lennart zoekt er meer achter. Hij ziet het bos als iets dat geeft en neemt. Maar waarom dat precies zo is, dat is mij eigenlijk niet duidelijk. Ook niet aan het einde van het verhaal. Er worden wat hints gegeven, maar het overtuigt mij niet.

Kasja

‘Hoe heet je eigenlijk,’ vraagt hij.
De spieren in mijn gezicht zitten klem in een stramme grimas, het valt me ineens niet mee om gewoon te kijken zonder mijn wangen te spannen en met mijn ogen te knijpen. ‘Kasja.’

Lennart woont samen met zijn vriendin Kasja. Sinds het overlijden van zijn zusje staat hun relatie op een laag pitje. Beide gaan nogal hun eigen weg. Als Kasja dan ook nog een affaire krijgt met een oudere man, lijkt hun relatie gedoemd om te mislukken.

Selina

Wat begint als een redelijk onschuldig contact, wordt al snel een heftige affaire. Vooral in het gedrag van Kasja gaat dit best ver. Pas laat in het verhaal heb ik door dat obsessie een groot thema is in dit verhaal. Elke verhaallijn begint vrij onschuldig, maar loopt uit tot een toxische mix van obsessie en bedrog.

Astrid

Het contrast tussen Kasja’s vriend Lennart en de man waar ze een affaire mee krijgt, Charles Ubbink, kan bijna niet groter zijn. Dat maakt het voor mij ook weinig geloofwaardig dat Kasja de affaire begint. Lennart is een softie, Charles een patser. Ik bleef maar denken ‘stop hiermee!’ Maar richting het einde van het verhaal begrijp je wel waarom Kasja toch naar Charles blijft trekken. Het maakt haar er alleen geen leuker of sympathieker personage op. Terwijl haar verhaallijn in de ik-vorm is geschreven, krijg ik niet het gevoel dat ik haar echt leer kennen of zelfs maar een beetje begrijp waarom Kasja doet wat ze doet.

Natuur

Sterven en geboren worden, het ritme van het universum, en altijd terug naar de bodem, want niets van het leven wordt ooit verspild.

Vooral voor Lennart is de natuur een grote bron van informatie. De natuur neemt en de natuur geeft. En in dit boek neemt de natuur zelfs wraak.

Selina

Mijn mening over ‘De Kuil’ is een beetje tegenstrijdig. De roman is goed geschreven. De manier waarop Laura van der Haar over de natuur schrijft vind ik bewonderenswaardig. Er zitten echt pareltjes van zinnen tussen. Toch overheerste de gedachte: waar gaat dit naartoe? Het slot van het verhaal gaf gelukkig antwoord op bijna al mijn vragen. De losse verhaallijnen komen hier samen en vormen de duidelijkheid waar ik gedurende het boek naar verlangde.

Astrid

‘De kuil’ is absoluut geen slecht geschreven boek. Wat het voor mij een lastig boek maakt, is dat ik eigenlijk voor geen van de personages echt sympathie of zelfs maar interesse kon opbrengen. Terwijl er toch echt veel heftige dingen gebeuren in het boek. Maar ik miste een klik, een gevoel van ‘ik wil weten wat er gaat gebeuren!’ Ik bleef hopen dat dit moment zou komen, maar aan het eind van het verhaal gekomen moet ik helaas zeggen dat dit niet is gebeurd.