Alice – Chirstina Henry
Heb je ooit ‘Alice in Wonderland’ gelezen? Dat is zo ongeveer alles wat ‘Alice’ van Christina Henry niet is. De sprookjes van Christina Henry zijn gelukkig alleen geschikt voor volwassenen. Deze auteur weet er een vleugje science-fiction in te verwerken en vooral een hele hoop fantasy-horror, een combinatie die voor mij nieuw is. Maar laat dat nou net iets zijn waar ik wel van wil wakker liggen.
Alice
When they found her all she would say was, “The Rabbit. The Rabbit. The Rabbit.” Over and over. When she acted like that they said she was mad. Alice knew she wasn’t mad. Maybe.
Uiteraard heet de hoofdpersoon in dit boek Alice. En natuurlijk gaat ze ook op zoek naar het konijn. Alleen is dit konijn toch een tikje anders dan het schattige witte konijntje, met zijn zakhorloge in zijn hand, dat altijd te laat is.
Het verhaal begint met Alice in een ziekenhuis, opgesloten en gedrogeerd om haar rustig te houden. Alice is geen klein meisje meer, maar een jonge vrouw, met een groot litteken op haar wang. Ze kan zich weinig herinneren van haar verleden. Alleen het konijn herinnert ze zich nog.
Hatcher
Alice dreamed of blood. Blood on her hands and under her feet, blood in her mout hand pouring from her eyes. The room was filled wit hit. Outside the door Hatcher stood hand in hand with something dark and hideous, a thing crafted of shadow with flashing silver teeth.
In de kamer naast Alice zit een man met een baard. Eerst denkt Alice dat hij een muis is. Als je gelooft in gevaarlijke konijnen, dan kan een muis vast ook wel praten. Tot ze merkt dat het niet een muis is die praat, maar haar buurman (door het muizenholletje).
Meteen heb ik sympathie voor deze buurman, die Hatcher genoemd wordt en zelf ook niet meer weet hoe hij echt heet. Gedurende het boek vraag ik me wel steeds meer af of ik met deze sympathie niet een enorme fout heb begaan.
Cheshire
Cheshire grinned again, his default expression. Alice felt a nearly overwhelming urge to slap at that smile, to break the perfect line of too-white teeth.
De leuke gekleurde kat met zijn gekke uitspraken en brede witte lach. Ja, die zit ook in dit boek. Maar ook weer niet als kat. Bijna alle hoofdpersonen zijn in dit boek vreselijke mensen. Ook Cheshire lijkt niet de beste man, maar schijn bedriegt. Daar blijf ik in dit boek maar achter komen. Alles wat je verwacht te lezen, wordt anders.
Rabbit
I wish we had some tea and cakes. Wouldn’t that be lovely, Alice? So we could all have a tea party, like we did so long ago.
Uiteindelijk werkt het hele boek er naartoe dat Alice en Hatcher op zoek gaan naar Rabbit. Onderweg stuiten ze op de meest gruwelijke misdaden van vooral machtige mannen richting mooie, jonge vrouwen. Bijzonder aan het boek vind ik dat het me blijft verbazen. Natuurlijk komt Alice wel bij het konijn uit, maar wat ze daar aantreft en de strijd die ze moet voeren (of juist niet) is weer heel anders dan wat ik in mijn hoofd heb. Juist door het niet kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren, heeft Christina Henry met ‘Alice’ een magisch sterk boek geschreven. En het leuke is: dit is niet het enige boek in de sprookjes-reeks.
Next Post
