Geluk is een dik boek!
Dik, dikker, dikst. Hoe dikker hoe mooier, of hoe dikker hoe beter. Dat geldt vooral voor boeken! Deze blog is een ode aan dikke boeken!
Doe mij maar een dik boek
Dit hoor je helaas zelden in de boekenwereld want een dik boek schrikt de lezer toch vaak een beetje af. Vierhonderd, zeshonderd of zelfs bijna duizend pagina’s? Ja, dan praat je echt over méga dikke boeken. Over boeken die meteen de plank in je boekenkast in beslag nemen, over boeken die je nauwelijks kunt vasthouden en al helemaal niet met één hand. In je tas meenemen? Dat kan, maar wellicht is de digitale versie dan iets verstandiger dan het fysieke boek, wil je je geen breuk sjouwen of een rolkoffertje nodig hebben.
Krijg ik dit boek ooit uit?
Dat is ook een gedachte die meteen door je hoofd speelt. Een dun boek is wat dat betreft aantrekkelijker als je er niet zeker van bent of je het boek wel helemaal uit zal lezen. Mocht het een beetje tegenvallen dan zijn pak-hem-beet honderd pagina’s nog wel te overzien. Hoppá zo naar het einde want je wilt het boek wel uitlezen, maar het is nu nét niet datgene waarop je had gehoopt.
Zo’n dikke jongen van zeshonderd pagina’s is dan wel een ander verhaal. Hoe kom je er ooit doorheen? Hoe zal het einde zijn, want dat lijkt nu nog héél ver weg…
Dikke boeken zijn memorabel
Maar geloof me, als je eenmaal de sfeer van héle dikke boeken te pakken hebt, dan weet je dat dikke boeken vaak prachtig zijn. Zie het als series op Netflix waar iedere keer weer een nieuw seizoen van komt, die telkens alleen maar nóg beter is. Inmiddels ken je de hoofdpersonen alsof het je vrienden (of vijanden) zijn en je leeft intens mee. Er is ook een duidelijke ontwikkeling want de tijd staat niet stil. Acteurs en actrices worden ouder en de verhalen maken vaak ook grote sprongen in de tijd of gaan met de maatschappelijke ontwikkelingen mee. Mooi toch?
Dikke boeken als vrienden
Zo ook met dikke boeken. Neem de drie boeken van bijvoorbeeld Donna Tart en je weet meteen wat ik bedoel. Tegen de tijd dat je ‘De kleine vriend’ uit hebt, vind je dit alleen maar jammer. En haar laatste boek ‘Het puttertje’ waren eigenlijk drie verhalen achter elkaar die je zo in één ruk uitlas.
Zo denk ik ook aan, ooit lang geleden, de serie boeken van Jean Auel ‘De Aardkinderen’. Wie kent ze nog? Velen kregen er niet genoeg van en Jean Auel zelf ook niet. Na vier hele grote, dikke boeken, was voor mij het verhaal wel klaar. Maar Jean ging verder en het werden er zeven. De hele boekenkast vol, want de delen telden maar liefst 500-750 pagina’s per boek.
Doe mij maar een dik boek
Het voordeel van dikke boeken vind ik ook dat het een vertrouwdheid biedt en daardoor is het vaak ontspannend om te lezen. Je kent inmiddels de personages wel, de schrijfstijl en het ritme van het verhaal. Er is ruimte en tijd genoeg voor de nodige verdieping en de details van het verhaal maken het vaak extra mooi.
De grote cirkel
Onlangs ben ik begonnen in ‘De grote cirkel’ van Maggie Shipstead. Dit boek telt maar liefst 660 pagina’s en daar ben ik nog wel even een tijdje mee zoet. Intussen lees ik natuurlijk ook andere boeken. Maar nu, bij pagina 80 zit ik er al goed in en kan ik nu al zeggen dat ik het een erg boeiend boek vind. Na 660 pagina’s zal ik dit beter onderbouwen en ik hoop dat mijn enthousiasme dan ook nog steeds zo groot is.
Dikke romans of non-fictie
Maar ik moet eerlijk bekennen dat de dikke non-fictie boeken een ander koekje zijn. Ik bijt mij er graag in, maar het einde haal ik zelden. Zo begon ik met veel plezier aan ‘Kapitaal in de 21ste eeuw’ van Thomas Piketty (812 pagina’s). Dat moet je toch wel gelezen hebben, vond ik, om de huidige kapitalistische maatschappij een beetje te begrijpen. Een interessant boek, maar het is erg veel om te behappen, net als waar het over gaat: over-consumptie, rijk versus arm, miljarden winsten, ingewikkelde productieprocessen, de onbegrijpelijke beurswereld, verspilling en globale misstanden. Zucht. Doe mij toch maar een (dikke) roman…
Een dikke conclusie
Een dik boek is niet alleen memorabel, vult meteen je boekenkast, is je grote vriend en ‘voelt’ als een uitstekende serie met meerdere seizoenen, het is ook pure ontspanning en een grote uitdaging!
Beste Donna Tart, waar blijft het vierde boek?
En aan alle andere schrijvers: dikke boeken graag! Want je kan wel zeggen dat overal waar té voorstaat niet goed voor de mens is, maar dat geldt gelukkig niet voor boeken! Té dikke boeken bestaan niet. Wie is het met mij eens?
Previous Post
Next Post
