De nooit uitgelezen boeken in mijn boekenkast

Op mijn nachtkastje ligt een boek te wachten om uitgelezen te worden.

Ooit aan begonnen, toen halverwege blijven steken, en ik denk eerlijk gezegd dat het straks on-uitgelezen een laatste rustplek vindt in mijn boekenkast. De bladwijzer er nog halverwege in, alsof die mij er nog fijntjes aan wil herinneren dat ik verzaakt heb.

Hoewel ik graag lees, zijn er toch een paar boeken waarvan ik de laatste bladzijde nooit bereikt heb. Je ziet het aan de boekenruggen, die maar voor de helft geknakt zijn. Of aan de startpagina van mijn e-reader. Die toont iedere keer weer enthousiast de onvoltooide boeken waar ik ben blijven steken: “29% gelezen, nog drie uur te gaan”, vertelt het apparaat mij verwijtend.

Missers

Als ik eens ga inventariseren, blijkt dat ik toch best veel van dit soort “missers” in mijn boekenkast heb staan. En dan heb ik de biebboeken nog niet eens meegeteld. Maar die blijven je ook niet met enige regelmaat ter verantwoording roepen, dat scheelt. Hoe komt het toch dat je je in een roman kunt verslikken? Waarom knap je er eigenlijk op af?

Zomaar een paar ideeën over waarom het soms zo moeilijk is om een boek uit te lezen:

Een kwestie van tijd

Hoe goed je voornemen ook is, voordat je aan een boek begint, moet je eigenlijk ook zeker weten dat je de komende tijd een aantal uren over hebt om te lezen. Het liefst onafgebroken. Een tussenstop van een week kan soms al funest zijn. Nog moeilijker wordt het – en echt, ik heb het geprobeerd – om na een pauze van een half jaar verder te gaan in een boek. Zodra je je afvraagt wie die Eduardo ook alweer was of hoe het precies zat met die ruzie met zijn broer, dan weet je eigenlijk al genoeg. Er resten nog twee opties: opnieuw beginnen, of overstappen op een ander boek.

Zware oogleden

Vroeger las ik graag in bed. Tegenwoordig geeft mijn hoofd zodra het een kussen ruikt, een signaal aan mijn hersenen dat ervoor zorgt dat ik hele zware oogleden krijg. Tegen beter weten in begin ik dan toch aan een bladzijde om vervolgens een aantal minuten later wakker te schrikken, omdat het boek met een klap op mijn neus is gevallen. Bijkomend verschijnsel van in slaap vallen met een e-reader is dat het apparaat onbedoeld allerlei handelingen uitvoert als-ie te lang op je neus drukt. Zo gaat-ie het lettertype vergroten, markeert bepaalde zinnen of gaat automatisch voor- of achteruit bladeren als hij van je neus af glijdt. Niet dat dat laatste veel uitmaakt, want je hersenen hebben de laatste zinnen die je las voor je ogen dichtvielen toch niet verwerkt.

Te ingewikkeld

Ik weet dat ik veel mensen op de ziel trap door te zeggen dat ik een klassieker als Honderd jaar eenzaamheid een draak van een boek vond. Ik raakte al na een paar bladzijden verstrikt in een wirwar aan familienamen waar ik niet uitkwam zonder constant naar een lijst achterin te bladeren. Al snel raakte ik verstrikt in de José’s, Arcadio’s en Aurelio’s. Voor mij reden genoeg om al na een paar bladzijden op te geven. Het boek staat overigens nog wel in de kast. Wie weet lees ik het ooit nog eens als ik een alerte en geduldige bui heb.

Een onaangenaam hoofdpersoon

Eén van de belangrijkste redenen waarom een boek wel of niet boeit, is identificatie met de hoofdpersoon. Zo kon ik mij in De paardenfluisteraar van Nicholas Evans totaal niet herkennen in de hoofdpersoon. Niet alleen omdat ik niet zoveel met paarden en paardenmeisjes heb. Ik vond het ook een flauw liefdesverhaal, zonder diepgang. En zelfs met de bijgestelde verwachting van een liefdesromannetje uit de bouquet-reeks kwam ik er niet doorheen. Iets soortgelijks overkwam mij ook bij Zout op mijn huid van Benoîte Groult. Het verhaal tussen de hoogopgeleide George en haar Bretonse visser deed mij weinig en de hautaine hoofdpersoon ging mij steeds meer irriteren.

Afwijkende schrijfstijl

Wel uitgelezen, maar vooral op karakter, omdat ik vond dat ik het gelezen moest hebben, was Vele hemels boven de Zevende.  Door alles wat ik over Griet Op De Beeck zag en las, had ik er vooraf hoge verwachtingen van. Maar waar ik niet overheen kon stappen waren de dialogen. Ik weet dat men elkaar in Vlaanderen aanspreekt met ‘gij’ en ‘u’, maar voor mij als Nederlander bleef het enorm onrealistisch om te lezen hoe geliefden en familieleden elkaar aanpreken met het in mijn oren afstandelijke ‘u’. Het bleef mij het hele boek storen.

Een moetje

Een boek lezen van een verplichte boekenlijst blijkt ook een goed recept om een boek niet uit te willen lezen. Soms zorgt het er zelfs voor dat je een hekel aan het boek krijgt. Voor mij was Het land van herkomst van E. de Perron zo’n titel. De inhoud was voor mij destijds echt te hoog gegrepen. Het boek ging over maatschappelijke vraagstukken en politieke situaties uit een vervlogen tijdperk en het zei me allemaal he-le-maal niets. Als bijna-twintiger had ik totaal geen feeling met wat er speelde; het boek was in mijn ogen saai en bovendien veel te dik. Omdat het verplichte kost was, heb ik het van A tot Z gelezen en ik heb en er op mijn mondeling examen vast wat vragen over beantwoord. Maar ik zou nu echt niet meer weten waar het boek precies over ging….

Welke boeken kreeg jij nooit uit?Het ligt dus niet altijd aan het boek zelf dat de lezer het eind niet haalt, maar veel vaker aan de lezer of aan externe factoren. Vaak is het ook een kwestie van smaak. Hoe is dat bij jou? Heb jij ook van deze half-uitgelezen boeken in je kast? Welk boek was voor jou een worsteling en ligt nu alleen maar stof te verzamelen? Ik ben benieuwd!