Open water – Caleb Azumah Nelson
Een liefdesverhaal om van te genieten en over te treuren. Beeldspraak waar je over na moet denken. Een vertelperspectief, zowel verwarrend als vasthoudend. Tragische gebeurtenissen waar mensen in een Zwart lichaam bij betrokken zijn.
In ‘open water’ neemt Caleb Azumah Nelson je mee naar Engeland. Zwarte mensen wonen hier al generaties lang, maar vinden er nog steeds niet een thuis.
Een man en een vrouw proberen liefde vorm te geven, met alle angst en onzekerheid die daarbij komt kijken.
Liefde
Het is zomer nu en de taal is nog steeds broos, ongeschikt, en dus staan jullie daar, de mond gesnoerd door de gewichtigheid van dit alles, en laten jullie je lichamen hun waarheden opbiechten
Twee jonge mensen ontmoeten elkaar in een pub in Londen. Hij is fotograaf, zij danseres. Lang houden ze het nog tegen, maar voorzichtig worden ze verliefd op elkaar. Als beste vriend en beste vriendin gaan ze dagelijks met elkaar om. Een liefdesrelatie durven ze allebei niet aan. Toch worden ze telkens weer naar elkaar toe getrokken, met een vanzelfsprekendheid die groter is dan bij een normale vriendschap.
Jullie verdrijven samen de avond, doen niet echt iets, wat wel iets is, een intimiteit op zichzelf. Met iemand zijn zonder de tijd op te vullen is vertrouwen, en vertrouwen is liefhebben. En dus zou je moeten zeggen dat jullie de avond doorbrachten met van elkaar houden, op haar bank, etend, drinkend, luisterend naar muziek.
De wereld om hen heen ziet het wel, de liefde voor elkaar die ze uitstralen. Ze voelen het zelf ook, maar geven er niet aan toe. Tot ze dat niet meer kunnen volhouden. Als ze eenmaal voor elkaar kiezen voelt het als thuiskomen.
Beiden zijn ze Zwart
Je hebt een soort woede in je. Deze is koel en blauw en onveranderlijk. Je wou dat die rood was zodat die vanuit je diepste binnenste naar buiten zou barsten, uitbarsten en klaar ermee, maar je bent er te erg aan gewend deze woede te koelen, en dus blijft die.
Hij maakt dingen mee. Hij ziet ze gebeuren. De agenten die twintig kogels afvuren omdat ze bij een Zwarte man een wapen zien. Een Zwarte vrouw met een knie in haar rug.
Zelf wordt hij regelmatig gefouilleerd, gewoon omdat hij er is. Omdat hij Zwart is en een hoodie draagt.
Zal Engeland ooit als zijn thuis voelen? Hij wordt hier niet gezien en niet gehoord. Volgens zijn kapper is ‘thuis’ in Ghana. Engeland zal nooit een thuis worden.
De woede die hij voelt kan hij niet uiten, het slokt hem op. Het sluit hem af van degene van wie hij houdt.
Debuutroman
Als je verlangen een stem geeft, sta je toe dat het vorm krijgt, dat het gaat leven.
‘Open water’ is de veelbelovende debuutroman van Caleb Azumah Nelson. Met zijn jij-perspectief heeft Nelson een unieke schrijfwijze te pakken. Het zal een smaakkwestie zijn of dit prettig leest of niet. Ik moest er persoonlijk heel erg aan wennen, en soms is het verwarrend om niet meteen duidelijk te begrijpen wie er in een conversatie aan het woord is. Toch zorgt het ook voor een mate van betrokkenheid die ik niet vaak meemaak. Ik kreeg regelmatig het gevoel dat Nelson tegen mij sprak. Er was geen afstand tussen mij en het boek. Ik was het boek; ik was het verhaal. Als ik las, was ik de hoofdpersoon.
Caleb Azumah Nelson maakt indrukwekkend gebruik van beeldspraak. Als een ware woordkunstenaar geeft hij de gevoelens en gedachten van het hoofdpersonage weer.
Het boek, en vooral het onderwerp, doet me erg denken aan ‘The hate U give‘ van Angie Thomas.
Als je goed kijkt, zie je wellicht een traan die de reis van oog naar wang maakt terwijl je om haar huilt.
Ik hoop dat Caleb Azumah Nelson meer boeken gaat schrijven, en ik hoop dat ik deze boeken mag lezen. Zijn schrijfstijl is diepzinnig, intens en ontroerend. Dit boek voelt als een cadeautje, klaar om uitgepakt en ontrafeld te worden.
Previous Post
Next Post
