The Goldfinch – Het puttertje

Op HBO Max staat sinds kort de film ‘The Goldfinch’ uit 2019, gebaseerd op het boek van Donna Tart: ‘Het puttertje’. Aangezien ik het laatstgenoemde boek nu bijna tien jaar geleden had gelezen, was ik reuze benieuwd naar de verfilming!

Het puttertje

Dit derde boek van Donna Tart kwam met veel spektakel uit in 2013. De Amerikaanse schrijfster schrijft maar één boek per tien jaar, maar dan wel meteen een mega dik boek, dat in vele talen uitkomt. Als ik al de literaire prijzen zou opnoemen die zij met haar eerste boek én met ‘Het puttertje’ heeft gewonnen, dan is deze blog al bijna vol. Het komt hier dus op neer dat ‘Het puttertje’ een bijzonder goed geprezen boek is.

Het verhaal

‘Het puttertje’ en ook de verfilming ‘The Goldfinch’ gaat over een jongen Theo Decker die samen met zijn moeder in een museum in New York is, wanneer deze door een aanslag wordt opgeblazen. Hij overleeft de aanslag, zijn moeder echter niet.

Theo wordt liefdevol opgevangen door een rijk New Yorks gezin, de Barbours, dat hij kent omdat de zoon een vriendje van hem is. Behalve een alcoholistische vader, die onvindbaar is, heeft Theo verder niemand. Theo is zwaar getraumatiseerd en klampt zich vast aan een schilderij(tje) dat hij heeft meegenomen uit het museum en heeft verstopt in een tas onder zijn bed.

Las Vegas, Amsterdam

In andere tijdslijnen zien we Theo stoeien met drugsverslaving in Las Vegas, waar hij woont met zijn opgedoken vader en diens vriendin. En belandt hij door een Russisch vriendje in de onderwereld van de kunstroof in Amsterdam. Het verhaal is enorm goed onderbouwd qua kennis over de kunstwereld, het specifieke schilderij, en de psychologie van een jongen die opgroeit terwijl zijn moeder heeft verloren en zijn vader op een heel akelige manier wederom leert kennen.

De bijna duizend pagina’s van het boek gaan qua verhaallijnen goed de diepte in. Een veelvuldig gehoorde opmerking over dit boek is dat het net zo goed in drie delen had kunnen uitgegeven worden. Dat beaam ik. De periodes van Theo’s leven in New York, Las Vegas en Amsterdam zijn al zeer intens en volledig. Dat alles toch samenvalt in een spectaculair einde, is de kunst van het schrijven dat Donna Tart tot in de kleinste details bezit.

De film!

En dan nu de film. Het eeuwige debat: is de film net zo goed als het boek? In dit geval moet ik de lezer helaas teleurstellen. Maar dan wel met een kanttekening. Als je het boek namelijk niet kent, dan is de film absoluut erg mooi. De film is rustig, heeft veel klassieke muziek op de achtergrond, de cast is van topniveau en het verhaal loopt lekker door, ondanks de vele flashbacks. Stilistisch is de film ook erg mooi, zelfs in het desolate Las Vegas waar Theo in een leegstaande villawijk woont. Drie sterren op IMDB is dan ook zeker niet verkeerd.

Maar als je het boek hebt gelezen dan kun je maar één ding concluderen: ‘Het puttertje’ is té veelomvattend om dit in een speelfilm te bevatten. Een serie was absoluut een betere keuze geweest. De film mist hierdoor de diepte en de geloofwaardigheid van de plot van het verhaal.

Daarnaast vind ik zelf, mijn kritische mening, de actrice Nicole Kidmann, als oudere dame erg ongeloofwaardig met d’r rimpelloze botox-gezicht en is de relatie tussen haar en Theo in de film té klef.

Conclusie: The Goldfinch – Het puttertje

De film is zeker een aanrader, maar het boek des te meer. Ook in die volgorde is het leuk om het boek te lezen nadat je de film hebt gezien. Ik durf te wedden dat je daarna haar andere twee boeken ‘De verborgen geschiedenis’ en ‘De kleine vriend’ ook zal willen lezen en je, net als ik afvraagt, waarom deze nooit zijn verfilmd…