‘The blind assassin’: meer dan een verhaal

Door Lysanne:

‘The blind assassin’ van Margaret Atwood (ofwel ‘De blinde huurmoordenaar’ in het Nederlands) is een knap in elkaar gezet verhaal. Of beter gezegd: verhalen. Meerdere verhalen worden verteld om later de grote ontknoping te onthullen. Toch zullen er details zijn die je pas doorhebt als je het boek weer opnieuw leest. 

Iris Chase kijkt terug op haar verleden: haar kindertijd, de relatie met haar zus en haar huwelijk met Richard Griffen. De zussen groeiden op zonder hun moeder, maar gelukkig was er de huishoudster Reenie, die altijd wel wijze lessen had voor de meiden. 

“But some people can’t tell where it hurts. They can’t calm down. They can’t ever stop howling.”

Het verleden van Iris wordt afgewisseld met verhalen van ‘de blinde huurmoordenaar’ en krantenartikelen. Hierin zijn kleine details verwerkt die de lezer dichter naar de waarheid brengt. Dit maakt ‘The blind assassin’ een bijzonder verhaal vol met prachtige beschrijvingen van de natuur en karakters, historische fictie en zelfs science fiction.

“Time in dreams is frozen. You can never get away from where you’ve been.”

Door Iris en de krantenartikelen wordt het boek van Laura in het begin (globaal) beschreven. Het boek is uitgekomen na de dood van haar zusje en heeft voor veel ophef gezorgd. Langzaamaan wordt er duidelijk wat er daadwerkelijk afspeelt en kom je erachter dat het verhaal niet alleen intens maar ook erg verdrietig is. 

“Being Laura, I thought, was like being tone deaf: the music played and you heard something, but it wasn’t what everyone else heard.”

Margaret Atwood heeft een prachtige schrijfstijl die je meeneemt naar het fictieve dorp in Canada. Ondanks dat er niet veel over de emoties wordt geschreven, voel je het toch heel goed. Het verdriet, de woede, het verlies… het komt allemaal erg dichtbij. 

Ervaringen van Marga:

Ik heb het boek ‘De blinde huurmoordenaar’ in 2000 gelezen en de afgelopen jaren nog een paar keer.  Zoals Lysanne hierboven al beschrijft: sommige details, lees je in het begin overheen, maar begrijp je pas later. Hierdoor blijft het boek verrassen en groeit de waardering. 

In het ene verhaal wordt beschreven wat in het andere verhaal tussen de regels door, zich afspeelt maar niet wordt benoemd. Dit maakt het boek niet ingewikkeld, maar interessant en bewonderenswaardig goed.

Margaret Atwood weet je, zoals in ieder boek, te raken zonder al te veel sentiment te schrijven. Onuitgesproken woorden, stilte en leegte pakken je bij ‘je kladden’ als je ineens beseft wat er daadwerkelijk allemaal gebeurd. In veel van haar boeken wordt het je het pas duidelijk als de verhaallijnen uiteindelijk in elkaar schuiven.

In dit geval, in het boek ‘De blinde huurmoordenaar’, wat er gebeurd is met zowel Iris als haar zusje Laura, die rijk en bevoorrecht opgroeien maar slachtoffers van de tijdsgeest zijn. 

Aan het einde van het boek vraag je je af waarom je het verhaal niet meteen begreep. Net als Iris die te jong was om te begrijpen wat er zich voor haar neus afspeelde en hierdoor gedoemd is verder te leven met een drama dat haar weerga niet kent.

Voor mij is dit nog steeds het mooiste boek dat ik ooit heb gelezen. Het is een stukje geschiedenis (Canada, jaren twintig – vijftig ), een mooi verhaal over het verval van de adel en een oude vrouw die terugkijkt op haar leven, een enorm knap geschreven boek in de vorm van een ‘droste-effect’ en wijze levensles in één. 

“If you knew what was going to happen, if you knew everything what was going to happen next – if you knew in advance the consequences of your own actions, you’d be doomed. You’d be ruined as God. You’d be a stone. You would never eat, or drink, or laugh or get out of your bed in the morning. You’d never love anyone, ever again. You’d never dare to.”

Op You-tube vonden wij deze video’s, de moeite waard om te bekijken ná het lezen van het boek. Spoilers Alerts !