Wordt de natuur een nostalgische herinnering?
Uit de oude doos: 2020
Vanochtend stonden er alarmerende berichten op de voorpagina’s de kranten. Het gaat slecht met de natuur. De flora en fauna hebben het zwaar te verduren vanwege de stikstofproblematiek, het is vijf voor twaalf.
Maar willen we dit wel lezen? We zullen wel moeten, want er is geen ontkomen meer aan. Een paar jaar geleden konden we allemaal nog denken: “Ach, het zal zo ‘n vaart niet lopen” Of: “Linkse bangmakerij”, of de ultieme ontkenning: “Fake nieuws”.
Natuur nu:
Maar wat te doen met dit soort berichten? Naast je neerleggen en lekker doorgaan met je eigen leven? Doen wat je kunt, of even heel verdrietig zijn. (Alsof dat iets helpt…) Ik doe wat ik kan. Ik doe mee aan de afvalvrije keuken, ik plant bomen (we wonen op het platteland), probeer zo milieubewust mogelijk te leven en investeer in duurzaamheid. Tegelijkertijd zijn er momenten dat ik er ook verdrietig van ben en in een nostalgische weemoed aan het verleden denk.
Het mooie landleven getekend door een Engelse dame:
Ik pak het boek ‘De vreugde van het landleven’ van Edith Holden, uit de kast en duik erin. Kop koffie erbij, new-age muziek aan en genieten van hetgeen wat was, deels nog is en misschien wel gaat verdwijnen.
‘De vreugde van het landleven’ is inmiddels een collectors item maar wordt nog regelmatig op Bol.com als tweedehandsboek aangeboden. Ook is het wellicht te vinden op boekenmarkten, in antiquariaten en in andere tweedehands winkels. Het is een boek uit 1977 maar al vele malen herdrukt. Laatste druk uit 1994 door Kosmos Antwerpen/Utrecht.
Nostalgische natuur:
Het boek is een dagboek van de schrijfster Edith Holden uit 1906. We zijn ineens een eeuw terug en bevinden ons in een andere wereld. Impressies in tekst en aquarellen van de flora en fauna op het Britse platteland gedurende de seizoenen.
Iedere maand heeft zijn eigen specifieke feiten en de dagen bevatten persoonlijke notities van Edith. De tekeningen zijn mooi, rustig, stijlvol en in een gezellige romantische sfeer.
Uiteraard kijk ik meteen even bij de datum van vandaag en morgen en lees:
8 februari : We hadden een onweersbui vandaag met regen, hagel en natte sneeuw.
9 februari: Het heeft vannacht gesneeuwd, toen we vanmorgen uit het raam keken was alles wit buiten. Het is voor het eerst deze winter dat er een dik pak sneeuw is gevallen. Ik veegde een stukje van het grasveld schoon en strooide brood en rijst. Direct streek een hele menigte vogels neer.
Ha! Denk ik, zie je wel. We zijn pas begin februari, misschien komt dat dikke pak sneeuw hier ook nog en kan ik vast mijn schaatsen laten slijpen.
Nog een leuk gezegde: “Draagt januari een sneeuwwit kleed, dan is de zomer mooi en heet”. Nou ik heb niets gemerkt van dat witte kleed en toch waren de zomers bloedheet… Maar los van het feit dat je altijd precies datgene leest wat je wilt lezen en uitspraken niet altijd kloppen, is het boek een mooie ode aan de natuur zoals deze ooit was.
Het boek heeft mij weer wat moed gegeven. Het is pas, figuurlijk, vijf voor twaalf, dus het tij kan nog keren. Vele mensen zijn wakker geschud en de natuur is een prioriteit aan het worden voor de politiek, de wetenschap en de economie. Op kleine schaal zijn er reeds vele goede initiatieven. En mijn eigen wc-tegeltjeswijsheid stimuleert mij altijd te handelen in plaats van niets te doen, want:
“Ik ben maar een druppel water, maar samen zijn we een oceaan”
Nostalgie versus nu!
Hup! Aan de slag, vogelkastjes ophangen en zero waste boodschappen doen (op de fiets!) en een verantwoorde maaltijd koken.
Het boek van Edith Holden is een pareltje en een aanrader voor de natuurliefhebber, nostalgische tekeningenliefhebber en reeds een collectors item. Zie je het ooit ergens liggen, twijfel geen moment want dit soort boeken worden in de loop der tijd alleen maar meer waard.
Next Post
