Kasper – Achtbaan op losse schroeven

Kasper was een vrolijke, eigenzinnige jongen, als ik zijn vader mag geloven. Jeroen van Veen besloot het verhaal van zijn zoontje op te schrijven, op het moment dat hij duizend dagen in behandeling was tegen kanker. In ‘Kasper, achtbaan op losse schroeven’ beschrijft Jeroen de onzekerheid van de behandeling, de impact op het gezin en hun eigen sterke manier om hiermee om te gaan.

Kanker

We zijn voor het eerst even helemaal alleen. Een gevoel dat ik vanaf nu altijd zal hebben. We staan op en kijken samen, hand in hand, naar onze zoon.

Als Kasper net één jaar is, krijgt hij de diagnose hersentumor, en wel een van de meest agressieve vormen die er bestaat. De kans dat Kasper 3 jaar zou worden, is nihil. En toch gaan Kasper en zijn gezin een heftig traject van chemo en bestraling in. Ze bleven gaan voor die ene procent. Tot aan de bestraling, die pas mogelijk is vanaf het derde levensjaar, is elke 10 weken een zenuwslopend moment van wachten op de uitslag. Krijgen ze nog tijd? Krijgen ze nog een kans?

Positief

Door de lange gangen van het AMC volgen we de borden kinderafdeling. Onderweg merk ik dat iedereen die we tegenkomen ons aanstaart. Zelf probeer ik zoveel mogelijk naar de grond te kijken.

Wat mij erg opvalt aan het boek over Kasper, is hoe positief en sterk Jeroen en Kasper blijven. Kinderen zijn flexibel, wordt er wel eens gezegd. En zelfs in deze situatie geldt deze regel. Ik zie zo voor me hoe Kasper op zijn rode fietsje door het ziekenhuis racet. Maar hoe mooi en sterk Jeroen het verhaal van zijn zoontje opschrijft, vind ik bewonderenswaardig. Natuurlijk is er ook veel verdriet, en ook dit weet Jeroen mooi op te schrijven.

Schrijver

Zelf heb ik het nooit over hoop, omdat ik niet kan geloven dat iemand of iets deze pijn een ander kan aandoen of het kan laten verdwijnen. Toch zit ik op iets te wachten dat van niets iets maakt. Hoe klein ook.

Niet alleen is dit boek een ontroerend verhaal, het is ook nog eens heel goed geschreven! Van begin tot eind wilde ik het boek niet wegleggen. Ik ben er dan ook doorheen gevlogen. Op de cover staat een prachtige foto van Kasper, met zijn prachtige bos met rode krullen. Jeroen weet perfect de woorden te vinden die nodig zijn om hun situatie te beschrijven. Samen met hem blijf je hopen dat je nog veel meer over Kasper mag lezen. Het boek is uit, en daarmee start het laatste hoofdstuk uit het leven van Kasper. Ook daarmee is een prachtig, waardig einde van deze reis beschreven. Naar mijn idee de juiste plek om het boek te eindigen en in alle rust nog van dit bijzondere kind te genieten.

Verdriet

‘Maar soms, heel soms…’ vervolgt hij zin verhaal. ‘Heel soms zien we uit de gegevens van soortgelijke gevallen bij kinderen iets anders gebeuren, iets onverklaarbaars.’

Soms krijg je als recensent een boek aangeboden waar je even over na moet denken. Wat gaat dit met mijn eigen gevoel doen? Kan ik wel objectief blijven? Durf ik eerlijk te zijn? Als het antwoord daarop ja is, begin ik toch met plezier in het boek te lezen. En vreemd genoeg, ondanks het verdriet wat van de pagina’s afspat en de tranen over mijn eigen wangen, heb ik met veel plezier dit boek uitgelezen. Jeroen van Veen kreeg het voor elkaar om het heftige verhaal van zijn vrolijke zoontje Kasper op te schrijven op een manier waar ik maar van bleef glimlachen. Ontroerend en vol mooie momenten.

Met een brok in mijn keel lees ik dat Kasper op 4 maart 2022 is overleden. Zijn verhaal wordt dankzij dit boek nooit vergeten en hopelijk door veel mensen gelezen en gekoesterd.