Juffrouw Pots

Wat doe je wanneer de nieuwe juf vreselijk gemeen blijkt te zijn? Wanneer je als buitenbeentje de volle laag krijgt van dit nare monster-in-bloemetjesjurk? Juist, dan ga je al een echte detective op zoek naar een manier om van haar af te komen! In Juffrouw Pots van Tosca Menten spelen twee dappere kids de hoofdrol in een spannend maar bovenal ook erg grappig verhaal.

Kaya en haar vriendje Simon zijn de buitenbeentjes van de groep 7. Ze zijn dom, sloom en lui. Althans, dat is wat hun omgeving vindt. En omdat ze blijkbaar toch niet aan alle verwachtingen voldoen, besluiten de twee zich nergens meer iets van aan te trekken en een winterslaap te houden. Op die manier zullen ze hun tijd wel slapend uitzitten. Wanneer ze op een dag geconfronteerd worden met een nieuwe juf, moeten ze toch in actie komen. Want juffrouw Pots lijkt in niets op hun vorige juf. Ze is streng, ze houdt er belachelijke regels op na, ze stinkt en zweet, ze pest en treitert en voert iets geheimzinnigs in haar schild.  

‘De nieuwe juf was groot. Ze was enorm. Een gevaarte. Een reusachtig mens van minstens één meter negentig lang. Dat ze daar kleren voor konden maken, schoot door Kaya’s hoofd. Het mens droeg een gebloemde jurk waar je gemakkelijk in zou kunnen kamperen, zo groot was-ie.

Wanneer ze het extra voorzien heeft op de arme dyslectische Simon, besluit Kaya dat het genoeg is en komt ze in actie. Maar het blijkt nog niet zo eenvoudig om van dit nare mens af te komen. Zeker wanneer niemand hen lijkt te willen helpen.

Ode aan de buitenbeentjes

Ondanks het feit dat Kaya en Simon niet de slimste kinderen van de klas zijn en ze ook nog eens niet aan het schoonheidsideaal voldoen, zijn ze allerminst zielig. Vooral Kaya neemt het vaak voor Simon op.

‘En als hij weer eens uitriep dat hij dom was omdat hij letters door elkaar haalde, zei Kaya: ‘Jij bent een van de weinige mensen die nieuwe woorden maken. En ik vind bootrosje een veel mooier woord dan roodborstje. Dus eigenlijk ben jij knap. Maar ik ben wel de enige die dat zo ziet, hoor, geloof ik.’

Kaya volgt het motto van haar tante Greet – ook al een buitenbeentje- : ‘Als je iets doet, doe het dan goed. En als je niks doet, geniet er dan van.’ Maar als de pesterijen van Juffrouw Pots steeds grotere vormen aannemen, is nietsdoen geen optie meer.

Een flinke dosis humor

Het verhaal over juffrouw Pots is erg geestig. De zelfspot, de sullige Simon, de absurde situaties; het maakt dat het vooral een erg geestig boek is geworden dat mij deed denken aan bijvoorbeeld Mathilda, van Roald Dahl.

De humor wordt nog eens extra onderstreept door de geweldige illustraties die Geert Gratama voor deze 17e, herziene druk maakte.

Portie spanning

Menten vertelt het verhaal niet alleen heel erg grappig;  ze maakt er een ware detective van. Ze doseert de informatie zodanig dat je als lezer steeds een klein stapje voor loopt op wat Kaya in het boek over de juf ontdekt. Zo worden de lezers echt het verhaal ingetrokken.

Juffrouw Pots zal vanwege het thema en de manier van vertellen veel kinderen aanspreken. Echt een aanrader dus om voor te lezen aan kinderen vanaf een jaar of 9 of voor kinderen tussen 10 en 12 om zelf te lezen.