Greystoke: The Legend of Tarzan

Gastblog: Edwin Stok. De film Greystoke: The Legend of Tarzan is erg realistisch met aangrijpende momenten en heel anders dan je zou vermoeden van de titel. Dit is geen stoere spierbundel met galmende kreten in het oerwoud, die niet verder komt dan het slingeren met lianen. Deze film is een emotionele confrontatie tussen een “beest-mens” en de Victoriaanse “beschaving” op het landgoed van zijn biologische familie. De hoofdrolspeler blijft in alles een dier. In zijn bewegingen, in zijn beperkte redeneringen, in de geluiden die hij uitstoot en vooral in zijn letterlijk primaire reacties.

“Greystoke: The Legend of Tarzan” is verkrijgbaar als ‘gewone’ DVD en als blu-ray. Op de film zit wel een PG code (Parental Guide) om er aan te herinneren dat deze film niet geschikt is voor te jonge filmkijkers.

Anders. Boeiend. Verfrissend. Schokkend.

Deze film is compleet anders. Het vertrekpunt van een aristocraten-baby die in het oerwoud gekidnapt wordt door een groep apen, is herkenbaar, maar heel wat realistischer verfilmd. Vanaf daar bleef ik me verbazen over het hoge realistische gehalte. Deze aristocraten-baby moest zijn weg door de apen-hiërarchie omhoog vechten, en zijn eerste ontmoetingen met mensen verliep niet vanzelfsprekend. In heel de beleving van de hoofdrolspeler zijn de apen zijn familie. Niet de mensen. Dat komt tot een uitbarsting als hij in Engeland in een museum apen in een kooi opgesloten ziet zitten. Het maakt al het dierlijke in hem wakker, en hij beseft voor eens en altijd dat hij daar niet thuis hoort, maar in het oerwoud. Hij gaat volledig over de rooie, maar op een dierlijke manier.

Je verwacht haast dat er zoiets moest gebeuren. Op het moment dat het gebeurt, schroeft het je keel haast dicht. Heel zijn filmkarakter schreeuwt van verdriet en van onmacht. “Family ! Family !” – maar hij heeft het op dat moment over de dieren. Zeker niet over de mensen.

Wilde natuur versus mensenwereld

De reis vanuit het Afrikaanse oerwoud naar het Schotse Victoriaanse tijdperk, en zijn ontmoetingen daar met zijn biologische familie zijn onderhoudend, maar in feite niet méér dan tussentijdse ruis tot aan de boodschap van de regisseur: Iets dat opgroeit in de wilde natuur, past niet in de mensenwereld. Als kijker voel je hoe de hoofdrolspeler weg zinkt in depressie, hoe het hem verscheurt. Hij reageert in al zijn frustraties heel overtuigend als een aap en niet als een mens. Terwijl je er naar kijkt, kruipt een gevoel van “whow” in je omhoog.

De emotie die het open smijt tijdens het kijken, is een grote prestatie van de acteurs en van de regie. Christopher Lambert in de rol van Tarzan (die nergens in de film zo genoemd wordt) en die in Engeland de aristocratische naam hoog moet houden van John Clayton III, zet een unieke acteerprestatie neer. Zijn tegenspeelster ‘Jane (Porter)’ komt niet eens in de buurt van een bijrol. En dat past wonderlijk genoeg perfect in de balans die deze film uitdraagt.

Als je de film helemaal hebt gezien, wil je hem niet opbergen bij de rest. Je wil nog een keer kijken.

Andere Tarzan-films: