Films die nergens draaien

10 oktober 2021 Noortje de Kok

Herlezen. Dat wilde ik nadat ik Films die nergens draaien gelezen had. Wat een fantastisch boek van Yorick Goldewijk. Wat een spannend verhaal, wat een verrassende wending, wat een mooi thema en vooral wat een ontroerend en intrigerend verhaal over liefde en kansen grijpen voordat het te laat is. Officieel voor kinderen van 9 tot 12. Maar eigenlijk zou iedereen dit boek moeten lezen.

“Cato was nog een kind en ze hoefde nog lang niet volwassen te worden. En ze zou in ieder geval nooit volwassen willen worden zoals hij dat was.”

Zo begint het verhaal van Cato. Haar moeder is bij haar geboorte overleden en sindsdien is haar vader veranderd in een in zichzelf gekeerde man die – ook al is hij er fysiek wel – toch afwezig is. Cato botst nogal eens met hem en ook met Cornelia, de opdringerige buurvrouw die helpt in het huishouden en zich naar Caro’s zin veel te veel met haar leven bemoeit.
Op een dag vindt ze een geheimzinnig visitekaartje:

Mevrouw Kano’s Bioscoop
Films die nergens draaien, maar die je altijd al had willen zien

Cato besluit op onderzoek uit te gaan en neemt een kijkje in de oude bioscoop. Ze ontmoet mevrouw Kano die haar uitlegt hoe de bioscoop werkt. Aan de hand van een foto en een voorwerp kan de bezoeker een bijzondere tijdreis maken naar zijn of haar herinneringen. Gewoon door dwars door het filmdoek te stappen. Mevrouw Kano laat Cato meegaan als “bijtijdreiziger” tijdens een van die reizen. Zo ook naar de herinnering van mevrouw Kano zelf. En dan blijkt dat alles met een reden gebeurt. Durft Caro het aan op in een van haar eigen herinneringen te stappen en haar moeder te ontmoeten?

Meerdere lagen

Goldewijk heeft in dit prachtige boek is meerdere lagen gestopt. Het idee dat je met behulp van een dierbaar voorwerp en een foto kunt tijdreizen naar je eigen herinnering is mooi uitgewerkt. Het is daardoor niet alleen een avontuurlijk en spannend verhaal, maar ook grappig, herkenbaar en op het eind zelfs ronduit ontroerend. De scène waarin Caro oog in oog staat met haar moeder is zo prachtig omschreven dat je het als lezer (bijna) niet droog houdt.

Levenslessen

Hoe mooi tijdreizen ook is, het kan nooit een vervanger zijn voor het echte leven. Mevrouw Kano geeft Cato de wijze les om het contact met haar vader te verbeteren, want anders krijgt ze later spijt.

“Tijdreizen is mooi om herinneringen opnieuw te beleven, maar als je een verschil wilt maken, zul je soms de dingen moeten doen op het moment dat ze gedaan moeten worden. En als je dat niet doet, is het op een dag te laat.”

Zo zijn er stiekem meer van dit soort prachtige levenslessen verwerkt in dit boek. Stel niets uit, verdiep je in een ander, durf anders te zijn, blijf vooral altijd nieuwsgierig.

Herbeleven

Ook het slot van het boek is verrassend. Er vallen op het eind heel wat puzzelstukjes op hun plaats. Veelzeggend is wat dat betreft ook de titel van het laatste hoofdstuk: “Het einde als het begin”. En als je het boek uit hebt is dat precies wat je wilt doen. Je wilt er opnieuw in beginnen. Weer opnieuw verbaasd worden, kijken of je in de illustraties van Yvonne Lacet ook de verschillende puzzelstukjes kunt ontdekken en weer een brok in je keel krijgen als Cato haar herinnering beleeft. Films die nergens draaien is echt een boek dat nooit gaat vervelen. Of je nu 9 of 99 bent!