Verpleegthuis met demente huisgenoten
Teun Toebes besloot, op 21-jarige leeftijd, tijdens zijn opleiding zorgethiek om op de gesloten afdeling van een verpleeghuis te gaan wonen. Niet alleen om te ervaren hoe de zorg voor mensen met dementie verbeterd kan worden, maar vooral om te laten zien dat wij als maatschappij ons beeld van dementie moeten aanpassen. Toebes laat in ‘Verpleegthuis’ op een eerlijke manier de mens achter dementie zien, en hoe er met deze mensen wordt omgegaan. Een boek om over na te denken.
Hartenkreet
Het is bijzonder dat zo’n jonge man besluit om niet alleen in een verpleeghuis te gaan werken, maar er te gaan wonen. Hij is daar ook van het begin af aan heel duidelijk over geweest: hij is een huisgenoot, geen medewerker. Als hij voor zijn huisgenoten moest zorgen, zou het zijn beeld mogelijk vertroebelen. Waar Teun Toebes zich zorgen om maakt, is dat we het menselijke beeld kwijtraken van ouderen met dementie. Er is weinig tijd en weinig personeel, dus er is weinig aandacht voor de mens achter het ziektebeeld. Dit moet volgens Toebes snel veranderen!
Opstand
Het is niet vreemd als je van ‘Verpleegthuis’ wat somber wordt. Ondanks de combinatie met vrolijkheid en het hartverwarmende gevoel dat Toebes zijn huisgenoten toedraagt, is hij vaak ook negatief over de manier hoe onze zorg in een verpleeghuis is ingericht. Hoewel ik begrijp dat Toebes een duidelijke boodschap wil afgeven, had dit voor mij persoonlijk wat milder gemogen. Juist de positieve boodschap die de auteur afgeeft met de rest van het boek, spreekt boekdelen. Nog meer daarvan geeft een vernieuwende kijk op een toekomst vol mogelijkheden.
Toekomst
Over die toekomst gesproken, daar gaat het over in dit boek. Niet alleen de bewoners van de verpleeghuizen nu hebben meer persoonlijke zorg en aandacht nodig. De verpleeghuizen van nu zijn ook de toekomst van ons. Wij hopen allemaal oud te worden, met het risico van dementie daarbij inbegrepen. Wat ik mis in het boek van Toebes is dat een verpleeghuis zoals hij ze beschrijft, in ziekenhuisvorm en weinig aandacht voor de mens achter het ziektebeeld, niet de enige mogelijkheid is. Een van de oplossingen die Toebes aandraagt is een “normaal huis” waar bewoners bewoners zijn en geen cliënten. Dit bestaat al en zou door heel Nederland overgenomen moeten worden. Wat dat betreft sta ik 100% achter Teun Toebes.
Verpleegthuis
Een verpleeghuis is een thuis voor mensen die niet meer thuis kunnen mogen. Het zou toch fijn zijn als ze zich hier ook thuis mogen voelen en niet gehospitaliseerd. Teun Toebes schrijft in ‘Verpleegthuis’ zo liefdevol over de bewoners van het verpleeghuis en geeft hen een stem. Dit onderwerp is absoluut niet iets wat je even naast je neerlegt. Hier moet je over nadenken, hier moet je over praten. En dat is juist zo belangrijk. Als we er samen meer over nadenken, zal er hopelijk iets veranderen voor nu en voor de toekomst.
Previous Post
