Wanneer je niet meer jezelf bent

In het boek ‘Still Alice’ van Lisa Genova lezen we hoe hoofdpersonage Alice leeft met Alzheimer. Ze is pas vijftig jaar wanneer ze wordt gediagnosticeerd. Langzaam verdwijnt de Alice die iedereen kent.

Het begint onschuldig: Alice vergeet een woord. Ze kan het zich simpelweg niet meer herinneren. Dat kan gebeuren, toch? Dan verdwaalt ze. Ze kan de weg naar haar huis niet meer vinden, terwijl ze hier al jarenlang woont en rent. Het is tijd om naar de dokter te gaan, ondanks dat ze wel weet wat het is: de menopauze. 

“Whether it was molecular murder or cellular suicide, they were unable to warn her of what was happening before they died.”

De diagnose

Na veel vragen en tests, komt het verlossende woord. Alice heeft dementie op jonge leeftijd. Haar wereld stort in en langzaam zullen haar herinneringen, haar spraak, haar eigen ik verdwijnen. Ze kan nooit meer lesgeven, geen presentaties meer geven en ook haar familie krijgt het zwaar te verduren. Ze komt met een plan voor wanneer ze niet meer zichzelf is, maar zal ze zich dit plan nog wel herinneren?

“‘I’m alone, I’m alone, I’m alone,” she moaned, sinking further into the truth of her lonely hole each time she heard her own voice say the words.

Neurowetenschappen

Genova kan goed de gedachtegang en het verlies hiervan beschrijven. We voelen hoe Alice zich moet voelen. Het is zo echt en eng. Op een dag realiseer je je dat je niet meer in staat zult zijn jezelf te zijn. Doordat de schrijfster een PhD heeft in neurowetenschappen begrijpen we meer over alzheimer en wat dit met ons hoofd kan doen. Ook beschrijft ze de rol van de familie, want voor hen kan het ook niet makkelijk zijn. Je zult je gedurende het boek je afvragen hoe het zal gaan tussen Alice en haar man John. Ik wil niet het einde verklappen, maar ben toch benieuwd naar wat jij ervan vindt. 

‘Still Alice’ is een interessant boek voor iedereen die iets (of meer) wil leren over Alzheimer en graag iets serieus leest.