Donkergroen bijna zwart

De roman ‘Donkergroen bijna zwart’ is geschreven door de Oostenrijkse auteur Mareike Fallwickl en vertaald door Irene Dirkes. Het is een spannende roman over vriendschap tussen twee jongens die op zijn zachtst gezegd niet echt gezond is.

Mareike Fallwickl

Nu ik deze roman van Fallwickl heb gelezen, ga ik ook zeker haar andere romans een keer lezen. Haar schrijfstijl is erg prettig en het verhaal ‘pakt’ je meteen. Op haar website staat een beschrijving van haar talent: “een meester in de zeer Oostenrijkse kunst om dingen in het leven te ontleden met humor, scherpzinnigheid en plezierige boosaardigheid.” Dit laatste klopt zeker voor wat betreft deze roman want één van de jongens is zeer boosaardig maar toch zo beschreven dat je continue twijfelt aan dit feit. Je wilt het als lezer gewoon niet geloven, net als de andere hoofdrolspeler decennialang volhoudt, tot de bom barst en de waarheid hem omverblaast.

Donkergroen bijna zwart

Het verhaal is opgebouwd uit verschillende perspectieven en beslaat meerdere tijden die door elkaar heen lopen. Toch is het prima te begrijpen zodra je na de eerste paar hoofdstukken de personages kent. De titel van het boek slaat op de gave die Moritz, een van de jongens heeft, om kleuren te zien die mensen uitstralen. Dit feit komt niet vaag of spiritueel over maar meer als de gewoonste zaak van de wereld waarbij je eigenlijk verbaasd bent dat de anderen dit niet zien.

Morits ziet altijd de kleur donkergroen, bijna zwart om zijn vriend Raffael heen. En dat geeft aan dat Raffael een donker karakter heeft met zeer giftige trekjes.

Morits en Raffael

De beide jongens wonen met hun gezin in een eenzaam bergdorp in Oostenrijk. Ze kennen elkaar vanaf het moment dat ze kleuter zijn. Raffael is zelfverzekerd, charismatisch en zeer dominant. Morits is een vriendelijke jongen, gevoelig en loyaal.

De moeder van Morits, Marie genaamd, is allesbehalve blij met deze vriendschap. Zij doorziet als enige Raffael, maar is niet dapper genoeg om de kwaadaardige jongen eens even flink aan te pakken. Zo reageert ze bijvoorbeeld niet op een moment dat ze ziet dan de jonge Raffael zijn jongere broertje een trap in zijn rug verkoopt als zijn eigen moeder niet op hen let.

Driehoeksrelatie

Op een dag voegt zich een meisje toe aan de twee jongens. Ze heet Johanna maar wordt Joe genoemd. Johanna krijgt ‘verkering’ met Morits maar is smoorverliefd op Raffael.

Jaren later staat Raffael als volwassen man bij Morits op de stoep voor zijn deur van zijn huis en vraagt of hij bij hem mag overnachten. Morits is in het dorp blijven wonen en is inmiddels getrouwd. Zijn vrouw is hoogzwanger en vind het maar niets dat Raffael ineens op de bank slaapt en na een paar dagen niet lijkt te willen vertrekken.

Climax

In het verhaal zit een enorm spanningsopbouw richting het verleden. Wat is er ooit gebeurd dat Raffael plotseling uit het leven van Morits verdween en niet veel later Johanna ook vertrok? Langzaam kom je als lezer steeds meer te weten.

Spoiler-alert!

De schrijfster lijkt een vraag aan de lezer te willen stellen. Wie is uiteindelijk beter af in het leven: de man met veel geld, die de halve wereld heeft gezien en een glitter & glamour leven leidt? Of de man die een ogenschijnlijk eenvoudig leven heeft, een groot tekentalent is en is gesetteld in een saai bergdorpje?

Overigens:

In het blog ‘Seks in romans’ schreven we hoe moeilijk het is voor een auteur om seks-scènes te schrijven die getuigen van schrijftalent en passen in de roman. Mareike Fallwickl is hier wat mij betreft zeer in geslaagd en zou de Britse schrijfster E.L. James, die de erotische romantrilogie Fifty Shades of Grey schreef, een voorbeeld kunnen geven.

Ik heb wel twee kritische noten: de ontknoping is erg explosief en in mijn ogen iets te veel van het goede. Net zoals ik me niet kan voorstellen dat iedereen in het dorp weet van de bizarre pesterijen van Raffael, en ook de school niet ingrijpt als blijkt dat deze super-bully zelfs volwassen mensen chanteert. Maar goed, het is een roman en een zeer geslaagde roman!

Mocht je je afvragen waarom ik de song ‘I Follow Rivers’ onder de recensie over ‘Donkergroen bijna zwart’ heb geplaatst? Het wordt halverwege in de roman genoemd en het blijft als oorwurm hangen als je verder leest… Niet erg toch?