De vriendelijke reus en de vriend

In ‘The friend’ van Sigrid Nunez wordt het rouwen van het hoofdpersonage en haar nieuwe hond verwerkt. We zien de band tussen hond en zijn nieuwe eigenaar sterker worden, ondanks het verdriet dat ze delen over hun beste vriend.

Het boek begint met het laatste onderwerp waar het hoofdpersonage (geen naam) over had met haar beste vriend en mentor. We komen er dan achter dat hij zichzelf van het leven heeft beroofd. De ik in het verhaal geeft ons een kijkje in haar leven en het leven dat ze had met haar beste vriend.

Zijn derde vrouw vraagt haar om Apollo, de hond van de man, in huis te nemen. De vrouw wilde de hond eigenlijk niet en nu helemaal niet meer. Ondanks dat het hoofdpersonage een klein appartement heeft en honden niet zijn toegestaan, houdt ze de hond. Samen verwerken ze het verdriet.

Een ode aan beste vriend

Het boek is geschreven als een soort memoir en brief aan haar oude mentor en vriend. Het bevat alles wat ze tegen hem zou zeggen als hij nog had geleefd, het is alsof hij nu nog steeds bij haar is. In gedachte, maar ook in Apollo. Men zegt dat honden altijd een stukje van hun eigenaar met zich meedragen.

“Yes, I think. My heart breaking. You can’t explain death. And love deserves better than that.”

Een boek vol met quotes

In het boek bevinden zich veel quotes van bekende schrijvers. Deze quotes benadrukken bepaalde onderwerpen in het boek en spelen een belangrijke rol in het volgen van de levensloop van een schrijver. Het is vooral een persoonlijke reis van het hoofdpersonage en hoe zij omgaat met haar rouwen. Ook wordt er over lastige onderwerpen geschreven, zoals zelfmoord en mensenhandel. Dit maakt het boek niet alleen interessant, maar ook zwaarder om te lezen.

Rouwen en verdriet

Dit boek is voor iedereen die zich wil inlezen over het rouwproces en het verdriet. Het is een prachtige ode aan de vriend die het hoofdpersonage zo goed kende. Op de achterkant staat dat je het boek niet weg kan leggen en dat je er om zal huilen. ‘The friend’ is goed geschreven en bevat een verdrietig onderwerp, maar ik had zelf geen tissues nodig. Voor mij legt het verhaal de nadruk op haar relatie met haar beste vriend en hoe ze nu met het verdriet omgaat. De hond is belangrijk, maar voelt niet als de belangrijkste rol. Geen tissues dus. Wil je toch je tissues gebruiken die je klaar had gelegd? Dan raad ik je ‘The travelling cat chronicles’ aan.