De verloren dromen van Valeria

De nieuwe historische roman van Aline van Wijnen – ik keek er al even naar uit. Misschien ook wel omdat deze sympathieke schrijfster al eens wat vertelde over het historische deel van het verhaal en mij dat enorm aansprak. Ik las ‘De verloren dromen van Valeria’ in een weekend uit en daar baal ik nu van…

Dwalen door Sint-Petersburg

Het verhaal begint in 2019, als journaliste Tara de tentoonstelling Juwelen in de Hermitage in Amsterdam bezoekt. Tara ziet daar een prachtige paarse baljurk, van ene Valeria Vygotski en ze vraagt zich af hoe de jurk daar terecht is gekomen. Ze bezoekt de tentoonstelling alleen en dat is tekenend. Haar geliefde, Xavier, heeft op het laatste moment afgezegd: zijn vrouw is onverwacht thuis gebleven, waardoor hij niet weg kan. Als een paar dagen later zijn vrouw ook nog binnenkomt op de redactie van het magazine waar Tara en Xavier samen werken, is de maat vol. Ze neemt ontslag én verbreekt de relatie. Maar wat nu? Als ze kort daarna haar moeder spreekt, die met haar man en Tara’s halfbroer en -zus in Sint-Petersburg woont, besluit ze om haar moeder op te zoeken. En: op zoek te gaan naar sporen van Valeria, want ook zij kwam uit Sint-Petersburg. Tara’s moeder legt contact met een Nederlandse hoogleraar geschiedenis, die in Sint-Petersburg doceert: Jonathan. Samen met hem gaat Valeria op pad.

Valeria en Vladimir: jonge geliefden, gescheiden door een oorlog

De zoektocht van Tara en Jonathan lijkt in eerste instantie niet veel op te leveren, maar dan komt er een foto tevoorschijn van Valeria en Vladimir Zabalotski, gemaakt op het bal van een van de rijkste adellijke families uit die tijd. Het bal waar Valeria de prachtige paarse baljurk draagt die Tara heeft gezien. De zoektocht concentreert zich daarna op beide personen. Het is geen eenvoudige zoektocht – beide families zijn van adel en de Russische adel was na de communistische revolutie verklaard tot ongewenste personen. Veel families vluchtten naar het buitenland en van andere families verdwenen de mannen in strafkampen. Hun huizen en landgoederen werden genationaliseerd.

Aline van Wijnen neemt je mee op zoektocht

Wat mij heel erg aanspreekt in ‘De verloren dromen van Valeria’, is dat Aline je echt aan de hand meeneemt. Je loopt met Tara door het moderne Sint-Petersburg en met Valeria en Vladimir door het ‘oude’ Rusland. Het boek speelt dus in twee tijdlijnen, waarbij de historische tijdlijn begint in 1914 en doorloopt tot 1970. Of eigenlijk zelfs tot nu, maar dat mag je zelf gaan ontdekken als je het boek leest. Daarnaast zijn er ook veel feiten die kloppen en waar je meer over kan opzoeken. Zoals de tentoonstelling waar het allemaal mee begint. En waarvan ik nu denk ‘waarom ben ik daar destijds niet heen geweest?!’ Ik ben zelf gefascineerd door de Russische tsaren, maar tot nu toe wist ik vooral veel van de Romanovs. Dat beeld is nu uitgebreid. Aline van Wijnen laat ook heel mooi de verschillende kanten zien: de pracht en praal van de adel, maar ook de armoede van de boeren. Je kunt merken dat ze veel onderzoek heeft gedaan en dat op een mooie manier door het hele verhaal heeft verweven. Dit geeft je ook wat meer inzicht in wat er op dit moment gebeurt tussen Rusland en eigenlijk de hele Westerse wereld.

Inzicht in menselijke relaties

Ook als je niet van de Russische tsaren houdt is dit overigens echt een aanrader. Van Wijnen beschrijft op een prachtige manier de relaties tussen de verschillende mensen in beide tijdlijnen. Vooral de relatie tussen Tara, haar moeder en Tara’s oma is niet alleen intrigerend, maar getuigt ook van Alines inzicht in hoe complex relaties kunnen zijn. Plus, in dit boek zijn veel relaties niet wat je ervan verwacht. Dat zorgt soms voor onverwachte wendingen in het verhaal. Die wel geloofwaardig zijn overigens, ook niet onbelangrijk. Kortom: heb je zin in een mooi ontroerend verhaal, over menselijke relaties gecombineerd met een historische ontdekkingstocht, lees dan ‘De verloren dromen van Valeria.’

Meer Aline van Wijnen

Na het uitkomen van haar boek ‘Het geheime kistje van Elle‘ mocht ik Aline interviewen. Sindsdien volg ik deze sympathieke, hardwerkende schrijfster op de voet. Ze schrijft niet alleen historische romans, maar ook feelgoods. En gelukkig verschijnt in maart al de volgende, Eerlijk duurt het langst. Zodat ik niet te lang hoef te wachten op een nieuw verhaal om bij weg te dromen.