De torens van februari – Tonke Dragt

Als ik ‘De torens van februari’ in drie zinnen zou moeten omschrijven, dan zou ik dat als volgt doen: Een oudje, maar nog steeds actueel. Een echte klassieker die jong en oud weet te boeien. Een meesterlijk geheimzinnig en raadselachtig boek! De eerste druk van dit boek van gerenommeerd kinderboekenschrijfster Tonke Dragt verscheen al in 1972. Maar omdat het dit jaar een schrikkeljaar is (daarover verderop meer) is het door de uitgever opnieuw gedrukt in een mooie hardcover. De ideale gelegenheid om weer een nieuwe lichting lezers (jong en oud) kennis te laten maken met dit mysterieuze boek.

Hoewel ik meerdere boeken van Tonke Dragt heb gelezen, had ik ‘De torens van februari’ nog nooit gelezen. Misschien wel vanwege de vreemde titel. Onlangs kwam het boek in herdruk en raakte ik geïntrigeerd door de flaptekst met een kort fragment.

Ik vroeg: ‘Welke dag is het vandaag?’ 
‘Dertig februari,’ zei de oude man. 
Plotseling zag ik de zee… Zee, strand, schelpen, voetsporen in het zand… Hoe kom ik hier? Wat doe ik hier? Ik weet niet wie ik ben… 

Als liefhebber van tijdreisavonturen en mysterieuze kinderboeken was ik gelijk in de ban van het feit dat er een dertigste februari zou bestaan en dat het boek gebaseerd is op een raadselachtig dagboek. Dat moest wel een heel bijzonder boek zijn… En het boek maakte mijn verwachtingen meer dan waar. Van kaft tot kaft wist het mij te intrigeren en boeien. Dat begon al met het voorwoord over een dagboek dat bezorgd is bij de schrijfster. En zelfs na het nawoord dat nog meer bijdroeg aan het raadsel of het nu echt gebeurd is of niet, bleef ik in lichte verwarring achter. Want 2024 is een schrikkeljaar en stel je toch eens voor dat…

De torens van februari

De torens van februari is volgens de schrijfster een nauwkeurige weergave van een dagboek dat op een dag bij haar bezorgd is. Het is van een zekere Tom die op een dag spoorloos verdween. Zijn broer Han heeft het dagboek bij Dragt bezorgd met de vraag het onbewerkt en integraal te publiceren. De notities beginnen op het moment dat een jongen wakker wordt op het strand. Hoe komt hij daar? Wie is hij? Wat doen die geheimzinnige torens midden in de duinen? En waarom is het woord februari zo belangrijk?

Parallelle wereld

Het blijkt dat deze jongen – Tim genaamd – in een vreemde, parallelle, gespiegelde wereld terecht is gekomen, maar zich niets meer weet te herinneren hoe hij daar gekomen is, laat staan hoe hij weer terug kan. Gaandeweg het fragmentarische dagboek worden er tipjes van de sluier opgelicht. Maar vanwege de doorgehaalde passages, wisselende handschriften, onafgemaakte zinnen, verdwenen passages en teruggevonden bladzijdes wordt het nergens direct duidelijk. Daardoor lijdt je als lezer als het ware ook aan geheugenverlies – net als de hoofdpersoon. Door deze schrijfstijl plant Dragt op meesterlijke wijze het zaadje van de twijfel bij haar lezers. Wie is er te vertrouwen? Is het echt gebeurd?

Schrikkeljaar

Zo blijkt dat op 29 februari, dus tijdens een schrikkeljaar, de tijdlijnen van verschillende parallelle werelden elkaar kruisen. Daardoor is het mogelijk naar een andere werkelijkheid te reizen. Op 1 april is er dan weer gelegenheid om terug te reizen, mits je je het juiste wachtwoord herinnert…. Een prachtig thema dat elk schrikkeljaar opnieuw weer actueel is. Deze nieuwe editie doet er nog een schepje bovenop, want Dragt schreef een nieuwe toevoeging aan haar nawoord waarin ze haar boek opnieuw met geheimzinnigheid weet te omgeven.

Tijdloos

‘De torens van februari’ kun je met recht een tijdloze klassieker noemen. Hoewel het verhaal zich in de jaren zestig van de vorige eeuw afspeelt, is het boek nergens gedateerd of ouderwets. Het thema van parallelle werelden, het zoeken naar je identiteit is tijdloos. Volgens de uitgever geschikt voor lezers tussen de 11 en 16, maar ik raad het zeker ook aan volwassenen aan. Tip: lees het zo snel mogelijk, want voor je het weet is het 29 februari…..

Andere recensies van boeken van Tonke Dragt: