De poppenspeler van Lampedusa
Rindert Kromhout schreef met ‘De poppenspeler van Lampedusa’ een mooie roman voor jongeren over het najagen van je dromen, over familiebanden, vriendschap en de nasleep van de Tweede Wereldoorlog. Een boek waarin historie en actualiteit uiteindelijk heel mooi samenkomen.
De achttienjarige Matteo droomt ervan om acteur te worden. Zo af en toe weet hij een rolletje als figurant te bemachtigen en hij is vaak te zien in het gezelschap van beroemde acteurs en regisseurs als Marcello Mastroianni en Federico Fellini. Maar wanneer Matteo een paar keer een ontmoeting heeft met wat straatkinderen, komen er langzaamaan barstjes in die carrièredroom. De kinderen zijn namelijk de dupe van de nasleep van de oorlog. Ze zijn wees, hebben geen echt thuis en leven grotendeels op straat. Matteo trekt zich hun lot aan en besluit voor hen een poppentheatervoorstelling te organiseren. En daarmee geeft hij een nieuwe richting aan zijn leven en aan zijn toekomstdroom: hij wil poppenspeler worden.
‘Kinderen mogen nooit het slachtoffer zijn van de daden van hun ouders of andere volwassenen.’
Vriendschap
De vriendschap van Matteo met Davide loopt als een rode draad door het verhaal. Davide is homo, maar dat staat een warme vriendschap tussen de jongens niet in de weg. Totdat Davide opbiecht verliefd te zijn op Matteo. En dat stelt hen allebei voor een moeilijke keuze.
La famiglia
De roman biedt ook een prachtig kijkje in het Italiaanse familieleven. Matteo woont met zijn zus, haar dochtertje, en zijn beide ouders in bij zijn grootouders (nonno en nonna). Die laatste twee hebben al langere tijd “ruzie” en hebben ieder hun eigen kamer in het huis. Dat weerhoudt hen er niet van om ook op afstand hun dagelijkse woordenwisselingen te hebben. Dat levert heerlijke scenes op. Bijvoorbeeld wanneer Davide een keertje komt eten:
‘Wat is nonno stil’, zei Francesca. ‘Is hij in slaap gevallen?’
‘Ik ben klaarwakker!’ klonk het vanuit de gang. ‘Ik geniet van de rust in huis. Vraag of die jongen hier blijft wonen, hij heeft een goede invloed op jullie.’
‘Als jij nu niet zo zou brullen, zou het hier nog steeds rustig zijn!’ riep grootmoeder.
‘Mens zeur niet zo, je bederft de stilte.’
Het verhaal van de poppenspeler
Aan het eind van het boek volgt een epiloog waarin we Matteo aantreffen als tachtigjarige poppenspeler op het eiland Lampedusa. Daar vermaakt hij de kinderen van vluchtelingen. In het oorspronkelijke verhaal dat Matteo’s opa hem ooit vertelde over de eenzame poppenspeler van Lampedusa, kwamen de marionetten tot leven. Daardoor was de poppenspeler nooit meer eenzaam. Matteo heeft als poppenspeler zijn levensvervulling gevonden en is niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk de poppenspeler van Lampedusa geworden.
‘Een donker jongetje van een jaar of vijf was plotseling op het terras verschenen. Het kwam op hem af, viel hem om de hals en zei iets waar Matteo geen woord van begreep. Maar het gebaar van dat magere jochie begreep hij wél en daar ging het om. Dáár ging het om.’
Next Post
