Muilperen van Maria Stahlie
‘Muilperen‘ is alweer de 16de roman van Maria Stahlie. Een psychologische roman dit keer waarin Maria haar kunst om verhalen te vertellen combineert met psychologisch graafwerk. Dit laatste woord is natuurlijk figuurlijk bedoeld, alhoewel het ook letterlijk in dit boek aan de orde komt.
Maria Stahlie
Dat ik een fan ben van Maria Stahlie is al bekend en kun je lezen in de blog: Trouw aan een auteur én in een blog over het oeuvre van Maria Stahlie. Ik lees haar romans altijd met veel plezier en zie uit naar haar nieuwe boeken. Maar dat legt de lat hoog en bovendien ga je als lezer al snel de ene roman vergelijken met de andere. Zo heb ik haar korte verhalen bundel ‘Zondagskinderen’, de twee verhalen uit ‘Vlinderplaag’, de roman ‘Sint-Juttemis’ en de dikke pil ’De lijfarts’ altijd memorabel gevonden. Daarentegen vielen andere romans een beetje tegen. Haar nieuwste boek ‘Muilperen’ ligt, in mijn ogen, ergens in het midden. Een mooie roman maar zeker niet haar beste.
Muilperen
Wat zijn muilperen?, vroeg ik mij in eerste instantie af. Dat zijn dus klappen in het gezicht, maar ik had eerlijk gezegd dit woord nog nooit gehoord. Nu ik het boek uit heb, begrijp ik de titel. De hoofdrolspeelster Lisette Wigman krijgt nogal wat klappen te verwerken, één letterlijk, de anderen figuurlijk.
Het verhaal ‘Muilperen’
Lisette Wigman is vijfentwintig jaar oud en het verhaal vangt aan als ze onderweg is naar Brussel om naar een verjaardagsfeest van een vriendin te gaan. Op dit feest vertelt ze voor het eerst van haar leven aan een ex dat de vader van haar twee-jarige zoontje Wout, vlak na de conceptie , is overleden. Tot nu toe vertelde ze aan iedereen dat ze de vader niet had gekend. Ze verbleef namelijk in Amerika voor een stage en ontmoette de vader Lenny in een rijke buitenwijk van Miami. Ze hadden een puur platonische relatie en het erg leuk met elkaar, met uitzondering van die ene keer dat ze sex hadden onder invloed van een joint. Kort hierna verongelukte Lenny door een auto-ongeluk.
Een auto-ongeluk en een inzicht
Op de terugweg van het feestje raakt Lisette in een slippartij met de auto en komt ze tot stilstand in de berm. Alles gebeurt in slow-motion, zoals Maria Stahlie altijd zo mooi kan beschrijven. Ze beseft dat ze, op een fractie van een seconde na, het heeft overleefd en nét niet geraakt werd door een vrachtwagen. In shocktoestand in de auto in de berm besluit ze dat haar leven een andere wending moet gaan nemen. Niet veel later verhuist ze van Breda (waar ze bij haar moeder inwoont) naar Amsterdam om op zichzelf te gaan wonen in een huis van haar vader die grotendeels in het buitenland verblijft.
Amsterdam en een nieuw leven
In Amsterdam wordt ze omringd door vrienden, familie en leuke buren die haar en haar zoontje helpen om haar leven weer op poten te krijgen. We leren namelijk ook dat Lisette nogal kwetsbaar is doordat ze op 13-jarige leeftijd, een flinke klap op haar kop heeft gehad tijdens gymnastiekles waar een jongen van het klimrek naar beneden viel en op haar hoofd belandde. Een schedelbreuk werd haar bijna fataal, maar langzaam aan is ze hersteld.
Alles lijkt goed te gaan tot ze een vreselijk botte afwijzing krijgt van de moeder van Lenny uit Amerika, die haar kleinzoon niet wil leren kennen. En een bizar, nare buurman haalt haar onderuit door treiterpartijen en vulgaire opmerkingen. Lisette verzamelt al haar krachten om met deze twee situaties verstandig om te gaan maar het wordt haar erg moeilijk gemaakt.
Spoiler-alert
Op een dag ziet ze dat de sleutel nog in de deur van haar akelige buurman zit en besluit ze naar binnen te gaan. Ze ontdekt geheimen van hem en vindt een diepe tunnel in het tuinschuurtje. Zijn graafwerk was haar al opgevallen, althans de vele vreemde vuilniszakken die richting de container gingen, waarover de andere buren ook al over aan het roddelen waren. De psychologie achter haar ontdekking maakt haar sterk en ze heeft een troef in handen.
Als de buurman een paar dagen later achter haar aan op straat loopt en haar zoontje bedreigt neemt ze de ultieme wraak door hem, na een hartaanval, te reanimeren, en het niet-reanimatiekaartje, dat om zijn hals hangt, in een rioolputje te laten verdwijnen.
Psychologische roman
Het verhaal is hier en daar een erg spannend. Toch is er een opmerking op zijn plaats: het boek is grotendeels pure psychologie en daar moet je van houden. Er gebeurt maar weinig al zou je dat niet meteen uit deze een samenvatting halen. Het ijzersterke begin, de terugblik op de periode in Amerika en het spannende einde, maken dit een mooie roman. Maar het erg lange middenstuk en de continue gedachtestroom van Lisette hadden van mij iets minder gemogen.
Desalniettemin blijf ik een groot fan van Maria Stahlie en kan zeker al haar boeken aan iedereen aanraden!
Next Post
