‘Mannenmaal’ zet aan tot nadenken
Al vanaf de eerste pagina’s van ‘Mannenmaal’ weet je hoe het verhaal eindigt. Het verhaal draait niet om wat er gebeurt, maar om waarom dat gebeurt. En dat weet Rinske Hillen op indringende wijze te vertellen.
‘Mannenmaal’: indrukwekkend boek, maar een recensie schrijven valt niet mee
Het is al even geleden dat ik ‘Mannenmaal’ mocht ontvangen. Alles aan dit boek intrigeerde mij: de titel, de cover, de onderwerpen, de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt (Rotterdam en Berlijn). Ik ben er dan ook meteen in begonnen toen het in mijn brievenbus plofte. Af en toe legde ik het weg, om na te denken over wat ik gelezen had. Dus niet omdat het verhaal me niet boeide, in tegendeel. Alleen dacht ik regelmatig ‘wat zou ik willen dat er zou gebeuren in zo’n situatie.’ Een psychologische roman op zijn best – als je het mij vraagt tenminste.
Een relatie zonder glans
In ‘Mannenmaal’ maak je kennis met kunstjournalist Eva, haar man en kinderarts Wout en beroemde kunstenaar Ben. Eva werkt aan een groot interviewproject. Het interview met haar oude liefde Ben Roovers moet daarvan het slotstuk worden. Wout ziet zich ondertussen geconfronteerd met een onmogelijk dilemma: mag hij de ouders van een ernstig zieke baby helpen haar te laten sterven? Terwijl tussen Eva en Ben de liefde weer opbloeit, komt Wout steeds meer onder vuur te liggen als niet alleen de Nederlandse pers zich op het verhaal van de zieke baby stort, maar ook de internationale pers. In deze tijd weten Eva en Wout elkaar niet te vinden; hun relatie lijkt er een te zijn geworden zonder enige glans of wederzijds begrip.
Duister verbond
Maar ook al is de glans van de relatie af, toch laat het Wout niet koud dat Eva meer en meer naar Ben toetrekt. Zoals de achterflap al verklapt ‘Als de spanningen toenemen, besluit Wout Ben op te zoeken en ontstaat er een duister verbond binnen deze driehoeksverhouding.’ De ontmoetingen tussen deze mannen zorgen voor indringende gesprekken.
Een duivels dilemma
Wout ziet zich in zijn werk als kinderarts geconfronteerd met een duivels dilemma: de euthanasie van een baby. Terwijl de ouders wanhopig in zijn werkkamer zitten, schrijven de kranten dat hij een moordenaar is. De internationale pers waarschuwt dat je kinderen in Nederland hun leven niet zeker zijn. Steun van de medisch directeur hoeft Wout niet te verwachten; die is vooral bezig met de reputatie en het voortbestaan van het ziekenhuis. Wout wordt naar Berlijn gestuurd, zodat hij ‘geen verdere schade aan kan richten.’ Dat ontslaat Wout niet van het gevoel dat hij iets moet doen. Iets waar hij met niemand echt over kan praten – ook niet met Eva.
Prachtig geformuleerd
Ondanks de zware onderwerpen, blijft het verhaal door de prachtige schrijfstijl van Hillen vooral ook heel leesbaar. ‘Mannenmaal’ komt binnen en zet aan tot nadenken, maar wordt nergens te donker. Tegen de achtergrond van een kil ziekenhuis en de altijd winderige Kop van Zuid (Rotterdam), weet Hillen je te vangen met haar woorden. Een klein voorbeeld daarvan.
‘Andere vrouwen zie je ouder worden, je eigen vrouw niet. Zoals in je kind altijd de pasgeborene zichtbaar blijft, blijf je in je vrouw, als je haar jong ontmoet, altijd het meisje zien, verstild in de tijd.
Bron: ‘Mannenmaal’, p. 55
Previous Post
Next Post
