Dezelfde maan

21 september 2024 Marga van der Vet

‘Dezelfde maan’ is geschreven door Dorien Dijkhuis en in 2024 uitgegeven door Uitgeverij van Oorschot. Proza voor de echte liefhebber!

Proza dus

Voor degene die van proza houdt, is deze roman een fijn boek. De roman deed me sterk denken aan de boeken van Mariken Heitman. Net als in ‘Wormmaan’ en ‘De wateraap’ van Heitman, speelt Dorien Dijkhuis met feitjes over de natuur en wetenschap en filosofeert ze er lekker op los. Echter waar Heitman het thema gender centraal stelt, gaat het bij Dijkhuis over het thema kinderwens.

Beiden schrijfsters hanteren de kunst van heel vloeiend schrijven, wegdromen in gedachten en toch interessant blijven voor de lezer. In deze proza’s leer je zoveel over het leven en de wereld om je heen. Het zijn boeken die je telkens weer wilt lezen.

Dezelfde maan

De hoofdpersoon in deze roman is een doorsnee vrouw die op een moment in haar leven komt dat vrienden om haar heen kinderen krijgen. Wil zij dat zelf ook? Kan zij dit wel combineren met het schrijversvak? Ze weet het niet en dat is zachtjes uitgedrukt. De twijfel begint te komen en te overheersen en ze loopt er bijna in vast. Tot een vriendin met een suggestie komt, het lot te laten beslissen. Haar partner kan zich daar wel in vinden en voorbehoedsmiddelen worden weggelaten.

Maar dan… het lijkt minder eenvoudig dan gedacht en er komt geen vanzelfsprekende zwangerschap. Juist door de twijfel los te laten, is het verlangen gaan groeien en steeds sterker geworden. De teleurstelling is dan ook behoorlijk groot als blijkt dat de tijd tikt en een baby krijgen verder weg lijkt dan ooit. Uiteraard heeft dit ook nog eens zijn weerslag op de reactie met de partner, die kampt met een depressie en ook steeds onbereikbaarder wordt.

Geen tranendal

Het klinkt als een tranendal maar dat is het niet. Het verhaal is realistisch en zal voor sommige lezers heel herkenbaar zijn. Het is echter vooral filosofie over het leven zelf en zoals eerder vermeld: over biologie en wetenschap. Alles wordt vloeiend in elkaar verweven en zodra je als lezer gewend bent aan deze stijl, leest het boek alsof je in een bootje zit, wordt gewiegd op kabbelend water. (mijn metafoor, ik ben daar niet zo goed in als Dijkhuis, haha).

Wat kan ik nog meer vertellen over dit boek? Niet zoveel want het heeft wat dat betreft weinig verhaal, maar wel veel inhoud en het is interessant. Daarnaast vind ik het ongelooflijk knap geschreven. Het middenstuk is misschien iets te lang waardoor je het verhaal verliest, maar ik vond juist de filosofie en alle feiten heel interessant. Het open einde past goed bij het verhaal maar is in mijn ogen niet bevredigend.

Ik pleit dan ook voor een vervolg. Ik zou ook heel graag willen weten hoe het leven van de hoofdpersonage verder gaat, als zij terugkomt van het eiland en haar eigen dagelijkse wereld weer betreedt.