Wat ik me herinner – Sinéad O’Connor
Al voor 2021 schreef Sinéad O’Connor alles op wat ze zich van haar leven tot dusver kon herinneren. Ze gaf haar ‘dagboeken’, zoals ze zelf dit schrijven noemt, aan haar uitgever. In het voorwoord gaf Sinéad O’Connor zelf aan van plan te zijn nog lang te leven en om voortaan een dagboek bij te houden, zodat ze niets meer zal vergeten. Dat dit niet zo heeft mogen zijn, is vandaag de dag duidelijk. Nog bijzonderder is het dan nu om terug te lezen hoe haar leven er tot 2021 uitzag. Eén tip voor het lezen van dit boek gaf de auteur zelf al: “Ik hoop dat dit boek te begrijpen is. Zo niet: probeer het eens te zingen, misschien helpt dat.”
Haar leven
Mijn bedoeling was om alle puzzelstukjes waaruit ik bestond over de grond uit te spreiden en te kijken of ik ze in elkaar kon passen. Het was mijn verlangen om begrepen te worden. Daarnaast was het mijn verlangen om mijn verhaal niet door de onwetenden te laten vertellen als ik er niet meer ben. Dat zou gebeurd zijn als ik het niet zelf verteld had.
Het eerste wat me aan ‘wat ik me herinner’ opvalt is dat er veel humor in zit. Sinéad O’Connor kon gevoelige momenten op te schrijven, gevolgd door zoveel zelfspot en zwarte humor dat ik hardop moest lachen. Ik kan het waarderen, al schreef ze zelf ook dat lang niet iedereen daar vrolijk van werd. In ‘wat ik me herinner’ word je als lezer echt meegenomen in het leven van de zangeres. Van haar jeugd tot aan de pandemie in 2020.
Haar muziek
Kijk, iedereen wil een popster. Maar ik ben een protestzanger.
Sinéad O’Conner heeft duidelijk geen gemakkelijk leven gehad. Maar dit is niet iets waar ze zich achter wilde verschuilen. Mentale problemen bleven terugkomen, al weigerde ze daar iemand de schuld van te geven. Ze was er zelfs van overtuigd dat iedereen met een muzikale gave een mafkees is. Maar misschien zit daar ook juist de kracht van haar muziek. In haar muziek kon Sinéad O’Connor haar frustraties kwijt. Tijdens het lezen van het boek heb ik dan ook haar muziek afgespeeld, wat me een nog completer beeld van de zangeres gaf. Haar liedjes zijn, net als dit boek, haar dagboeken. Ze zijn niet gericht op de verkoop, maar gericht op de wereld. Ze wilde een boodschap doorgeven aan de wereld met datgene waarmee ze iedereen kon bereiken: haar muziek.
Haar collega’s
Psychiatrisch en muzikaal onderzoek heeft overtuigend bewezen dat alle individuen die Allah heeft besloten ook maar het kleinste muzikale vuur in te fluisteren, noodzakelijkerwijs ook uitgerust zijn met krankzinnigheid. En alle muzikanten die waarlijk door God zijn geroepen zijn mafkezen.
Bijzonder aan ‘wat ik me herinner’ is ook het inkijkje in de wereld van de sterren, en hoe zij met elkaar omgaan. Voor sommige ‘collega’s’ had Sinéad O’Connor niets dan liefde, terwijl anderen juist angstaanjagend kunnen zijn. Vooral een incident met Prince is een anekdote die me bij is gebleven. Hoe sommige sterren hun grip op de wereld verliezen blijft natuurlijk voer voor roddels maar als de informatie komt vanuit iemand die midden in die vreemde showbizz-wereld stond, maakt het nog indrukwekkender.
Haar gedachten
Er zit ook iemand in de muziek, het is geen persoon
Zijn handen reiken naar de mijne, het is geen mens
Het is donkerblauw en groen en gemaakt van ruimte
Het wil zijn armen om mijn middel slaan
Het wil met me dansen en me ronddraaien
Het lijkt me te kennen, maar ik weet nog niet waarom
Sinéad O’Connor lijkt dit boek vanuit haar gedachten meteen te hebben opgeschreven. Ook lijkt hier later niks aan aangepast te zijn door redactie, waardoor je soms moeite moet doen om de gedachten te volgen die naar voren en naar achteren springen. Wel leest het juist door deze ongefilterde teksten lekker weg, alsof iemand je een verhaaltje vertelt. Het geeft een mooi gevoelig kijkje in het leven van een gecompliceerde vrouw met een boodschap aan de wereld. Net als in haar muziek vertelt Sinéad O’Connor (voor zover ik dat als lezer kan beoordelen) in ‘wat ik me herinner’ een eerlijk verhaal, zowel positief als negatief, over zichzelf en de mensen die ze in haar leven heeft ontmoet.
‘Wat ik me herinner’ van Uitgeverij Hetmoet is een echte aanrader voor iedereen die van de muziek van Sinéad O’Connor houdt, of haar zelf eens uitgebreid aan het woord te zien. Dat is namelijk iets waar ze niet eerder zoveel kans voor heeft gekregen.
Previous Post
