180 minuten lijken niet lang…

8 februari 2020 Lysanne Krouwel

In de nieuwste thriller ‘Drie uur’ van Rosamund Lupton heeft de politie drie uur de tijd voordat de schoolsituatie/gijzeling verandert in een afschuwelijk bloedbad. Het is een spannend, vlot en ijzingwekkend verhaal, zoals een echt Lupton-boek.

Op een koude winterdag in Somerset verandert de vredige school Cliff Heights in een nachtmerrie. Rafi, een Syrische vluchteling lijdend aan PTSS, denkt een bom te hebben gehoord. De directeur geeft daarom het signaal voor code oranje af en het noodplan wordt gelijk ingezet. Een paar minuten later wordt hij neergeschoten. Het is het begin van drie angstaanjagende uren.

“Liefde overwint alles, het is het enige wat er echt toe doet.”

Hannah helpt zo goed als ze kan de directeur met zijn schotwonden in de bibliotheek, waar nog twaalf andere kinderen zich schuil houden. In het Engels lokaal en boetseerlokaal proberen andere leraren en kinderen zich te verstoppen voor de schutter. Het is nu aan de politie om er achter te komen wie de dader is, wat hij wil en waarom. Inspecteur Rose doet haar uiterste best om een profiel van hem te schetsen, zodat ze met de juiste tactiek kan komen om de dader uit te schakelen.

Een wisseling van karakters

Gedurende het verhaal komen we op verschillende plekken en tijden terecht, telkens bij andere karakters. Zo leer je iedereen kennen en voelt het persoonlijker waardoor je met elk karakter echt meeleeft (behalve de dader, uiteraard). Je wilt de hele tijd weten wie de dader is en hoe het hele verhaal in elkaar steekt. Zelf zat ik bij pagina één al te raden (het duurde even voordat ik op het juiste pad zat).

“Woede is een nieuwe emotie en hij is er dankbaar voor; het is als een onverwachte windvlaag die zijn angst meevoert zodat hij zich ervan gezuiverd voelt.”

Zware onderwerpen

In ‘Drie uur’ komen er wat moeilijke onderwerpen aan bod, zoals een adjunct-directeur met een zware depressie en twee broers die zijn gevlucht uit Syrië. Dit is mooi uitgevoerd door Rosamund Lupton. Het verhaal van Rafi en zijn broertje Basi is triest en tegelijk dapper. ‘Drie uur’ zorgt ervoor dat je even stilstaat hij het feit dat er veel Rafi en Basi-verhalen in het echt zijn.

Een echte Lupton

Spanning en sensatie, zo kan ik haar boeken het beste omschrijven. Wat geniet ik toch elke keer van haar schrijfstijl en haar altijd goed uitgewerkte plot. Alhoewel genieten misschien niet het juiste woord is voor zo’n serieus onderwerp in dit boek. Lupton heeft het toch weer voor elkaar gekregen: ik heb op het puntje van mijn stoel gezeten tot aan de allerlaatste pagina.

‘Drie uur’ is het perfecte boek voor iedereen die van spannende thrillers houdt. Je leest dit boek misschien niet in drie uur, maar de tijd vliegt voorbij.