Olivia en ik, een bijzonder verhaal

20 januari 2022 Noortje de Kok

‘Olivia en ik’ is een kinderboek dat over het thema dood gaat. Geen zelfhulpboek en ook geen griezelverhaal. Maar een ontroerend en bijzonder verrassend boek over vriendschap, verdriet en persoonlijke groei. En dat allemaal gezien door de ogen van een meisje dat al sinds 1891 overleden is.

Meteen al in het eerste hoofdstuk weet Joke Reijnders je als lezer het verhaal in te trekken. Dat komt voornamelijk omdat het gelijk vragen oproept. Waar speelt het zich af? En in welke tijd? Daardoor wil je dolgraag verder lezen. Gaandeweg het verhaal vallen puzzelstukjes op hun plaats en blijkt dat het verhaal zich afspeelt op een begraafplaats en dat de hoofdpersonen overleden zijn.

Vriendschap

Dat klinkt luguber en je verwacht misschien dat het om een spannend griezelverhaal gaat, maar niets is minder waar. Hoewel de hoofdpersonen dood zijn, blijkt nog steeds dat niets menselijks hen vreemd is. Zo hebben ze bijvoorbeeld nog steeds menselijke gevoelens. Zo ontmoet Cornelia, die al lang geleden gestorven is ‘nieuwkomer’ Olivia. Ze wil graag vrienden worden, maar Olivia houdt de boot af. Cornelia wil haar nieuwe vriendin dolgraag helpen, zelfs wanneer dat betekent dat ze de hulp van een levend persoon moet inroepen.

Verrassend perspectief

Reijnders biedt een verrassend perspectief op het thema dood door het verhaal vanaf “de andere kant” te bekijken. De overledenen liggen overdag in hun graf om de bezoekers op het kerkhof niet te storen. ’s Nachts komt iedereen bovengronds en wordt er gepraat, toneelgespeeld en vieren ze sterfdagen. Zolang de overledenen nog niet vergeten zijn door de nabestaanden, blijven zij aanwezig. Pas als hun graven geruimd zijn, gaan ze over naar een andere fase.

Levenslessen voor overledenen

Reijnders draait de boel mooi om. Levenden vinden de dood maar eng, maar andersom is het net zo goed het geval. Zo laat ze de bewoners van de begraafplaats ook bang zijn voor geesten en voor het meisje Faye dat als medium kan bemiddelen tussen overledenen en nabestaanden. Bijzonder is ook dat de bewoners na hun dood graag op dezelfde voet willen voortleven als ze gewend waren. Inclusief vooroordelen en gemaakte fouten. Dat levert mooie scenes in het verhaal op. En zelfs na hun dood kunnen ze van hun fouten leren en zaken proberen recht te zetten.

‘Je hebt ook recht op je eigen leven, Cornelia, ook al ben je nu dood.’

Ontroerend en verrassend

Het verhaal gaat dus niet over enge zombies, maar vooral om herkenbare gevoelens als schuld, spijt, schaamte en vooral ook liefde en vriendschap. Door te kiezen voor de setting van een begraafplaats en zijn bewoners biedt Reijnders een verrassend perspectief op thema’s als dood, verdriet en contact tussen levenden en doden. Daardoor is ‘Olivia en ik’ een mooi en ontroerend boek dat nog lang in je hoofd blijft hangen.

Geschikt voor de leeftijdscategorie 10-12 jaar.