Interview Mark de Groot en Jos Govaarts
Mark de Groot en Jos Govaarts zijn de auteurs achter het boek “Soms komt niet thuis wat vertrokken is”. Dit is het eerste deel van De Scalda Moorden, een Zeeuwse detectiveserie.
Ten eerste, heel leuk dat jullie een interview met ons willen doen! Dank hiervoor.
Jullie hebben beiden al wat boeken op jullie naam staan. Hoe zijn jullie erop gekomen om samen te schrijven (en dan niet één boek, maar een hele serie)?
We hebben elkaar ontmoet tijdens een Schrijversdag die door onze uitgever, Godijn Publishing, werd georganiseerd. We raakten met elkaar aan de praat, en op een of andere manier hebben we tegen elkaar gezegd dat het misschien wel leuk zou zijn om samen een boek te schrijven.
Toen zijn we bij elkaar gaan zitten om te kijken wat ons gezamenlijk idee daarbij is. We kwamen uit op het schrijven van een detective.
Wat bij ons overeenkomt, is dat we beide van een bepaalde diepgang houden, vooral de reden voor een bepaald gedrag van een personage willen we uitdiepen.
Het grote voordeel van duo-schrijven (zoals wij dat noemen) is dat je elkaar inspireert. Halverwege het schrijven van het eerste verhaal, hadden we al ideeën voor een tweede verhaal. Daarom maar meteen een serie.
Kunnen we zeggen dat thrillers/detectiveseries dan jullie favoriete genre is of hebben jullie een andere voorkeur?
Jos: Ik heb niet een sterke voorkeur voor detectives, hoewel ik van tijd tot tijd er graag een lees. Fantasy en Scifi hebben niet mijn interesse. Ik hou meer van boeken die geschreven zijn over personages die gekweld zijn, vastzitten in hun leven, eruit willen en het hen niet lukt, of misschien ook weer wel, waarvan je aan het eind het gevoel hebt dat je die persoon zomaar op straat kunt ontmoeten. Met mooie zinnen en bloemrijke woorden, zodat je als je je ogen dichtdoet, je de geuren en de geluiden van de omgeving kunt ervaren.
Mark: Ik heb zeker een voorkeur voor detectives! In een goede detective lees je over het leven op een uitvergrote manier; de mooie en lelijke delen, de ontroerende en grappige delen, de spannende en verboden delen… De personages in detectives hebben te maken met soms mensonwaardige zaken, hoe gaan ze hiermee om, hoe verandert dit hen? Detectiveseries, in boeken en op TV/ Streamingdiensten, zijn niet voor niets erg populair; ze tonen ons de kwaadaardige aspecten van het leven en de wereld. We kunnen die veilig vanuit onze fauteuil ondergaan.
Voor degene die niet bij de boekpresentatie in Vlissingen was (en niet heeft gezien), kunnen jullie even kort uitleggen waarom jullie hebben gekozen voor deze Zeeuwse setting aangezien één van jullie (Mark) Zeeuw is en de ander (Jos) in Drenthe woont?
We wilden eens wat anders dan het eeuwige Amsterdam of Rotterdam. Vlissingen is een havenstad aan de monding van de Westerschelde. Er is zowel scheepvaart vanuit de Noordzee als vanuit het achterland, vanuit Frankrijk, België en Nederland. Er komen veel verschillende bevolkingsgroepen samen, zoals toeristen, geloofsgemeenschappen, speculanten en projectontwikkelaars. Het geeft volop mogelijkheden voor criminaliteit.
Mark kent het gebied goed, hij is er opgegroeid. Daarbij biedt Zeeland, het platteland met de lege delen, een soort Scandinavisch decor.
Hoe zijn jullie op het idee gekomen om een oude zaak weer onder de aandacht te brengen met nieuwe aanwijzingen?
We wilden de hoofdpersoon, Hugo Noot, een achtergrond geven. Hoe kun je dat beter dan hem een oude zaak op te laten lossen, waar hij als jonge diender bij betrokken was.
Hoe hebben jullie alles onderzocht – de locaties – het politieproces?
Allerlei websites geven een goed beeld van het opsporingsproces. Voorop staat wel dat hij leesbaar moet blijven, zodat we wel afwijken van het echte proces als we dat beter vinden voor het verhaal. Daarbij heeft Jos medische kennis wat van pas komt bij het verhaal, of de doodsoorzaak. En verder hebben we allerlei boeken gekocht die het proces beschrijven. De locaties zijn vooral bekend bij Mark, maar Jos heeft een aantal bezoekjes gebracht aan Zeeland en de locaties met eigen ogen gezien. We hebben allebei door de setting gelopen, als het ware.
Voor jullie was het belangrijk om Hugo zo menselijk mogelijk neer te zetten (wat goed gelukt is), dit zien we ook bij Ankie met haar achtergrondverhaal. Hoe zijn jullie op al deze personages gekomen?
De personages ontstaan vaak geleidelijk. Hoe meer je je verdiept, des te meer het personage gaat leven. Het is een vreemd proces: een imaginair persoon ontstaat in je brein (ons beider brein), en dan gaat dat leven. Het personage wordt bijna een goede vriend of vriendin. Door samen te schrijven hebben we ieder een eigen invulling van een bepaald personage. Dat kan wel eens volledig uit de hand lopen, wat ook is gebeurd. Zo had Jos bij de hoofdpersoon eerst een wat dandyachtig type in z’n hoofd en Mark een lange, slanke, atletische man. Dan moet je het daar met elkaar over hebben. Het gevolg is een menselijker personage. We houden beide niet van een rechercheur die te slim is voor deze wereld, of ongevoelig is voor de gruwelijkheden waarmee hij of zij te maken krijgt. Wat belangrijk is voor het verhaal checken we uitvoerig op waarheidsgehalte.
Zeker voor thrillers zijn er al aardig wat schrijversduo’s met elk een ander schrijfproces. Nicci Nicci Gerrard en Sean French bedenken het plot samen en een ieder schrijft dan een deel. Alexandra Coelho Ahndoril en Alexander Ahndoril schrijven alles samen. Jullie wonen niet bij elkaar in de buurt, dus naast elkaar samen schrijven zit er niet in, hoe bevalt het schrijfproces à la Nicci French?
In feite schrijven we met z’n drieën: Mark, Jos, en als duo-schrijver; samen. Ons schrijfproces is niet even tussendoor overleggen en dan weer verder: we hebben een plot, daar schrijft een van ons een eerste versie van, die door de ander wordt gelezen, geredigeerd en van commentaar voorzien. Dat gaat weer terug naar de eerste, die daar dan op reageert. Dat gaat zo heen en weer tot we tevreden zijn en dan op naar de volgende scène of hoofdstuk. Moderne communicatiemiddelen stellen ons in staat elkaar veelvuldig te spreken. En Jos komt af en toe naar Zeeland, of Mark reist af naar Drenthe.
Wat gebeurt er als jullie het niet met elkaar eens zijn, hoe maken jullie dan een beslissing?
Het verhaal neemt de beslissing! Niet Jos of Mark. We zijn er tot nu toe altijd in goede harmonie uit gekomen, omdat we het eens zijn over een belangrijk punt: alles in dienst van het verhaal. Het is soms wel eens zuur als je erg tevreden bent over een bepaald stuk en de ander vindt het niets. Wat ons natuurlijk ook overkomt. Dat gebeurt ook als je alleen een verhaal schrijft, dan wijst een redacteur net zo goed op een bepaalde passage die beter weggelaten kan worden. Een goede redacteur kijkt naar het verhaal, niet wie het geschreven heeft. Zo doen wij dat ook.
Tijdens de boekpresentatie hebben jullie gezegd dat jullie al aan het tweede deel zijn begonnen. Mogen wij een klein beetje meer weten (bevat het een seriemoordenaar of een recente moord)? En ook wanneer we dit tweede deel kunnen verwachten?
Het tweede deel draait om een zaak, waar elke Zeeuw zich behoorlijk druk over maakt, namelijk de verontreiniging van de Westerschelde. Deze belangrijke waterroute is voor een vitaal Zeeland, maar ook Vlaanderen uitermate van levensbelang. We nemen actuele thema’s en verzinnen daar dan een verhaal omheen. Maar geheel in onze stijl: er zit natuurlijk een addertje onder het gras en alles blijkt anders dan het in eerste instantie lijkt.
Next Post
