Hazlit: op zoek naar geluk

Waarschijnlijk is dit het kleinste boekje met de langste titel die ik ooit heb gelezen. Maar de grote titel doet absoluut eer aan deze prachtige, aandoenlijke mini-novelle van Wibo Kosters. Als hoofdthema vraagt Kosters zich af hoe een vreemdeling tegen onze levens en zorgen aankijkt. Het resultaat is een verhelderend verhaal waardoor je zelf stil gaat staan bij je onbelangrijke, maar prettige vormen van geluk.

Hazlit

Hazlit was een gelukszoeker. Welk geluk hij zocht, was hem niet duidelijk. Hij meende dat die onduidelijkheid onderdeel was van het zoeken en dacht dat geluk alleen empirisch en niet theoretisch mogelijk was. Daarom verzamelde hij ervaringen.

Hazlit is opgegroeid in een kleine, afgezonderde gemeenschap waar het begrip geluk onbekend is. Op zoek naar de term ‘geluk’ trekt Hazlit de wereld in en belandt hij in het westen. Om later aan zijn dorp te vertellen over zijn gevonden geluk, schrijft hij alles op in zijn boek van belangrijke en onbelangrijke maar prettige vormen van geluk. Maar de uiteindelijke vraag is: wat maakt Hazlit zelf echt gelukkig?

Geluk

Je geluk herinneren is niet hetzelfde als het voelen, dacht Hazlit, terwijl hij zijn geluk ordende. Het onbelangrijke, maar prettige geluk van bloemen die tussen de tegel door groeiden, zei hem achteraf niet veel meer, terwijl hij zich de gelegenheid waarbij hij de bloemen gezien had nog goed voor de geest kon halen.

Wat is geluk? Moet je leven perfect zijn om gelukkig te zijn? Of zit geluk ook in een lekkere kop koffie, een volle buik of de zon die schijnt? Dat is wat je je gaat afvragen bij het lezen over Hazlit. Wibo Kosters heeft me regelmatig aan het denken gezet door zijn goed doordachte en diepzinnige teksten. Ook ik zoek vaak het geluk in de grote dingen, terwijl ik toch ook intens kan genieten van de zon en een hond die door het hoge gras springt.

Mini-novelle

Hazlit droomde. Hij en het geluk keken elkaar aan, de een wantrouwend en afwachtend, terwijl de ander daar open en onbevangen stond. Het geluk deed hem niks, vond Hazlit. Moest het niet wat voorstellen? Wat in hem oproepen?

Ik twijfelde om deze mini-novelle te gaan lezen. Ik had bij de eerste aanblik een beetje moeite met de cover te ontcijferen, hoewel de vele woorden op dat kleine boekje me ook weer intrigeerden. Achteraf ben ik blij dat ik toch dit boek heb uitgekozen. Klein van stuk, maar groot van boodschap.

Hazlit gaat weer terug naar zijn dorp, al is die niet meer helemaal hetzelfde als het dorp waarin hij opgroeide. Maar toch is hij hier thuis. Hazlit vertelt de kinderen keer op keer over zijn zoektocht naar het geluk. Net als Hazlit zou ik dit boek keer op keer kunnen lezen. Al is het alleen maar om mezelf eraan te herinneren hoe klein en prettig geluk kan zijn. Als er namelijk één ding is wat ik geleerd heb van Hazlit en Wibo Kosters, is dat ik nog intenser kan genieten van de kleine geluksmomenten in het leven.