De vlucht van Issaschar

‘De vlucht van Issaschar‘ is geschreven door de Groningse schrijver Tjarco Duinstra. Het is zijn debuutroman. De roman valt onder de categorie: literaire romans. Dat is het zeker want in dit boek wordt gedicht, gefilosofeerd, gedroomd en worden er verhalen en feiten verteld vanuit verschillende culturen.

Een dik boek

Wij horen vaak dat dikke boeken niet altijd de eerste keuze van lezers zijn. Liever gaan zij voor boeken ergens in het midden qua dikte. Max 250 pagina’s zeg maar. Dikke boeken van 400, 500 pagina’s of meer schrikken soms een beetje af. Maar er zijn ook vele voordelen want als het verhaal en de hoofdpersonages aansprekend zijn, dan is het zelfs jammer als het boek uit is.

Leesclubjes

‘De vlucht van Issaschar’ zou ideaal zijn voor een leesclub. Het heeft namelijk veel verdieping en inhoud en als lezer is het niet altijd even gemakkelijk om het te bevatten. Indien je het met elkaar zou bespreken, dan zou het boek beter tot zijn recht komen. Sommige hoofdstukken moet je echt twee keer lezen waarbij je moet opletten dat je de rode draad van het verhaal niet verliest.

In het verhaal komen vele brieven voor in schuinschrift, verhalen-in-verhalen, filosofische beschouwingen, verschillende talen, culturen, feiten over de geschiedenis van het gebied, waar het verhaal zich afspeelt, en het wordt geschreven vanuit verschillende perspectieven. Lezen voor gevorderden, zeg maar…

Het verhaal ‘De vlucht van Issaschar’

Tjarco Duinstra is een Groninger en de liefde voor het Groningse platteland komt mooi beeldend tot zijn recht. Er is veel kennis over het verleden en het doen en laten van Groningers. De hoofdpersonages zijn dan ook een Groningse vader en zoon. De vader, Waling van Geest, woont in een vervallen klooster samen met zijn zoon Jeroen. De jongen speelt saxofoon en ‘praat’ via zijn muziek. Hij houdt van jazzmuziek en verliest zichzelf hier helemaal in. Net als in zijn postduiven die hij met veel liefde verzorgt en waar hij zijn verhalen en inzichten over het leven tegen vertelt.

Russische Irina

En dan is er nog de sympathieke Irina, een Russische vrouw die gevlucht is uit Rusland en muzieklerares is. Ze leidt de band ‘Haltebang’ en heeft veel liefde voor muziek en haar leerlingen. Irina geeft ook les aan Jeroen en langzaam ontstaat er een relatie met Jeroens vader Waling. Waling neemt Irina in vertrouwen en laat hem zijn hennepplantage zien die hij verbergt in een kelder van het klooster.

Zowel Waling als Irina hebben beiden veel geestelijke wonden uit het verleden en vinden hierin elkaar.

Terug naar Rusland

De plaatselijke pastoor neemt Irina in vertrouwen en vertelt haar over de waarheid van de ouders van Waling. Irina is gechoqueerd en vertelt dit niet aan Waling, hetgeen uiteindelijk leidt tot een breuk in hun relatie. De waarheid heeft te maken met een kamertje dat Waling op een dag vindt in de kelder van het klooster. Daar doet hij een gruwelijke ontdekking dat alles voorgoed verandert.

Irina, die stoeit met haar eigen verleden, besluit naar Rusland terug te gaan om het dorp en het huis te vinden waar haar vader, een deserteur, naar toe was gevlucht. Hij leidde hier een verscholen leven samen met een vrouw en diens dochter tot de soldaten hen vonden en er een afschuwelijke gebeurtenis plaatsvindt. Met de hulp van een reisgezelschap Ivan, vindt Irina het dorpje en het antwoord op al haar vragen over het verleden. Maar of ze hier iets aan heeft, blijft een beetje in het midden.

Spoiler-alert

Intussen is Waling in een soort psychose terechtgekomen vanwege ‘de waarheid’ over zijn verleden en hij besluit het klooster te gaan verbranden. Gelukkig klopt er een leerling van Irina aan, die tevens verliefd is op Jeroen, en besluit te blijven slapen vanwege het noodweer. De geliefde duif van Jeroen, genaamd Issaschar, tikt op het raam en brengt een boodschap van Jeroen, die al een week vermist is. Samen haasten zij zich naar Schiermonnikoog om Jeroen te redden.

Het einde van het verhaal heeft een veel hoger tempo dan de rest van het boek. Het nawoord is weer een knipoog is geïnspireerd op Boelgakov, de Russische schrijver aan wie dank is verschuldigd in het nawoord van het boek.

Goed verhaal, vele zijlijnen

Ik heb genoten van het originele verhaal en vond het allemaal zeer geloofwaardig en met veel zorgvuldigheid beschreven. Maar het boek is nogal ‘vol’ en gaat over zeer veel verschillende zaken en bevat vele zijlijnen.

Ben je op zoek naar een ‘makkelijke’ roman dan is deze roman geen aanrader.

Meer filosofische romans: