De brief – Kobe Lecompte
Auteur Kobe Lecompte, van wie ik al meerdere boeken heb mogen recenseren, heeft onlangs weer twee boeken uitgebracht. Nadat ik eerst het Vriendenboekje voor de allerbeste vrienden heb mogen lezen en recenseren, was het nu tijd voor het tweede boek van Lecompte, De Brief. Het boek kent 155 pagina’s en bevat 14 korte verhalen ‘vol waanzin en humor’, aldus de kafttekst.
Vlieg aan de muur
De hoofdrolspeler in het boek is een ongeopende brief, die telkens in een ander huishouden terechtkomt, maar ook telkens op het verkeerde adres blijkt te zijn bezorgd. In ieder verhaal is het daarmee maar de vraag hoelang de brief als een spreekwoordelijke vlieg aan de muur mee kan kijken en luisteren om er zo achter te komen wat er achter deze voordeur schuil gaat. Deze onvoorspelbaarheid houdt je als lezer scherp en voelt de ene keer meer bevredigend dan de andere keer, omdat de brief soms alweer op de post wordt gedaan voordat brief en lezer het volledige verhaal van dat huishouden mee hebben kunnen krijgen.
Lecompte geeft de brief een bijna menselijk karakter mee, doordat hij de verhalen vertelt vanuit de beleving en ervaring van de brief, die daarbij ook emoties en gevoelens kent. Zo voelt de brief zich in de ene woonkamer meer op zijn plaats dan in de andere, maar is zijn nieuwsgierigheid altijd volop aanwezig. Als lezer leef je daardoor al snel mee met de brief, en hoop je gedurende het lezen steeds meer dat de brief uiteindelijk op zijn eindbestemming aan zal komen.
Aanzetten tot nadenken
De 14 korte verhalen zijn heel divers, en waar de één bitterzoet te noemen is, is het volgende verhaal juist weer absurd op de kenmerkende manier van Lecompte, waarmee hij niet alleen je wenkbrauwen doet fronsen, maar je tegelijkertijd toch ook weer aan het nadenken zet. Elk hoofdstuk en daarmee elk verhaal is weer heel anders dan het voorgaande, en elk verhaal geeft weer een andere boodschap aan de lezer mee.
De brief –zeer passend
Lecompte weet op een zeer knappe manier een ongeopende brief, een eigenlijk levenloos object, een heel menselijk karakter mee te geven, waardoor je je als lezer al vrij snel niet eens meer afvraagt hoe je zo’n sympathie voor een brief kunt voelen. En de absurditeit van sommige verhalen is toch ook wel weer heel passend, want naar mijn mening zit daarin ook juist de kracht van deze verhalen. De verhalen lezen alle 14 vlot weg dankzij de kenmerkende, fijne schrijfstijl van Lecompte, en het 14de verhaal is een zeer passend slot van deze boeiende verhalenbundel.
Previous Post
Next Post
