‘De setarspeler’: een hoopvol verhaal

‘De Setarspeler’ is een verhaal over verdriet en onrecht, maar vooral een verhaal over heel veel hoop. Een prachtig verhaal.

Een eer om dit boek vooruit te mogen lezen

Eerder schreef ik een review over de debuutroman van Anne van Zwieten, ‘Keerpunt.’ Een prachtig boek, vooral ook door de schrijfstijl van Van Zwieten. Toen ze mij vroeg of ik ‘De setarspeler’ vooruit wilde lezen hoefde ik dan ook niet na te denken. Helemaal niet toen ze vertelde dat ook dit boek deels in mijn geliefde Leiden speelt.

‘De setarspeler’: een modern Arabisch sprookje in een Hollands landschap

Daijri is Koerdisch en vanuit Iran naar Nederland gevlucht. Inmiddels woont hij in Leiden, waar hij tijdelijk bij een bevriende hulpverlener, David, in een kamer mag wonen. Dit tot ongenoegen van Davids vrouw. Daijri heeft dan ook het gevoel dat hij zo snel mogelijk weg moet uit Davids huis. Als het even kan speelt hij op de setar, het spelen brengt hem ook terug naar vroeger, toen hij als kind van zijn vader leerde om het instrument te bespelen.

Grote liefde

Zilan en Daijri worden verliefd op elkaar en willen samen in Nederland een leven opbouwen. Maar nadat hij naar Leiden is overgeplaatst, verliest Daijri het contact met haar. Niemand lijkt te weten waar Zilan gebleven is. Op een dag spreekt Daijri een journaliste, die belooft voor hem op onderzoek uit te gaan.

Uniek talent: hout bewerken

Daijri werkt als oproepkracht in een houthandel. Daar laat hij maar een klein deel van zijn vakmanschap zien. In zijn vrije tijd werkt hij namelijk aan het maken van een groot houten inlegwerk. Als de coronapandemie er voor zorgt dat de houthandel dicht moet, lijkt Daijri helemaal vast te lopen. Lukt het deze bescheiden, vriendelijke man om zijn leven in Nederland toch op orde te krijgen?

‘De setarspeler’ moet je zelf lezen

De ondertitel van ‘De setarspeler’ is Een ontheemde man, een kunstwerk en een verloren liefde; een passender ondertitel heb ik niet vaak gelezen. Het vat het verhaal in de heel grote lijnen samen, zonder iets te verraden over wat er precies gebeurt. En dat wil ik ook niet doen, want ‘De Setarspeler’is een boek waar je niet te veel over moet lezen, je moet het vooral zelf gaan lezen en je onderdompelen in de wereld van Daijri. Een wereld met een verdrietige, onrechtvaardigen kant, maar ook een wereld van ontwapening en hoop. Bij vlagen moet ik tijdens het lezen van dit boek denken aan de verhalen van Kader Adbolah, waar ik een zelfde hoop in lees.

Beeldende schrijfstijl

Anne van Zwieten schrijft heel beeldend, je ziet alles voor je alsof je zelf in de scenes aanwezig bent. Een voorbeeld daarvan is hoe ze over muziek en met name het bespelen van instrumenten schrijft. In het verhaal leert Daijri op verschillende momenten aan mensen hoe ze muziek kunnen maken. Nu speel ik zelf geen enkel muziekinstrument en kan ik ook geen noten lezen. Maar door hoe Van Zwieten beschrijft hoe Daijri van zijn vader de setar heeft leren bespelen en dit later doorgeeft, begon ik meer te begrijpen van het maken van muziek. Dat niet alleen: ik zag voor me hoe Daijri met de mensen samen speelde en hoorde hoe het zou kunnen klinken. Prachtig beschreven.

‘De setarspeler’ komt officieel uit op 5 november. Zet dit boek zeker op je verlanglijstje voor Sinterklaas of Kerst, je zult er geen spijt van krijgen!