De nooit uitgelezen boeken in mijn boekenkast II

13 november 2020 Marga van der Vet

In reactie op de blog van Noortje: ‘De nooit uitgelezen boeken in mijn boekenkast’, moet ik toegeven dat ik er ook een paar heb staan. De boeken gingen van mijn stapel ’te lezen boeken’ naar de boekenkast en staan hier nu al jaren stof te vangen.

Soms zijn er gewoon van die boeken waar je in eerste instantie dol enthousiast over bent, maar die zwaar tegen vallen. Of van die boeken, waarvan iedereen zegt: “Heb je die al gelezen? Goed boek hè?” En je wilt natuurlijk niet achterblijven. Maar het boek is toch niet helemaal jouw smaak.

_{Foto: een boekenbankje in het UMCG Groningen.}
_{Ook een idee om te maken van boeken die je nooit hebt uitgelezen…}

Persoonlijk en smaak

Niets zo persoonlijk als een boek. De een houdt nu eenmaal van feelgood romans en de ander leest liever een bloedstollende thriller. Dan hebben we het in beide gevallen nog over fictie. Maar er zijn ook mensen die nooit fictie lezen. De reden is vaak: “Ik zit niet te wachten op een verzinsel van een ander”. Zij lezen liever non-fictie met harde feiten en wetenschappelijke onderbouwing.

Mede daarom werken wij bij Boekrecensiesblog niet met sterren. Ieder boek heeft zijn eigen karakter en iedere schrijver zijn of haar eigen stijl. Net als kleding is een boek onderhevig aan smaak en zal het de ene lezer wel aanspreken en de andere niet.

Mijn nooit uitgelezen boeken in mijn boekenkast

Herhaling, herhaling

Ik begin met Jean M. Auel, Deel 4 van de Aardkinderen. De eerste drie héle dikke boeken (samen maar liefst 1901 pagina’s) las ik met veel plezier. Ik heb enorm genoten van Ayla’s bijzondere leven in de prehistorie. Auel schrijft beeldend en intens. Deel 4 kon ik echter niet meer doorheen komen. Dat lag grotendeels aan mijzelf. Soms heb je ineens genoeg van een concept. Net als serie 7 van Homeland op Netflix, of seizoen ’tig’ van Friends. Het wordt te veel herhaling en je hebt het wel gezien als lezer of kijker….

Niet mijn genre

‘Hokwerda’s kind’ van Oek de Jong was zo’n boek waar iedereen het over had. ‘Magistraal’ werd deze roman genoemd en misschien zullen velen dit zo ervaren. Maar ik vond de proloog over een hardhandige vader die zijn dochter bijna laat verdrinken om haar te leren zwemmen, al te veel van het goede. Een psychologische roman waarvan je moet houden. En zo zie je maar weer als lezer: af en toe een ander genre proberen kan je horizon verbreden. Maar het kan ook leiden tot boeken in je boekenkast die nooit zijn uitgelezen…

Een beetje té dik

Lees je graag véél boeken of liever één goed boek in de zoveel tijd? ‘De ontdekking van de hemel’ van Harry Mulisch is een 901 pagina’s tellend boek dat je onmogelijk even snel leest. Mooie stijl, fraaie zinnen, een prachtig verhaal, kortom: literatuur pur sang. Maar ik haakte halverwege af. Halverwege denk ik nu… dat zijn toch al gauw zo’n 400 pagina’s en normaliter één of twee boeken. Dus dit boek is gelezen, maar niet helemaal uitgelezen..

Trouw aan een auteur

Ik ben zo trouw als een hond aan schrijvers of schrijfsters die ik gewéldig vind. Daar koop ik ieder nieuw boek van, ongeacht of de titel of het verhaal mij überhaupt aanspreekt. En zo geschiedde dat ik een boek kocht van mijn absolute favoriete schrijfster Margaret Atwood. Maar ik las het boek niet helemaal uit. ‘Als laatste het hart’ viel mij een beetje tegen. Daar kan Margaret Atwood niets aan doen. ‘Behaalde successen in het verleden bieden geen garantie voor de toekomst’, luidt tenslotte niet voor niets het spreekwoord.

Gelukkig was haar volgende boek weer helemaal gewéldig.