Altijd praten over boeken

‘Altijd praten over boeken’ is een blog over boeken en altijd praten. Dat is duidelijk. Maar is dit een opdracht, een statement of een stukje zelfreflectie van degene die deze blog schrijft? (Marga) Ik zou graag zeggen: alle drie!

Praten over boeken is heerlijk

Voor de lezers van deze website is dit waarschijnlijk een gegeven. Het is fijn om over boeken te praten. Boekenclubs zijn er niet voor niets en er zijn veel mensen die genieten van een maandelijkse, of zelfs wekelijkse bijeenkomst. Een boek is gelezen door de deelnemers en nu kan er over worden gepraat. De diepte in! Wie, wat, waarom en hoezo? Heeft iedereen het boek begrepen en wat vinden we ervan?

Recensies is praten

Een boekrecensie is in feite ook praten over het boek. Ik schrijf over het boek en geef mijn mening. (Let op: geen sterren- en puntenwaarderingen op deze website!) Het is weliswaar geen dialoog maar het voelt als praten omdat ik de recensie voor de potentiële lezer schrijf en voor de auteur als een stukje feedback.

Advies: altijd praten over boeken

Praten over boeken kan vele functies hebben: een bliksemafleider tijdens een lastig gesprek, een opening om het ijs te breken (beste dating-advies ooit!) maar ook een gesprek aangaan over meningsverschillen en misverstanden. Het mooist is het natuurlijk als je kunt praten over een boek indien de ander het boek ook heeft gelezen en er een daadwerkelijk zinvol gesprek op gang komt.

Ik plaats daarom graag op Boekrecensies Blog dit interessante gesprek tussen Sarah Morton, schrijfster van ‘Afwijkend en toch zo gewoon’ en Boris Eustatia, auteur van ‘Nocturne voor Messina’, die haar boek las en hier over met haar via de mail sprak.

Een gesprek over het boek ‘Afwijkend en toch zo gewoon’

Goedemiddag Sarah,

Tijdens mijn vakantie had ik eindelijk meer tijd om te lezen en ja, met veel plezier en interesse heb ik Afwijkend en toch zo gewoon uitgelezen.

Het boek geeft een heel bijzonder inkijkje in het leven van jou die op een andere manier getalenteerd is. Verschillende aspecten maakten echt indruk.

Hoe het toch mogelijk is dat zoveel leraren binnen het speciaal onderwijs toch zo bijzonder ongeschikt zijn en waarom er geen strengere eisen gesteld lijken te worden. Ongeduld, onverschilligheid, desinteresse, tot zelfs ronduit gemeen en daarmee eerder kwaad dan goed lijken te doen. En de een na de ander viel uit met een burn-out. Nu kan ik het me ook voorstellen dat het niet makkelijk is om een klas met kinderen met vaak allemaal hun eigen ‘handleiding’ te onderwijzen (het is voor een deel ook managen om het allemaal in goede banen te leiden), maar juist dan verwacht je dat leraren getoetst en geselecteerd worden op bepaalde competenties waarbij invoelendheid en stressbestendigheid toch wel basisvoorwaarden lijken. Als kwetsbaar kind heb je behoefte aan stabiliteit en dat lijkt wel het laatste wat geboden wordt.

Ontzettend pijnlijk vond ik het om te lezen hoe lastig het was voor jouw ouders om jou de weg naar snellere en meer zelfredzaamheid te laten bewandelen. Nu weet ik ook, ouders zijn ook maar mensen, maar bij het lezen van jouw boek leek mij jouw ‘handleiding’ ook weer niet de meest ingewikkelde. Maar dat is misschien makkelijk gezegd. De worsteling tussen angsten en verlangens en de andere manier van uiten van emoties, vaak het niet kunnen uiten, zal ook niet eenvoudig zijn. Ouders hebben hun eigen problematieken, et cetera, maar voor een kind is dat echt ingewikkeld.

Bijzonder vond ik de beschrijving van de taxiritten-terreur. Waarom lukte het aanvankelijk niemand uit jouw omgeving om met nog meer geduld en compassie, stap voor stap het zelf-reizen proberen aan te leren, zonder te hard te pushen, maar ook weer niet te zacht (wellicht is het vinden van die balans zo lastig)?

Het PGB. Jij schrijft het ook, ergens begrijpelijk dat er geld verdiend moet worden, maar het lijkt zo ijskoud. Geen geld meer, dan geen contact meer, ondanks alles wat er aan bijzondere band was opgebouwd. Van hulpverleners zou je toch mogen verwachten dat ze weten hoe kwetsbaar kinderen zijn. Kon er echt niet iets meer nazorg geleverd worden.

Interessant om te lezen over Luka. Zeker ook in het laatste deel waarin zij terugschrijft dat zij niet in de gaten had hoe belangrijk ze voor jou was. Dat geeft aan hoe lastig communicatie is. Wat je denkt uit te zenden en wat je ontvangt. Het kan op alle manieren fout gaan. Zeker als je heel gevoelig bent, dan dreigt er voortdurend kortsluiting.

Ook het wel en wee van jouw twee katten. Je doet zo je best en toch ging het niet goed met de beestjes. Dat drukte goed de onmacht uit en wat jij schrijft: ‘er is meer nodig dan alleen goed eten geven’. Dat die beestjes blijkbaar gevoelig zijn voor sfeer en die signalen oppakken. Maar hoe doe je het goed als jezelf een ongelukkige fase doormaakt en het niet ziet en ook niet meer te geven hebt?

De correspondentie tussen jouw vader en Kreiger, het geeft een bijzonder inkijkje. Ook trouwens dat jouw vader jouw adoptievader blijkt te zijn en zo liefdevol als mogelijk jou probeerde op te voeden (lezende dat hij geen al te makkelijke vriendin had, om het zachtjes uit te drukken…).

De brief vanuit jouw stage en jouw reflectie daarop. Bij het lezen van: ‘ik zocht de vaatwasser’ (in de bovenste kastjes) toen dacht ik ook even ‘oei dat is wel apart’, maar als je dus ‘vaatwasmiddel’ bedoelt, dan berust het op een ontzettend pijnlijk misverstand. Onbewust maakte ik mij dus blijkbaar ook even schuldig aan waar zoveel anderen zich schuldig aan maken, ondanks jouw hele boek gelezen te hebben. Doodzonde dat er zo weinig kans lijkt (de tijd niet genomen wordt) om goed met elkaar te communiceren. Dat mensen zo snel hun conclusies trekken en daar niet meer op terug willen komen. Ik had gedacht dat er inmiddels wel meer kennis was over kinderen met een spectrumdiagnose.

Jouw fascinatie voor de glazen vazen vond ik ook een erg sterke toevoeging aan jouw boek omdat je daarmee ook een heel bijzonder inkijkje geeft in jouw belevingswereld en tegelijkertijd ook een beeld geeft hoe dat voor de omgeving overkomt. Ja, dat je een bijzonder kind was.

 Opvallend ook dat ik nergens in jouw boek iets van medicijngebruik tegenkom en wel heel veel depressies voorbij zie komen, waarvan een aantal zeer ernstige (zorgwekkend). Zou dat ergens geholpen kunnen hebben, denk je?

Nog veel meer interessants, maar dat is wat grotendeels ook Kreiger in het voorwoord schrijft en Marijke Otten in het slotwoord. Ik doe niet mee met zeggen dat ik het ‘knap’ van jou vind dat je een boek hebt geschreven, want daar zit ook iets in van ‘dat had ik niet van je verwacht’. Ik ben wel ontzettend blij voor je, dat het talent dat in je zat, eruit heeft mogen komen!

Fijn dat ik het boek gelezen heb en ik verwacht dat ik regelmatig nog aan bepaalde passages terug zal denken, zeker nu ik weer opnieuw vader ben (een dreumes is Adam nu) en ik weer veel meer met andere baby’s en jonge kinderen te maken krijg. Ieder kind is bijzonder er moet op zijn/haar eigen manier aandacht en liefde krijgen om te kunnen groeien.

Hartelijke groet,

Boris Eustatia

Praten over boeken? Altijd doen!!

Hallo Boris,

Bedankt voor je uitgebreide reflectie. Ik ben er heel blij mee. Die zou goed passen op Boekrecensiesblog. 
Dat zou helpend zijn, niet alleen voor mijn boek maar ook voor andere ouders, jongeren en kinderen die in zo een situatie zitten. 

Het lijkt mij ook niet makkelijk om een klas kinderen of jongeren te begeleiden met allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing, emoties en noden. Dat moeilijk opvoedbare vond ik zelf ook wel weer meer vallen. Als leerlingen echt opstandig waren, dan was dat vaak een reactie op hoe ze bejegend werden. Sommige leerkrachten waren gewoon aan het botvieren.  

Mooi verwoord: ‘ De worsteling tussen angsten en verlangens en de andere manier van uiten van emoties, vaak het niet kunnen uiten, zal ook niet eenvoudig zijn. ‘

Vaak wist ik wel wat ik wilde en nodig had, maar kon het niet goed verwoorden. Ook als ik de woorden vond, leek het dat het niet landde bij mijn ouders of ze er een andere wending aan gaven. 
Zij hadden inderdaad hun eigen zorgen, moesten maar zien hoe ze alles rond breiden, werk, gezin en het regelen van hulp. 
Aanvankelijk was er niemand die het probeerde, om mij zelfstandig te leren reizen. Zelfs voor uitjes gingen we meestal met de autobus van mijn vaders vriendin. 
Totdat er een begeleidster was die me leerde zelfstandig reizen. 

Inderdaad wel koud om maar geen contact meer te hebben als het PGB stopt, ook geen waakvlamcontact voor lopende processen, zoals mijn opleiding. (Mijn begeleidster Liesbeth is nog wel een keer op bezoek geweest. Haar opvolger Caroline wilde helemaal geen contact meer.)

Die brief van Luka en later de ontmoeting heeft veel geheeld voor mij. De band tussen ons had ik me toch niet verbeeld. Het heeft ook bijgedragen aan mijn herstel dat ze mij toevertrouwde wat er was gebeurd. Wel een pijnlijke miscommunicatie dat ze niet zag of niet kon zien (door haar eigen depressie) dat ze belangrijk voor me was. 

De brief tussen mijn vader en Kreiger, ik heb getwijfeld om die te plaatsen, omdat het wel privé is. Maar het maakt ook veel duidelijk. 

Dat iemand anders mij verwekt heeft, heeft de band tussen mijn vader en ik niet aangetast, integendeel. Dat hij mij heeft opgevoed als zijn dochter, maakte zijn liefde nog duidelijker. 

Over die vaatwasser in de brief van het stagebedrijf. (Zelf noem ik dat een afwasmachine, dus ik ga er vanuit dat het idd een verspreking was, dat ik vaatwasmiddel bedoelde) Ja, ook wij hebben last van snelle oordelen, maar het verschil is dat we erop kunnen reflecteren en de ander de kans geven om opheldering te geven.

De brief van een stagebedrijf kwam pas een maand later, na aandringen van een begeleidster. 

Ik voel me er wel rot over hoe ongelukkig mijn katten zich hebben moeten gevoeld in het begeleid wonen. Er waren ook fijne momenten, zoals als ze op schoot lagen. 
Pas toen ik zelfstandig ging wonen, gingen ze ook spelen. Pas achteraf besefte ik dat ze zich ook gedeprimeerd zullen hebben gevoeld eerst. 

Veel succes met je eigen werk. Je hebt een scherpe blik en kunt je goed verplaatsen.

Ook veel liefde en geluk gewenst in je gezin. 

Hartelijke groeten,

Sarah