Zondagskracht (en Zondagsleven)

Zondagskracht is geschreven door Judith Visser en is het derde en slotdeel van de Zondagsreeks. Alle drie de boeken zijn uitgegeven door HarperCollins. 

Deze gastrecensie is geschreven door Sarah Morton.

Het eerste deel Zondagskind gaat over opgroeien met autisme het het tweede deel over je weg vinden in de maatschappij, zonder jezelf te verliezen. 

De delen zijn ook prima los van elkaar te lezen. Als je bijvoorbeeld weinig hebt met de kindertijd, kun je ook met Zondagsleven of Zondagskracht beginnen. 

Omdat ik zelf boeken schrijf zijn de passages over het schrijfproces voor mij extra interessant. Het ontstaan voor het idee van een boek, de verhaallijn. Hoe de inspiratie je kan ontglippen, als de buitenwereld je leven binnendringt. 

De Covid-pandemie, waardoor haar partner Nick noodgedwongen thuis moet werken. Elk geluid haalt haar uit het verhaal. Voor Jasmijn waren de lockdowns erg bedreigend en ontwrichtend. Niettemin blijft de relatie met Nick liefdevol. Van hem vergt deze situatie ook veel. Ze blijven zoeken naar mogelijkheden.

Eigen ervaring

Voor mij persoonlijk was die periode best te doen. Maar mijn vriend is ook geen drummer 😉 Ik kreeg juist minder prikkels. De lucht was schoner. Ik hoorde de vogels, in plaats van het geluid van verkeersgeraas. Zo zie je maar dat het voor iedereen heel persoonlijk is en dat ook ieders situatie anders is. 

Zondagsleven

Jasmijn heeft een leven opgebouwd waarbij ze kan schrijven en met haar honden kan zijn. Haar worsteling om dit te bereiken, kun je lezen in Zondagsleven. Daar had ze een baan als receptioniste. Haar allereerste baan was een relatief fijne en veilige werkomgeving. Niet teveel prikkels. Ze kon een duidelijk script volgen. Nog steeds zou ze liever thuis met haar hond zijn, maar met haar baan kon ze haar appartement betalen. 

Door een reorganisatie verloor ze haar baan. Bij het volgende bedrijf had ze ongeveer dezelfde functie maar werden haar zintuigen voortdurend en volkomen overbelast. Haar chef begreep weinig van haar.  Uiteindelijk na veel uitleg, komt de chef haar soms wel tegemoet. Bijvoorbeeld door twee planten toe te staan in Jasmijn haar werkruimte en door de lampen te vervangen die pijn deden aan haar ogen. 

Het telefoongerinkel klonk als gillende zandvlooien. Ze moest vijf dagen per week werken om rond te kunnen komen. Tijdens pauze gaat ze in een lege vergaderruimte slapen omdat ze anders de dag niet volhoudt. In haar vrije momenten werkt ze aan haar autobiografische roman die zich afspeelt vanaf haar kleutertijd tot het moment dat ze een baan en een appartement heeft. Haar grote liefde Nick wil met haar samenwonen, maar zij wil en kan dit niet. Ze heeft die tijd alleen nodig om bij te komen na een werkdag. Ze zien elkaar twee keer per week en bellen elke avond. 

De spanningen rondom dit dilemma lopen als een rode draad door het verhaal. 

Met het uitgeven van haar boek, veranderde haar leven compleet. Samen met haar lezingen, bracht dit voldoende inkomsten op om van te kunnen leven. Zo kon zij een rustig en fijn leven opbouwen. Zelfs samenwonen met haar vriend was nu wel mogelijk, terwijl ze vroeger uitgeteld was na haar werk en alleen moest zijn. Die moeilijke situatie heeft zelfs geleid tot een breuk. Zij en haar vriend zijn een paar jaar uit elkaar geweest. In die tijd kreeg hij een nieuwe vriendin en een dochtertje. 

Zwarte Woud

Jasmijn en Nick zouden samen op vakantie gaan. Nu besluit Jasmijn met haar hond Romy naar het Zwarte Woud te gaan. Wat een mooi avontuur had moeten zijn, wordt hen bijna fataal. Romy schrikt op en rent in paniek weg voor twee wilde zwijnen. Jasmijn en Romy verliezen elkaar uit het oog. Gelukkig wordt Romy weer gevonden, in verwarde toestand maar gezond. Jasmijn was er zelf niet veel beter aan toe. 

Scheiding en verzoening

Als Nick in een scheiding ligt met zijn vrouw, wat niks met Jasmijn te maken heeft, heeft hij een dak boven zijn hoofd nodig. Jasmijn is bereid om haar flat te delen met Nick en met zijn dochtertje Bonnie, die eens in de twee weken het weekend bij haar vader is. Er is vanaf het begin een goede klik tussen die twee. Bonnie is een lief en vrij rustig kind.

In ‘Zondagsleven’ had ze als doel om een wereld voor zichzelf te creëren van rust, vrede en liefde. Een eigen plek waar ze niet kapot gaat aan de prikkels.

Haar verhaal gaat verder in Zondagskracht 

Zondagskracht is een emotioneel verhaal. Het verlies en de rouw na het overlijden van haar moeder beleef ik mee alsof ik er zelf bij ben, net als het pure geluk en de liefde als ze met haar honden is. Het schrijven, je in een fictieve wereld begeven lijkt ineens zinloos en zelfs banaal als er in het echte leven zomaar mensen dood kunnen gaan. Ze krijgt geen binding met het spannende verhaal waar ze mee bezig was. Dan besluit ze het roer om te gooien. Ze krijgt een idee voor een roman over het ziekteproces dat haar moeder heeft doorstaan.  De personages zijn fictief, maar dit ligt wel dicht bij haar belevingswereld.

Het verhaal gaat steeds terug in de tijd naar de tienerjaren van de moeder, de tijd met haar jeugdliefde. De zoon David maakt ook zijn ontwikkeling door. Hij ontmoet een twaalfjarig meisje dat hem sterk doet denken aan zijn grote liefde Penny. De verwachting dat Penny terug zal komen in zijn leven, geeft een spannende twist aan het verhaal. 

Gedoe met uitgevers

Door een reorganisatie binnen de uitgeverij komt haar bestaan als auteur op losse schroeven te staan. Redacteurs die opstappen, al dan niet vrijwillig. Grote veranderingen, dat komt haar bekend voor. Eerder kreeg ze een aanbod van een gerenommeerde uitgeverij. De brutaliteit om auteurs weg te halen bij hun uitgeverij. Jasmijn moet er eerst ook niks van hebben. Nu besluit ze het toch een kans te geven.

Ze hebben grote plannen met haar. Ze krijgt een voorschot voor haar roman, waar ze een jaar van kan leven. Ook worden haar beloftes gedaan als een landelijke campagne en zou zij een prominente plek in het fonds krijgen. Maar ook bij deze uitgeverij vertrekt de een na de andere medewerker. Nu is ze overgeleverd aan mensen die geen binding hebben met haar en haar werk en van de beloftes komt weinig tot niets terecht.  Jasmijn probeert dan ook vast te houden aan haar rots in de branden, haar honden en ook haar partner. 

Het opvoeden van een pup

Haar wolfhond Puri is haar steun en toeverlaat en haar beste vriendin. Officieel is het geen hulphond, maar Puri vervult die functie wel.  Puri laat merken dat lezingen op middelbare scholen eigenlijk te veel voor haar zijn. Dan komt er een kans voorbij: Er is een nest pups van wolfhonden. Jasmijn weet meteen dat dit goed past. Ook Nick gaat overstag. Van te voren maken ze kennis met de pups. Dan breekt de dag aan dat Fonzie er is. 

Precies zoals ik had gehoopt sliep Fonzie die eerste nacht vredig in mijn armen. Hij had zijn warme, wollige lichaampje stevig tegen me aangedrukt en ademde diep, compleet uitgeput van alle wonderlijke avonturen die zijn dag hadden gevuld.

Ik wilde geen moment van zijn eerste nacht missen. 

Toen hij halverwege de nacht bewoog en zachtjes piepte, nam ik hem snel in mijn armen mee naar buiten, waar hij direct een plasje deed. Puri was ook naar beneden gekomen en likte hem opnieuw schoon, waarna we met z’n drieën terug in bed kropen.

Nooit eerder voelde geluk zo compleet als nu. 

Het opvoeden van de wolfhondpup Fonzie en een tijd daarna Mattie is heel mooi en liefdevol beschreven. De wisselwerking tussen de honden. Hoe Jasmijn de pup stapje voor stapje vertrouwd raakt met de buitenwereld. Fonzie blijkt kinderen en jongeren wel leuk te vinden en Jasmijn en hij vormen samen een team tijdens lezingen op scholen. Voor dierenliefhebbers is dit boek zeer aan te raden. Over hoe je vanaf het begin een fijne vertrouwensband opbouwt.  De jongste hond Mattie, doet Jasmijn denken aan haarzelf toen ze klein was. 

“Zo is hij nu eenmaal”, legt ze iemand uit de buurt een keer uit en ze herinnert zich dat haar moeder dat vaak over haar zei. Met veel geduld en liefde maakt ze Mattie wegwijs. Op een dag komt ze een wandelclub tegen van hondeneigenaren. Ze ziet hoe de honden met elkaar spelen. Ze besluit zich aan te sluiten, ondanks haar terughoudenheid met sociale activiteiten. Het doen en laten van de honden, wordt levensecht beschreven. 

Schrijfervaring 

De schrijfstijl is wederom prettig en beeldend, alsof ik het allemaal zelf meemaak. Ik ervaar wat zij ervaart. Dichterbij iemands belevingswereld kun je volgens mij niet komen. 

Ook mooi was de ontmoeting met ‘Loek’, die tijdens de watersnoodramp weigerde zijn hond achter te laten. Bijna iedereen dacht dat ze beiden waren verdronken. Aan het eind van Zondagskracht komt de waarheid ‘bovendrijven’. Ik kijk nu al uit naar haar volgende roman over Loek en zijn hond.