Verdwenen in alles

De roman ‘Verdwenen in alles’ geschreven door Lorand, komt 1 september a.s. uit. Het is een bijzondere roman van een bescheiden, debuterende selfpublisher.

Literatuur

Je hebt romans en je hebt romans. De een heeft een mooi verhaal, is lekker leesbaar en gemakkelijk te begrijpen. De ander is er een waar je langer over doet, omdat het je aan het denken zet en waarbij je zelf veel kan/moet invullen. ‘Verdwenen in alles’ valt onder die laatste soort romans. Het is mooi geschreven, zeer verrassend voor een debuut, en het heeft een modern verhaal. Maar als lezer zul je goed moeten opletten en merken dat jouw eigen interpretatie ook belangrijk is.

Ik houd van dat soort romans! Vooral als je denkt dat je er over loopt na te denken. Wat gebeurde er nu precies? Is deze persoon wel een mens, of slechts een hersenschim? Ook merkte ik dat ik aan de film ‘Blade Runner’ uit 1982 dacht. De scène waarin de mens-robot (gespeeld door Rutger Hauer) zijn eigen creator doodt. Een gruwelijke scène maar oh zo symbolisch. Voor wie durft, onder deze blog de video ervan.

Verdwenen in alles

‘Verdwenen in alles’ gaat echter niet over mens-robots en er vinden geen gruwelijke gebeurtenissen plaats. Althans, niet aan de oppervlakte. Het verhaal gaat wel over geknoei door genetische manipulaties hetgeen altijd wordt gedaan met de gedachte aan verbetering. Echter, ga je ingrijpen in het DNA van de mens, dan leidt dit vaker tot het tegenovergestelde, in boeken en films. In dit verhaal is de centrale vraag of je zomaar een gen kunt weghalen die verantwoordelijk is voor extreme agressiviteit van de mens, zonder dat deze mens vervolgens een soort zombie wordt.

Het verhaal

Loek is een volwassen man die werkzaam is als biogeneticus bij de firma GenManCompany. Loek heeft last van een gebeurtenis uit zijn jeugd dat plaatsvond in Afrika. Hij ervaart regelmatig flarden van herinneringen die hem dusdanig pijnigen dat hij besluit om terug naar Afrika te gaan.

In deel 2 volgen we Loek zijn reis naar een dorp midden in de woestijn. De reis wordt mooi en intens beschreven en je voelt als lezer de brandende hitte, de droogte en de wanen waar de mens last van krijgt als de dood op de loer ligt.

In het dorpje van zijn jeugd wordt al gauw wordt duidelijk dat er is geëxperimenteerd met DNA en medicatie, door het bedrijf waar Loek werkzaam is. Door de aanwezigheid van GenManCompany, twintig jaar eerder, is het afgelegen dorpje een ‘zombie-dorp’ geworden. Niet alle duistere praktijken van zijn werkgever worden duidelijk en Loek zijn jeugdherinnering komt maar deels terug. Welk besluit Loek hierdoor neemt, zal ik niet spoileren.

Aanrader?

Het boek is een aanrader voor wie van romans houdt waar veel filosofie in zit en dat je aan het denken zet. Het boek is zeker geen feelgoodroman. Sterker nog, het is vaak confronterend en zet je aan het denken. (Zie onderstaande alinea’s).

Het verhaal is geen dystopie en ook geen Sciene Fiction. Ondanks het onderwerp is het toch echt een roman die vooral de diepte ingaat voor wat betreft menselijke gevoelens en filosofie.

Ik kan het iedereen aanraden want, net als de film ‘Blade Runner’, zul je het boek blijven herinneren. En misschien later nog eens oppakken om het met hernieuwde inzichten te herlezen.

‘Zin en onzin zijn menselijke verzinsels. De natuur heeft daar helemaal geen boodschap aan. In de evolutie overleeft de een ten koste van de ander. Je zou hooguit kunnen zeggen dat deze strijd de zin van het leven is, of dat de dood zinvol is omdat die een einde maakt aan de zinloosheid van het leven. Simpel..’

‘In naam van de godsdienst van de liefde zijn miljoenen mensen vermoord, de wetenschap heeft miljoenen levens gered én verbeterd.’ ‘Maar zo kunnen we nog wel even doorgaan, Wijnand. Geloof heeft ook veel steun geboden en wetenschap is medeverantwoordelijk voor heel veel leed, met zijn techniek, zijn massavernietigingswapens bijvoorbeeld. In beide gevallen bepaalt de mens wat die ermee doet; iets goeds of iets slechts.’

De beroemde scène uit Blade Runner, let op: niet voor tere zieltjes.