Rollenspel – Rosemarijn Milo
‘Rollenspel’ is een autobiografie geschreven door Rosemarijn Milo. De subtitel luidt: ‘Herinneringen uit een doolhof’. Het boek is uitgegeven door uitgeverij U2pi B.V.
Autobiografie of Literaire non-fictie algemeen
In de colofon van het boek staat Nurcode 320. Dit is de code voor het genre: Literaire non-fictie algemeen. Ik ben zelf, als lezeres, meer van mening dat het hier toch echt een auto-biografie betreft. Desalniettemin leest het boek als een roman.
Rosemarijn Milo
Van Rosemarijn Milo las ik al eerder de roman ‘Een vervlogen droom’, welke gaat over haar grootmoeder die veel te jong overleed en haar dromen niet zag uitkomen. De tijdgeest speelde haar parten; het was in die tijd nog niet normaal dat een vrouw haar eigen keuzes maakte in haar (getrouwde) leven.
‘Rollenspel’ gaat over Rosemarijn zelf. Haar leven waarin zij vele rollen speelde, van vrouw tot moeder, van rechtenstudente tot rechter.
Daarnaast heeft de schrijfster al meerdere romans op haar naam staan; twee verhalenbundels over Frankrijk en vier historische romans.
Rollenspel
Dat Rosemarijn Milo graag mag schrijven, mag duidelijk zijn. Niet alleen schrijft zij in drie opéénvolgende romans (zie onderaan deze blog) over haar familie, maar ook correspondeert zij er lustig op los. Hier begint dan ook dit boek mee; in het eerste hoofdstuk lezen we over twee bijzondere correspondentie vrienden die zij gedurende vele jaren had.
Ik vond dit hoofdstuk mooi om te lezen omdat het zo bijzonder is om ‘pen-vrienden’ te hebben in een tijd waarin Whatsapp-groepen, Social Media en datingsites dé contact-bronnen zijn geworden. Contacten, gebeurtenissen, ‘events´ en trends die snel (voorbij) gaan. Het hoofdstuk is dan ook een soort ode aan haar correspondentie-vrienden.
Niets beter dan corresponderen met Renée, een baken in mijn doolhof.
Hierna volgen nog meer hoofdstukken over vrienden en familie. Alle hoofdstukken gaan gepaard met mooie foto’s waar de nostalgie van afstraalt. Her en der zijn er ook gedichten die de teksten alleen maar nog sfeervoller maken.
Voor mijn moeder was alles erop gericht om ons (het gezin Milo) tot een modelgezin te maken, of tenminste de indruk te wekken dat we dat waren.
Velen rollen
De hoofdstukken over haar jeugd zijn leuk om te lezen. Het is allemaal zo anders nu… Ik denk dat vooral lezers deze hoofdstukken zullen waarderen die uit dezelfde generatie als Milo komen.
In een raptempo lees je verder over haar leven als echtgenote (1, 2, 3 én 4), conservatorium-leerling (cello) en haar carrière met als top: Rechter Rosemarijn Milo. Alleen maar rozengeur en maneschijn? Nee, absoluut niet. Ook de dieptepunten komen in deze autobiografie uitgebreid aan bod.
Pensioen
Rosemarijn Milo woont nu in Frankrijk waarover twee van haar verhalenbundels gaan. Voor wie van historische romans en autobiografieën houdt kan ik haar boek(en) aanraden. De verhalen zijn detailistisch, worden ondersteund door vele foto’s, gedichten en correspondentie met derden. Zo krijg je een aardig kijkje in het leven van deze vrouw die aardig wat rollen heeft gespeeld. Hier en daar is er humor in het verhaal, maar het is vooral een mooi tijdsbeeld.
Previous Post
